Επίλογος

Στο παρόν άρθρο οι συγγραφείς προσπάθησαν να δώσουν μία άλλη διάσταση στη σύγχρονη Νοσηλευτική που είναι ο συγκερασμός του πνεύματος των Πατέρων με τις προκλήσεις του μέλλοντος που αντιμετωπίζει η Νοσηλευτική ως επιστήμη και τέχνη. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι εφικτό να κάνουμε ακριβώς τα ίδια που έπραξαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν φορείς της δικής τους εποχής, αντιμετώπισαν τις προκλήσεις της εποχής τους με το δικό τους τρόπο κι έγραψαν την δική τους ιστορία. Εμείς, ως σύγχρονοι άνθρωποι - νοσηλευτές μπορούμε να έρθουμε σε διάλογο μαζί τους και να δανειστούμε το πνεύμα τους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας έζησαν σε μία εποχή που ιστορικά ονομάστηκε «pax romana» (Ρωμαϊκή ειρήνη). Εμείς ζούμε σε μία άλλη «pax», ανάλογη της ρωμαϊκής, όπου τώρα όπως και τότε, υπάρχει κρίση κοινωνικών θεσμών, ατομικότητα, κατάργηση της εθνικότητας, εισδοχή διαφόρων θρησκευτικών δοξασιών, θεοποίηση ενός νέου τύπου ανθρώπου που γεννιέται μέσα από την σκληρότητα, τις σωματικές ποιότητες, την εξουσία στα πλήθη, την ωφελιμιστική παιδεία, την έκπτωση ηθικών αξιών και την απουσία πνευματικότητας. Πως, λοιπόν, αντιμετώπισαν οι Πατέρες τα προβλήματα της εποχής τους; Η απάντηση βρίσκεται στον συγκερασμό του αρχαίου ελληνικού πνεύματος με τον Χριστιανισμό, του παλιού με το νέο, προβάλλοντας έναν νέο τύπο ανθρώπου ως εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού και στην εισαγωγή της βιωματικής εμπειρίας ως δείκτη της αλήθειας. Από αυτά πηγάζει η κοινωνική τους διδασκαλία και το ενδιαφέρον για τα προβλήματα της ανθρώπινης ζωής.