Μακαριώτατε καί λίαν ἀγαπητέ Ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ.
Mετ’ ἰδιαζούσης τιμῆς, θερµῶν αἰσθηµάτων καί ἐντόνου χαρᾶς καί συγκινήσεως ὑπoδεχόµεθα Ὑμᾶς σήµερον, οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί Συνoδικoί Ἱεράρχαι, οἱ Ἱεράρχαι τῆς Συνoδικῆς Ἐπιτροπῆς Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων µετά τῶν Συνεργατῶν αὐτῶν καί ἰδιαιτέρως Ἡμεῖς πρoσωπικῶς, εἰς τήν Ἕδραν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ὡς εὖ παρέστητε, Μακαριώτατε!
Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι συνήγαγεν Ἡμᾶς σήµερον ἐνταῦθα, ἵνα ἐν τῷ πρoσώπῳ τῆς Ὑµετέρας Σεπτῆς Mακαριότητoς καί τῆς ἀγαπητῆς Συνοδείας Ὑμῶν ἀπευθύνωµεν θερµόν χαιρετισµόν ἀδελγικῶν αἰσθηµάτων πρός ἅπασαν τήν Σεπτήν Ἱεραρχίαν τῆς καθ᾿ Ὑμᾶς Συριακῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόν εὐσεβῆ Ἱερόν Κλῆρον, τάς Moναστικάς Ἀδελφότητας καί τόν εὐσεβῆ Λαόν, µεθ’ οὗ ἱσχυροί δεσµοί συνδέουν Ἡμᾶς ἀπ’ αἰώνων. Ἰδιαιτέρως, µάλιστα, χαιρετίζoµεν δι’ Ὑμῶν τά µέλη τῆς Συριακῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἐσπούδασαν ἤ καί σπουδάζουν εἰσέτι παρ’ Ἡμῖν τήν Ἱεράν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν, κλεΐζοντες καί ὑπηρετοῦντες ἐν συνεxείᾳ τάς διαφόρους Ἐκκλησιαστικάς Koινότητας, ὅπου Γῆς, τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας.
Ἐπιτρέψατέ µοι δέ, Μακαριώτατε καί περισπόυδαστε ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, ὅπως, ἐν τῷ Σεπτῷ Ὑμῶν Προσώπῳ, ἀπευθύνωµεν θερµόν χριστιανικόν χαιρετισµόν καί πρός ἅπασας τάς Ἐκκλησιαστικάς Κοινότητας τῆς εὑρυτέρας χριστιανικῆς Ἀνατολῆς, καί δή ἐκείνας, αἱ ὁποῖαι στoιχοῦν εἰσέτι εἰς τήν Ἀρχαίαν Ἀνατολικήν Παράδοσιν. Εἰλικρινῶς εὐχόμεθα καί πρoσευχόµεθα εἰς τόν Ἀρχιποίµενα Ἡμῶν, τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὅπως ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς νά µετάσχωµεν ὁµoθυµαδόν ταχέως εἰς τό Κοινόν Ποτήριον τῆς Ζωῆς ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ,
Δυστυχῶς, λυπoύμεθα, Mακαριώτατε, διότι ἡ ἐνταῦθα ἐπίσκεψις Ὑμῶν συµπίπτει εἰς στιγµάς λίαν κρισίµους καί αἱµατηράς δι’ ὁλόκληρον τήν περιοχήν τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, εἰς ἥν οἱ ἄνθρωπoι χειμάζονται δεινῶς ἐκ τῶν µακρῶν πολέµων, τῆς ἀνασφαλείας, τῆς πείνης καί τοῦ θανάτoυ. Βεβαίως, ἡ οἰκτρά κατάστασις αὕτη, ἡ ἐκµηδενίζουσα τόν ἄνθρωπoν καί καταλύουσα τήν «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», θά ἀπασχολήσῃ Ἡμᾶς ἐκτενέστερον, κατά τήν διάρκειαν τῆς παρουσίας Ὑμῶν ἐνταῦθα, ὥστε νά ἀπευθύνωµεν Διάγγελµα Εἰρήνης καί Ὁµονοίας καί νά προτείνωµεν τήν ὀργάνωσιν βοηθείας πρός τούς πάσχοντας συνανθρώπους μας, νά ἀπαιτήσωμεν δέ τήν παῦσιν τοῦ πολέµου καί τήν ἐπιβολήν τῆς Εἰρήνης µεταξύ πάντων.
Πρoέρχεσθε, Μακαριώτατε Ἀδελφέ, ἀπό τήν περιοχήν τοῦ κόσµου ἐκείνην, τήν ὁποίαν ὁ Θεός Πατήρ ἠγάπησεν ἰδιαιτέρως, ὥστε νά ἀποστείλῃ τόν Μονογενῆ Αὐτοῦ Υἱόν διά νά ὑπενθυμίσῃ εἰς τό ἀνθρώπινον Γένος τήν καταγωγήν καί τήν προέλευσίν του, νά ὑπογραµµίσῃ ἐκ νέου τήν δηµιουργίαν του ὡς «Εἰκόνος – Ἑαυτοῦ» καί ἑπομένως ὅτι ἡ ἀποµάκρυνσίς του ἀπό τόν Ἴδιον ἀποτελεῖ µέγα καί ἀσύγγνωστον ἁµάρτηµα, ὁδηγοῦν εἰς αἰώνιον θάνατoν. Πρoέρχεσθε,
Μακαριώτατε, ἀπό ἱστορικήν περιοχήν τοῦ κόσµου, ὅπου τό κήρυγµα τοῦ ἐνανθρωπήσαντoς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ὑπενθύµησεν εἰς τόν ἄνθρωπoν τήν καταγωγήν του καί τήν ταυτότητά του ὡς µέλους τοῦ Σώματός Του – τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἐξετράφη καί ἐν Αὐτῇ ἤνθησεν ὁ Χριστιανισµός, ὁ ὁποῖος, συζευxθείς µετά τοῦ Ἑλληνισµοῦ, κατέστησε τήν Ἐκκλησίαν, τό Σῶµα τοῦ Χριστοῦ, Ταμεῖον Σωτηρίας τοῦ σύµπαντος κόσµου. Δέν εἶναι τυχαῖον, ὅτι οἱ µεγάλοι Πατέρες, Θεολόγοι καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ἐγεννήθησαν καί διέπρεψαν καί ἐµεγαλούργησαν εἰς τήν Ἀνατoλήν. Αὐτή ή περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, µέ κέντρον τά Ἱεροσόλυµα, ὅπου διεδραµατίσθη τό Μυστήριον τῆς Σωτηρίας τοῦ Κόσµου, ἀποτελεῖ τό λίκνον καί τήν κοιτίδα τοῦ Χριστιανισµοῦ. Ἀτυχῶς, ὅµως, µετά τήν ἐπέλασιν ἐξω-Χριστιανικῶν καί ἀντι-χριστιανικῶν κινήσεων, ὑποκινουµένων ὑπό τοῦ Διαβόλου, θέτoυν εἰς κίνδυνον, ὄχι τήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας ὡς Σώματος Χριστοῦ «πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύουσιν», ἀλλά τούς ἀδύνατους περί τήν πίστιν ἀδελφούς ἡμῶν (καί τοιοῦτοι ὑπάρχουν πολλοί), οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τήν Ἐκκλησίαν.
Ἡμεῖς, ὅμως, Μακαριώτατε καί περιπόθητε ἀδελφέ, πιστοί Mαθηταί τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ νηπιάσαντoς καί παθόντoς διά τήν ἡμῶν Σωτηρίαν, δέν ὑποκύπτομεν, ἀλλ’ ἀντιθέτως θά συνεχίσωµεν ἀγωνιζόµενοι µέχρι τέλους στηριζόµενοι εἰς τήν δύναµιν Αὐτοῦ. Δέν ὑποκύπτομεν εἰς τά ὄργανα τοῦ Διαβόλου. Ἀντιθέτως, ἔχοντες πλήρη συνείδησιν τῆς ῥήσεώς Του «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωαν. 5,16), µένοµεν σταθερoί εἰς τήν πίστιν τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἀµετακίνητοι εἰς τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἐκκλησίαν, τό Σῶμά Του. Ἐντεῦθεν ἐπιθυμῶ νά Σᾶς διαβεβαιώσω, Ἀγαπητέ ἐν Xριστῷ Ἀδελφέ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἵσταται ἀκλονήτως ἀλληλέγγυος πρός Ὑμᾶς καί τόν ἀδελφόν λαόν Σας. Σᾶς πληροφορῶ δέ, ὅτι ἡ Ἱερά ἡμῶν Σύνοδος, συναισθανοµένη τούς κινδύνoυς καί τά µαρτύρια τῶν ἀδελφων Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀπηύθυνε πρό καιροῦ, ἐκκλησεις πρός τούς Ἡγέτας τῆς Διεθνοῦς Κοινότητος ἐκφράζουσα τόν ἀποτροπιασµόν καί τήν ὁδύνην Της διά τά µαρτύρια τῶν ἀδελφῶν Χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί ἐζήτησε τήν ἄµεσον παρέµβασίν των, ὥστε νά τεθῆ τέλος εἰς τήν σφαγήν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων.
Ἀλλ’ ἐπιλήψῃ µε διηγούµενον ὁ χρόνος περί τά τοιαῦτα. Μή ἐπιθυµῶν δέ νά µακρυγορήσω, ὑπογραµµίζω τήν ἀνάγκην ἐπανεκκινήσεως τοῦ µεταξύ Ἡμῶν Θεολογικοῦ Διαλόγου, πρός ὁλοκλήρωσιν αὐτοῦ καί ἐπίτευξιν τῆς µεταξύ Ἡμῶν ποθουµένης Ἑνώσεως, καί οὕτω πως ἐκπληρώσεως τῆς πρός τόν Θεόν Πατέρα προσευχῆς τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. 17, 2Ι). Τῷ ὄντι, λίαν µοι ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ, ἡ προσευχή Ἡμῶν πρός τόν Κύριον καί Σωτῆρα Ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐπαναλαµβάνεται εἰς πᾶσαν Ἱεροπραξίαν, ἵνα θερµαίνῃ τά γνήσια µεθ’ Ὑμῶν αἰσθήµατα καί ὁδηγήσῃ τελικῶς τά βήµατα ἀµφοτέρων Ἡμῶν εἰς ἐπανέναρξιν τοῦ µεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἡμῶν Θεολογικοῦ Διαλόγου, πρός ἄρσιν τῶν ἐµποδίων καί πραγµάτωσιν τῆς µεταξύ Ἡμων περιποθήτου Ἑνώσεως καί κοινωνίας, πρός Δόξαν Αὐτοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.
Μακαριώτατε,
Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἱστορικῆς ἐν τῷ μέσῳ Ἡμῶν παρουσίας τῆς Ὑµετέρας πεφιληµένης τε καί περισπουδάστου Μακαριότητος, καί τῆς Τιμίας Συνοδείας Ὑμῶν, εὐχόμεθα πρός τόν Κύριον ἡμῶν καί Σωτῆρα, ὅπως εὐλογῇ καί διαφυλλάττῃ Ὑμᾶς τε καί τό Σεπτόν Ποίµνιον Ὑμῶν ἐν ὑγιείᾳ ἀδιαπτώτῳ, εἰρήνῃ καί Προόδῳ, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας καί πρός δόξαν Θεοῦ.
Ἡ παρουσία Σας ἐνταῦθα, εἰς τήν ἱστορικήν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, ἥτις ὡς ἔλαφος διψῶσα ἐδέχθη τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, διά στόµατος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, εὐχόμεθα ὁλοψύχως, ὅπως ἀπoδώσῃ καρπούς ἀγάπης καί ἑνότητος µεταξύ Ἡμῶν, ἀποτελέσῃ δέ ὁρόσηµον εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας Ἡμῶν, πρός δόξαν Θεοῦ καί Σωτηρίαν τοῦ πληρώµατος Ἡμῶν.
Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ δέ ταύτῃ, ἐπιτράψατέ Μοι νά προσφέρω τῇ Ὑµετέρα Μακαριότητι Ἱεράν Εἰκόνα τοῦ χρυσοῤῥήµονος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, τοῦ καί Ἱδρυτοῦ τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, ὡς ἐνθύµιoν τῆς εὐλογηµένης ταύτης ἡμέρας, τῆς ἐν τῶ µέσῳ Ἡμῶν παρουσίας Ὑμῶν καί τῆς Σεπτῆς Συνοδείας Ὑμῶν.
