Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα
Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεῆμον,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,
Ἀγαπητοὶ Πατέρες, Ἀδελφοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ Σύνεδροι
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Εἶναι ἰδιαιτέρως ἐλπιδοφόρον καὶ χαροποιὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, παρὰ τὰς πάσης φύσεως δυσχερείας, αἱ ὁποῖαι ἀναφύονται ἐκ τῆς σοβούσης πανδημίας καὶ τὰς ὁποίας ἅπαντες ὑφιστάμεθα, διοργανοῦνται διαδικτυακῶς συνέδρια καὶ πραγματοποιοῦνται ἐξαίρετοι ἐπιστημονικαὶ ἐκδηλώσεις, εἰς τὰς ὁποίας κατατίθενται δημιουργικαὶ ἀπόψεις καὶ ἀνταλλάσσονται διαλογικῶς θέσεις καὶ σκέψεις ἐπὶ σημαντικῶν θεμάτων.
Τὸ παρὸν ἱστορικὸν Συνέδριον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τὸ ὁποῖον εἶναι ἐντεταγμένον εἰς τὸ πλαίσιον τῶν ἐπετειακῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας ἐπὶ τῇ διακοσιετηρίδι ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τὸ Ὁλοκαύτωμα τῆς Ἡρωικῆς πόλεως Ναούσης, τοῦ ἔτους 1822.
Ἡ σύγκλησις δὲ αὐτοῦ παρέχει ἡμῖν, ὡς εἰκός, ἀφορμὴν πνευματικῆς χαρᾶς καὶ δοξολογίας τοῦ Ἁγίου Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Προσέτι, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως συγχαρῶμεν καὶ ἐπαινέσωμεν ἐκ βάθους καρδίας τὸν ὀτρηρὸν καὶ ἀκαταπόνητον ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τὸν λίαν ἡμῖν ἀγαπητὸν ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργόν, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, ὅστις ἔχει διοργανώσει πλειάδα συνεδρίων, ἐν οἷς ἀνεπτύχθησαν σπουδαῖα θέματα, καὶ ὅστις τυγχάνει ὁ Οἰκοδεσπότης τοῦ ἐν λόγῳ διαδικτυακοῦ Συνεδρίου. Διὸ καὶ ἐκφράζομεν Αὐτῷ τὰς θερμὰς εὐχαριστίας τῆς ἡμῶν Μετριότητος καὶ τῆς περὶ ἡμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς ὁποίας ὡρίσθησαν ἐκπρόσωποι ὁ Συνοδικὸς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καὶ Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, ὅστις παρεκλήθη ἵνα ἀναγνώσῃ τὸ μετά χεῖρας Συνοδικὸν Μήνυμα, καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος, Πρόεδρος τῆς Εἰδικῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Πολιτιστικῆς Ταυτότητος.
Ὄντως ἡρωική, εὐτυχὴς καὶ μακαρία ἡ περιφανὴς πόλις τῆς Ναούσης, τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα ἐνεγράφη γράμμασι χρυσοῖς εἰς τὰς ἀθανάτους δέλτους τῆς Ἱστορίας.
Ἡρωική, εὐτυχὴς καὶ μακαρία, καθ’ ὅτι προσήνεγκεν ὡς θυσίαν εὐάρεστον καὶ ὁλοκαύτωμα ἱερὸν εἰς τὸν ἄφθιτον βωμὸν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καὶ τῆς φιλτάτης Πατρίδος οὐχὶ μόνον τοὺς εὐκλεεῖς ἐθνομάρτυρας ἐκείνους, οἵτινες ἀνηλεῶς ἐσφαγιάσθησαν κατὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν, κατόπιν τῆς ἐπαναστάσεώς των ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν, καταστροφὴν τῆς Ναούσης, ἀλλὰ καὶ γυναῖκας ἀξιοθαυμάστους, αἵτινες ἐπετέλεσαν ἐπικά, τῷ ὄντι, κατορθώματα. Ἔχουσαι αὗται ψυχὰς ἀδουλώτους κατεκρήμνισαν ἑαυτάς, ὁμοῦ μετὰ τῶν ἀγκαλοφορουμένων τέκνων των, ἀπὸ ξυλίνης γεφύρας εἰς τὰ καταρρακτώδη ὕδατα τῆς Ἀραπίτσας, εὑροῦσαι οὕτως ἡρωικὸν καὶ ἔνδοξον θάνατον, ἀφ’ οὗ ἦτο ἀνθρωπίνως ἀδύνατον νὰ ἀποφύγωσι τὰς βεβήλους κατ’ αὐτῶν διαθέσεις τῶν Ὀθωμανῶν, οἵτινες τὰς εἶχον ἀπειλητικῶς περικυκλώσει, καὶ τὸν βίαιον ἐξισλαμισμόν των.
Οὕτως ἡ γενναιόψυχος θυσία των, ἔκφρασις τοῦ ἤθους, τοῦ πατριωτισμοῦ, τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς των, δύναται νὰ συγκριθῇ μὲ ἐκείνην τῶν γυναικῶν τοῦ Ζαλόγγου. Πρόκειται περὶ τῆς ἰδίας ἐποποιίας!
Ἡρωικὴ προσέτι, εὐτυχὴς καὶ μακαρία τυγχάνει ἡ πόλις τῆς Ναούσης διότι, πλὴν τῶν διαληφθέντων, προσήνεγκε τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ χορείαν Ἁγίων Νεομαρτύρων, 1241 τὸν ἀριθμόν. Πρόκειται περὶ κατοίκων αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι συνελήφθησαν ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν. Οὗτοι, εἰς γενομένην δίκην, ἐζήτησαν ὑπὸ τῶν Ναουσαίων ἵνα ἀρνηθῶσι τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν των διὰ νὰ σώσουν τὴν ζωήν των. Ὅμως, οἱ καρτερόψυχοι Μάρτυρες ἐνώπιον τοῦ ἐν λόγῳ διλήμματος προέκριναν τῆς βιολογικῆς των ὑπάρξεως τὸν διὰ Τὸν Ἀναστάντα θάνατον, ἐπ’ ἐλπίδι τῆς μελλούσης ζωῆς καὶ βασιλείας καὶ τοῦ σὺν Χριστῷ ἀεὶ εὖ εἶναι. Διὸ καὶ ὑπέμειναν πολλὰς βασάνους καὶ γαληνιῶντες ἐδέχθησαν τὸν μαρτυρικὸν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατον κατὰ τὴν Κυριακὴν τοῦ Θωμᾶ, τοῦ ἔτους 1822. Μάλιστα, τὸ ὡς ἄνω νέφος τῶν Νεομαρτύρων συνεπληρώθη ὑπὸ πολλῶν ἀκόμη γυναικῶν καὶ παιδίων, οἵτινες, ὁδηγηθέντες εἰς Θεσσαλονίκην καὶ ὑποβληθέντες εἰς ἀνηκούστους βασάνους, αἵτινες περιγράφονται ὑπὸ Ἑλλήνων καὶ ξένων ἱστορικῶν, ἐμαρτύρησαν διὰ Χριστόν.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ὁλοκαυτώματος τῆς Ναούσης, καί ἐν γένει οἱ Μακεδόνες, διὰ τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων των, ἀπὸ τοῦ 1453 ἕως τοῦ 1878, διὰ τῆς ἀκραιφνοῦς πίστεως καὶ φιλοθεΐας των, τοῦ ἀκλονήτου θάρρους, τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης των πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ἁγίαν Θεοτόκον, ἀπετίναξαν τὸ ἄχθος τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ καὶ ἐγένοντο οἱ θεμελιωταὶ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἔπειτα ἀπὸ βαρὺν χειμῶνα, ἀνέθαλεν ὅπως τὰ μυρίπνοα ἄνθη ἐν μέσῳ τῆς ἀνοίξεως καὶ προσέφερε πλούσιον ἀμητόν. Τὸν ἀμητόν τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀνεξαρτησίας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης.
Χρέος πάντων ἡμῶν, τῶν ἀπογόνων τῶν ἡρώων ἐκείνων, εἶναι νὰ βαδίζωμεν εἰς τὰ ἴχνη των, ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τοῦ ἤθους, τῆς πίστεως καὶ τῆς χαρισματικῆς ἱκανότητός των νὰ διακρίνουν τὸ αἰώνιον ἀπὸ τοῦ προσκαίρου, τὸ ὠφέλιμον ἀπὸ τοῦ ἀνωφελοῦς, τὸ ἀληθὲς ἀπὸ τοῦ ψευδοῦς. Διότι, οὕτω θὰ φανοῦμεν ἄξιοι τῆς θυσίας των καὶ ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας ἡμῶν, διὰ τὴν ὁποίαν ἐκεῖνοι ἐθυσίασαν τὴν ζωήν των.
Ἐπὶ τούτοις, ὑποκαρδίως εὐχόμεθα πλήρη ἐπιτυχίαν καὶ αἰσίαν τὴν ἔκβασιν τοῦ περὶ οὗ ὁ λόγος ἱστορικοῦ Συνεδρίου. Ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος Χριστοῦ εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν.
Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Μετὰ πατρικῆς ἀγάπης
† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
