Αντιμετωπίζοντας την επιτακτικότητα και την άνευ προηγουμένου εξάπλωση της οικολογικής κρίσεως, οι ορθόδοξοι Μοναχοί τη θεωρούν μόνον ως μία βεβαίωση της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων για τις συνέπειες της επαναστάσεως του ανθρώπου κατά του Θεό. Αλλά πέρα από τις τεχνικές λύσεις, προτιμούν να λύσουν το πρόβλημα της προσωπικής των ευθύνης γι αυτό το έγκλημα, τοποθετώντας το στην σωτηριολογική και πνευματική του διάσταση. Η συμμετοχή τους σ’ αυτή την κίνηση είναι μια σιωπηλή και βιωματική μαρτυρία για την δυνατότητα μιας αποκαταστάσεως αρμονικής σχέσεως με την φύση, προσφέροντας το παράδειγμα της ζωής των.
Η δημιουργία, που δόθηκε από τον Θεό στην υπηρεσία του ανθρώπου, «συμπάσχει» στην πτώση μας, «επ’ ελπίδι» (ΡΩΜ. 8,20-22) ότι η καρδιά μας θα συγκινηθεί βλέποντας τα τραύματά της, και καταλαβαίνοντας την προσωπική της ευθύνη, θα αποφασίσει να επιστρέψει κλαίγοντας πρός τον Πατέρα.
Τα Μοναστήρια, που ήταν ανέκαθεν για τους Χριστιανούς υποδείγματα ευαγγελικής και αδελφικής ζωής, και προτυπώσεις της Βασιλείας του Θεού, είναι οι κατ’ εξοχήν τόποι, όπου αυτή η αρμονική σχέση με το περιβάλλον εφαρμόζεται με φυσικό τρόπο. όχι όμως ανεξάρτητα και απομονωμένα από το σύνολο της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά μάλλον σαν άνθιση εκείνης, διότι οι Μοναχοί που συνάγονται εν Ονόματι Κυρίου, έχουν υπαρξιακούς λόγους να ζούν εκεί κατά τις ευαγγελικές επιταγές.
(Απόσπασμα Ομιλίας του Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτη, μέ θέμα : «Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»).
