Σεβασμιώτατε,
Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετ’ εἰλικρινοῦς χαρᾶς καί καυχήσεως ἐν Κυρίῳ ἔλαβε γνῶσιν τοῦ ὑπό τῆς ὑμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς Σεβασμιότητος διοργανωθησομένου, τῇ 3ῃ μηνός Ὀκτωβρίου, ΣΤ΄ Θεολογικοῦ Συνεδρίου ἐν τῇ καθ’ ὑμᾶς θεοσώστῳ Ἱερᾷ Μητροπόλει Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου, ἔχοντος ὡς γενικόν θέμα τόν βίον, τό ἔργον καί τήν θεολογίαν τοῦ ἀποστολικοῦ Πατρός Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν, ἐν ᾧ, πλήν ὑμῶν, θά προβῶσιν εἰς σχετικάς εἰσηγήσεις καί ἕτεροι ἐκλεκτοί ὁμιληταί.
Διό, διά τῆς μετά χεῖρας Ἐπιστολῆς αὕτης ἔγνω συγχαρῆναι καί ὁλοθύμως ἐπαινέσαι ὑμᾶς διά τούς ἀτρύτους πόνους καί μόχθους οὕς, πρός δόξαν Θεοῦ ἐκ νεότητος ὑμῶν, καταβάλλετε ἐπί τῇ προαγωγῇ τῶν θεολογικῶν Ὀρθοδόξων Γραμμάτων καί τῇ ἐν Χριστῷ μορφώσει καί καλλιεργίᾳ τοῦ φιλοθέου ἅμα δέ καί φιλοπάτορος λογικοῦ ποιμνίου ὑμῶν, καί οὐχί μόνον, καθ’ ὅτι ὁ ζῶν καί ἐναργής περί Θεοῦ λόγος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος κηρύσσεται ἔργῳ, λόγῳ, γραφίδι καί ἄλλοις συγχρόνοις τρόποις ἀνά τήν χριστιανικήν οἰκουμένην.
Περί τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου, τοῦ μεγάλου τῆς Ἐκκλησίας Θεολόγου, πλήν τῶν λοιπῶν ἀξιολόγων πηγῶν, ἐν αἷς πρωτευόντως τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (17, 34) μνείαν ποιεῖται τό συναξαρικόν Ὑπόμνημα τῆς μνήμης αὐτοῦ, ἐν ᾧ διαλαμβάνονται τά ἑξῆς: «Οὗτος πλούτῳ καί δόξῃ καί συνέσει καί σοφίᾳ τῶν ἁπάντων ὑπερέχων τῶν ἐν τῷ Ἀρείῳ Πάγῳ βουλευτῶν εἷς ἦν».
Τυγχάνει λίαν συγκινητικόν τό γεγονός ὅτι ἡ κατά κόσμον δόξα καί ὁ πλοῦτος αὐτοῦ, ἡ σοφία, τό ἐπίζηλον ἀξίωμά του καί ἡ ἐκ τούτου ἀπορρέουσα δόξα δέν ἀφῆκεν ὁ μέγας οὗτος Πατήρ νά μεταβληθῶσιν εἰς τροχοπέδην ἀναχαιτίζουσαν τήν ἐγκάρδιον ἐκ μέρους του ἀναζήτησιν τοῦ Οὐσιώδους, τοῦ «Ἑνός οὗ ἐστί χρεία» (Λουκ. 10, 42), δηλονότι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Πατρός τῶν Φώτων, τοῦ ἀποκαλυφθέντος ἡμῖν ἐν Προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά Πνεύματος Ἁγίου.
Τοὐναντίον ἀξιοποίησεν πάνυ καλῶς καί ἀγαθῶς πᾶν χάρισμα καί προνόμιον καί πᾶσαν ἄλλην δυνατότητα ὡς ἐγκεχειρισμένα αὐτῷ ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἐξ Οὗ, ἄλλωστε, κατέρχεται «πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον», ὡς ἔφη ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἐν τῇ Καθολικῇ αὐτοῦ Ἐπιστολῇ (1, 17), εἰς τό δοξάσαι τῷ ζῶντι Θεῷ, εἰς τό ὠφελῆσαι πνευματικῶς τοῖς ἑαυτοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῖς, τοῖς πολλάκις ἀναζητοῦσιν, ἕως τοῦ νῦν, τῷ δι’ αὐτούς «Ἀγνώστῳ - εἰσέτι - Θεῷ» καί, βεβαίως, εἰς τό ἐξαγιάσαι ἑαυτόν τῇ τοῦ Πνεύματος χάριτι.
Ἑπομένως, διά τοῦ βίου αὐτοῦ διδασκόμεθα πρώτιστα ὅτι τά ποικίλα χαρίσματα δι’ ὧν κοσμεῖται ὁ ἄνθρωπος ὑπό τοῦ Θεοῦ, ἐπάναγκές ἐστι ὅπως μερίζωνται καί μετέχωνται ὑφ’ ἁπάντων τῶν μελῶν τοῦ Κυριακοῦ Σώματος ἐν τῇ ἀφθάρτῳ Τραπέζῃ τῆς εὐχαριστίας τοῦ Λόγου, δι’ ἧς θάλπεται, διατρέφεται καί ζωογονεῖται πᾶς ὁ πιστεύων τῷ Κυρίῳ.
Προσέτι, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐπιθυμεῖ ὅπως ἐκφράσῃ ὑμῖν, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, τάς ἐκ μέσης καρδίας συγχαρητηρίους εὐχάς Αὐτῆς τε καί προσρήσεις, ἀφ’ ἑνός μέν διά τήν κατά τό ἐνεστώς ἔτος ἐπέτειον εἰκοσιπενταετίας ὅλης ἀπό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας ὑμῶν, καθ’ ἥν ὡς καλός Ποιμήν καί τοῦ Ἀρχιποίμενος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔμψυχος εἰκών, ἐδοξάσατε, ἔργοις καί λόγοις, τό Ἅγιον Ὄνομα Αὐτοῦ καί διαποιμάνατε ἐν νηφαλιότητι τό ἐμπιστευθέν ὑμῖν, ὡς σοφός διδάσκαλος καί φίλος Χριστοῦ ἀληθής, λογικόν ποίμνιον, τό ὁποῖον ψωμίζετε ἄρτῳ ἡδυτάτῳ ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί παρ’ οὗ ἀπολαμβάνετε τήν ἀφοσίωσιν, τό σέβας καί τήν ἀνυπόκριτον ἀγάπην, ἑτέρωθεν δέ διά τήν ἐπικειμένην ὀνομαστικήν Ἑορτήν τῆς ὑμετέρας περισπουδάστου Σεβασμιότητος.
Ὁ θεῖος Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν πληθύνοι τά σεβάσμια καί πολύτιμα ἔτη τῆς Ἀρχιερωσύνης ὑμῶν. Χαρίζοιτο δέ Αὐτῇ μακράν, ὄλβιον, ἔνδοξον καί ἀδιάσειστον ποιμαντορίαν, ἐπιρρωνύων Ὑμᾶς εἰς ἐξακολούθησιν καί διάπραξιν ἔργων θεοφιλῶν καί θεαρέστων, πρεσβείαις τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Διονυσίου καί Ἱεροθέου Ἐπισκόπων Ἀθηνῶν καί πάντων τῶν Ἁγίων.
Κατασπαζόμενοι δ’ ὑμᾶς ἐν ἀγάπῃ καί εὐχόμενοι αἰσίαν καί ὠφέλιμον τήν ἔκβασιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ περί οὗ ὁ λόγος θεολογικοῦ Συνεδρίου, διατελοῦμεν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί ὅλως πρόθυμος.
