Ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἀπό ἐκείνη τή φωταγωγημένη μέ τρόπο μοναδικό νύχτα, ὅταν τό ἄστρο τῆς Ἀνατολῆς ὑπέδειξε τόν τόπο ὅπου γεννήθηκε ἡ ἐλπίδα καί πῆρε μορφή ἡ παρηγοριά τῶν ἀνθρώπων, μέχρι σήμερα, τό σκοτάδι συνεχίζει, δυστυχῶς, τήν ἀέναη προσπάθεια νά καταπιεῖ τό φῶς.
Ὅμως τό Φῶς νίκησε καί θά νικᾶ πάντοτε.
Στό πέρασμα τῶν αἰώνων, οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἐπιχειροῦν ἀδιάκοπα νά συσκοτίσουν τό γεγονός ὅτι, ἀπό τότε πού ἡ Οἰκουμένη ἑόρτασε στήν ταπεινή Φάτνη τά πρῶτα Χριστούγεννα, ὁ Θεός παραμένει ἀδιαλείπτως καί ἐμφανῶς μεθ’ ἡμῶν: Τό γεγονός ὅτι γεννήθηκε ἀνάμεσά μας ὁ «……Ἐμμανουήλ, ὅ ἑστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός.» (Ματθ. 1,23-24)
Στό διάβα τῆς Ἱστορίας, οἱ ὑπηρέτες τοῦ σκότους συνεχίζουν τό ἐρεβῶδες ἔργο τους, προσωποποιημένοι στούς ἑκάστοτε ἐκφραστές ἀνόμων συμφερόντων, στούς ἐκμεταλλευτές τῶν φτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων, σέ ὅσους, ἐντέλει, ἐπιβάλλουν τά πάθη τους καί τήν ἁμαρτία ὡς ρυθμιστές τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί πνίγουν στά δάκρυα ἤ στό αἷμα τήν ἐλπίδα τους.
Ὅμως τίποτα ἀπό αὐτά τά ἀπεχθῆ καί ὀδυνηρά δέν μποροῦν πιά νά σκιάσουν τήν ἀναστάσιμη ἐλπίδα πού ἀνέτειλε ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας. Τίποτα δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψει τόν ροῦ τῆς Ἱστορίας καθώς «Χριστός γεννᾶται, τήν πρίν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα» (προεόρτιον ἀπολυτίκιον).
Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς τόν Θεό. Καί ὁ Θεός δέν ἐγκατέλειψε ποτέ τό πλάσμα Του. Γι’ αὐτό «καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάνν. 1,14). Γι’ αὐτό ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἀπό ξεχείλισμα ἀγάπης, γίνεται ἄνθρωπος ὥστε νά μπορεῖ νά γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός.
Ὁ Δεσπότης τοῦ Σύμπαντος γεννᾶται ὡς παιδί ἀδύναμο σέ ἕνα ταπεινό σταύλο, ἀλλά ἡ ἀδυναμία του κατατροπώνει ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις, πού ἀδιάντροπα ἐπιχειροῦν νά σβήσουν τό φῶς καί τή χαρά ἀπό τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ζωή μετρᾶται πλέον ὡς πρό καί μετά Χριστόν.
Ἀγαπητά μου παιδιά ἐν Κυρίῳ,
Ἀφῆστε τό φῶς τῶν Χριστουγέννων νά πλημμυρήσει τήν ὕπαρξή σας.
«Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει». Τό σκότος δέν ἔχει πιά καμία ἐξουσία, «δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».
Τώρα πιά ὁ Χριστός φωτίζει τήν Οἰκουμένη καί ἑορτάζουμε πανηγυρικά τόν ἐρχομό του ἀνάμεσά μας ὡς «φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» (Σύμβολον τῆς Πίστεως).
Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ καιροί εἶναι δύσκολοι. Ἔχουμε ἐπίγνωση τῆς κρισιμότητας τῶν στιγμῶν πού διέρχεται ἡ Οἰκουμένη καί τῶν σοβαρότατων προβλημάτων πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας.
Ἔχουμε, ἐπίσης, συναίσθηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί ποιμαντικῶν εὐθυνῶν μας, καί ἐπιθυμοῦμε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων, ἀνταποκρινόμενοι στά καθήκοντά μας.
Ὁ ὑλικός κόσμος καί ἡ πολιτισμική μας κληρονομιά ἀπειλοῦνται ὅλο καί περισσότερο ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἀπληστίας μας. Ἡ πορεία τῆς Οἰκουμένης ἀπειλεῖται ἀπό τό σκοτάδι πού γεννοῦν ἡ διαφθορά, ἠ ἐκμετάλλευση, ἡ βία, ἡ φτώχια καί ἡ δυστυχία.
Ἡ ἀνθρωπότητα ὑφίσταται τίς συνέπειες τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό, ἐπιτρέποντας τήν ἐπικράτηση τῆς ἁμαρτίας καί τόν ἐξοστρακισμό τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης.
Ὅμως μήν ἀπελπίζεστε!
Ἰδού! Ὁ ἀστέρας τῆς Βηθλεέμ ἀνατέλλει. «Χριστός γεννᾶται» καί ὁ λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει βλέπει καί πάλι Φῶς μέγα.
Ἄς ἑνώσουμε τίς φωνές μας τραγουδώντας εὐφρόσυνα τή νίκη τοῦ φωτός!
Ἄς χαροῦμε γιατί ἀνατέλλει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης! Ἐλᾶτε νά ἑνώσουμε τίς καρδιές μας καί τά χέρια μας γύρω ἀπό τή Φάτνη! Ἐλᾶτε νά συντονίσουμε τίς δυνάμεις μας, ὥστε, ἄν αὐτός ὁ κόσμος δέν μπορεῖ νά εἶναι Παράδεισος, τοὐλάχιστον νά μήν τόν κάνουμε κόλαση.
Ἰδού λοιπόν: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε».
Ἄς ἀφήσουμε πίσω τά μίση καί ὅτι μᾶς χωρίζει καί ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον δοξολογικά: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
