Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὅπου κι̉ ἄν στρέψουμε τό βλέμμα στόν τόπο μας καί στήν Οἰκουμένη ὁλόκληρη εἶναι εὔκολο νά νοιώσουμε τό ἀγκάθι τῆς ἀπογοήτευσης νά μᾶς πληγώνει. Τά ἀπανταχοῦ τῆς γῆς εἰδησεογραφικά δεδομένα εἶναι ἀψευδεῖς καθημερινοί μάρτυρες τῶν προβλημάτων καί τῶν ὀδυνῶν πού μαστίζουν κάθε γωνιά τῆς γῆς.
Ἐν μέσω τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν πού μοιάζουν νά ἀπειλοῦν ἀκόμη καί τή φυσική ἐπιβίωση τοῦ πλανήτη μας καί τῶν κατοίκων του νοιώθω βαθιά τήν εὐθύνη καί ἔντονη τήν ἐπιθυμία νά ὑπενθυμίσω στεντορίᾳ τῇ φωνῇ σέ ὅλους καί στόν καθένα προσωπικά ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ.
Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους ἀνεξαιρέτως καί κανείς δέν στερεῖται τοῦ δικαιώματος στήν ἐλπίδα.
Ἡ ἀκλόνητη βεβαιότης ὅτι ὁ Θεός εἶναι παρών στή ζωή μας καί μᾶς ἀγαπᾶ δέν στηρίζεται σέ ὑποθέσεις, θεωρίες καί φιλοσοφικούς στοχασμούς. Ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων φανερώνει μέ τόν πλέον κατηγορηματικό τρόπο τήν ἔμπρακτη καί ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά ἑμᾶς, διότι «ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν͵ ὅτι τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι΄ Αὐτοῦ» (Ἰωαν. 4, 9).
Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει μέ τόν πιό ἄμεσο, τόν πιό ὁρατό, τόν πιό φιλάνθρωπο καί ἀδιαμφισβήτητο τρόπο ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Ἰωαν. 4, 8).
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος «ἵνα θεώσῃ τόν ἄνθρωπον». Σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἦρθε νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἀνθρωπότητα καί νά εἶναι γιά κάθε ἄνθρωπο καί γιά ὅλους ὁ Ἐμαννουήλ «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1, 23). Ἦρθε νά μοιραστεῖ τόν πόνο καί τήν ἀγωνία μας καί νά μᾶς λυτρώσει ἀπ̉ αὐτά καί ἀπό ὅσα ἄλλα προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου ἐπί τῆς ζωῆς. Ἦρθε «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωαν. 1, 14). Ἦρθε, ἔμεινε καί θά παραμένει μεθ̉ ἡμῶν «πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28, 20).
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι τίποτα πιά, καμιά θλίψη, καμιά δυσκολία, καμιά τραγωδία δέν μπορεῖ νά ἀφανίσει τήν ἐλπίδα, δέν μπορεῖ νά ὑπερνικήσει τή βεβαιότητα ὅτι στό τέλος θά ἐπικρατήσουν ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη στή ζωή τοῦ κόσμου. Τίποτα δέν μπορεῖ νά νικήσει τήν ἐλπίδα πού γεννᾶ ἡ ἐπίγνωση ὅτι ὁ Χριστός γεννήθηκε γιά νά μᾶς λυ-τρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο.
Δέν εἶναι κρίμα λοιπόν τό μήνυμα τῆς ἐλπίδας πού ἀναδύεται ἀπό τή φάτνη τοῦ νε-ογέννητου Χριστοῦ νά χάνεται μέσα σέ πλαστικοποιημένες καί κενές νοήματος τάχα γιορταστικές ἀποδράσεις; Δέν εἶναι κρίμα οἱ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς ἄρχοντες νά ἀποφασίζουν γιά τή ζωή τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ὁ καθένας μας γιά τή δική του ζωή, σάν νά μήν γεννήθηκε ὁ Χριστός;
Δέν ἔχουμε πιά τό δικαίωμα νά ζοῦμε σάν νά μήν ἔχουμε δεῖ νά ἐπαληθεύεται ἔμπρακτα καί ὀδυνηρά τό γεγονός ὅτι, ὅπου ἐξορίζεται ὁ Χριστός ἀπό τή ζωή μας καί περιφρονεῖται τό Εὐαγγέλιο Του, ἐκεῖ ἐπικρατοῦν ἡ ἀδικία, ἡ ἀλαζονεία, ἡ καταπίεση, ἡ ἀπληστία, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ ὑποκρισία καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου. Καί τότε κάνουν τήν ἐμφάνιση τους οἱ ποικῖλες τραγικές συνέπειες: τά μίση, οἱ πόλεμοι, ἡ ἐκμετάλλευση καί ἐξουθένωση τῶν φτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων, οἱ οἰκονομικές κρίσεις, οἱ οἰκολογικές καταστροφές καί ἄλλα πολλά, πού ὑποδεικνύουν ὅτι ἡ ἐπικράτηση τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἄμοιρη συνεπειῶν γιά τόν ἄνθρωπο.
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας πού γεννᾶ τήν ἀδικία καί ἀπανθρωπίζει τόν ἄνθρωπο διαλύεται στό φῶς πού ἀκτινοβολεῖ ἡ ἀνατολή τοῦ «Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης». Σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθωπος μπορεῖ νά ξαναβρεῖ τίς ἀληθινές διαστάσεις τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς ἁγιότητας. Σημαίνει ὅτι ἡ δυνατότητα τῆς χαρᾶς δέν ἔχει χαθεῖ ἀπό τόν κόσμο.
Ἐπιτρέψτε μου λοιπόν νά ἀπευθύνω στήν ἀγάπη σας τά ἴδια λόγια πού ἄκουσαν οἱ ποιμένες τῆς Βηθλεέμ ἀπό τά χείλη τοῦ ἀγγέλου: «Μὴ φοβεῖσθε˙ ἰδού γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ͵ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτὴρ, ὅς ἐστιν Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυίδ. Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον˙ εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. 2, 10-12).
Μήν ἀφήνετε λοιπόν τίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς νά σᾶς καταβάλλουν.
Μή Φοβεῖσθε! Σήμερα γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα καί ἔχουμε κάθε λόγο καί κάθε δικαίωμα νά νοιώθουμε χαρά μεγάλη. Διότι σήμερα γεννήθηκε ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἄς κάνουμε ξανά τήν πίστη καί τήν ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τρόπο ζωῆς καί ἄς ψάξουμε βαθιά μέσα μας, στή φάτνη τῆς καρδιᾶς μας. Καί θά βροῦμε ἐκεῖ τό σημεῖο καί τήν αἰτία τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας: θά βροῦμε τόν Θεό ὡς «βρέφος ἐσπαργα¬νωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ».
