Ἡ διοργάνωση τοῦ Διορθοδόξου Μοναστικοῦ Συνεδρίου τό ὁποῖο τελεῖ ὑπό τήν πεπνυμένη Σεβασμιότητα τοῦ ἀδελφοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης ὡς προέδρου της Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μοναχισμός ἔχει νά ἐπιδείξει μακραίωνα καί πολύ σημαντική ἱστορία καί παράδοση, λαμβάνει χώρα σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐπικρατεῖ ἔντονη τάση γιά κατακριτική ὅλων τῶν ἐκφάνσεων τοῦ παραδοσιακοῦ πνευματικοῦ καί κοινωνικοῦ βίου.
Τά ὀρθόδοξα μοναστήρια ἀποτελοῦν καταφύγια τοῦ σημερινοῦ ἄνθρώπου, πού κατατρύχεται ἰδίως ὁσάκις ἡ ἐκκοσμίκευση καί ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ βίου βρίσκονται σέ μεγάλη ἔξαρση. Ἀποτελοῦν χῶρον, ὅπου διασώζεται ἡ κατά Χριστόν ζωή, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν ἀληθῆ πατρίδα, τόν οὐρανό, ἐφ’ ὅσον ἀποτελεῖ ἀποτύπωση τῆς ζωῆς τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Ὁ ἀσκητικός βίος», ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος, «ἕνα σκοπόν ἔχει, τήν τῆς ψυχῆς σωτηρίαν, καί δεῖ πᾶν τό δυνάμενον πρός αὐτήν συνεργῆσαι τήν πρόθεσιν, ὡς θείαν ἐντολήν οὕτω μετά φόβου παραφυλάττειν. Οὐδέν γάρ αὐταί αἱ ἐντολαί τοῦ Θεοῦ πρός ἄλλο τι βλέπουσιν, εἰ μή πρός τό σωθῆναι τόν ὑπακούοντα» ( Μ. Βασιλείου, Λόγος Ἀσκητικός, Migne, PG 31, στ. 881).
Ἡ πολεμική ἐναντίον τοῦ Μοναχισμοῦ καί τῶν Μοναχῶν, ἐντός τῶν εὐρυτέρων μεθοδεύσεων κατά τῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρεῖ τήν οὐσιαστική ἄγνοια καί ὑποτίμηση τῆς πραγματικῆς ζωῆς καί τῆς προσφορᾶς τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι δέν τήν διαφημίζουν, ἀφοῦ ἀποβλέπουν ἀποκλειστικά στή Θεία Κρίση.
Ἀνεκτίμητη ἀλλά καί ἐπίπονη εἶναι ἡ προσφορά τῶν μοναχῶν καί τῶν μοναζουσῶν πέραν τῆς διακονίας καί τῆς ἀσκήσεως, ἀλλά, ὅπως ἔλεγεν ὁ Ἅγιος Παχώμιος, «Ὥσπερ τό πῦρ καθαρίζει πάντα ἰόν καί κατασκευάζει τά εἴδη, οὕτως ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀναλίσκει πᾶν κακόν ἀπό τοῦ ἀνθρώπου καί κατασκευάζει αὐτόν σκεῦος εἰς τιμήν εὔχρηστον, ἡγιασμένον, εὐάρεστον τῷ Θεῷ καί ἕτοιμον διά πᾶν ἔργον ἀγαθόν». Μακαρίζομε τούς ἀδελφούς καί ἀδελφές, οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν νά κατοικοῦν στίς αὐλές τοῦ Κυρίου καί τῆς Μητρός Αὐτοῦ, ὅπου ὁ πλοῦτος ὁ ἀρίφνητος καί ἡ χαρά ἡ ἀληθινή. Ὁ Μοναχισμός ἐπί αἰῶνες δοκιμάστηκε ἀπό χιλιάδες ἀνθρώπους καί ἀποδείχθηκε ὁδός σωτηρίας βεβαία. Ὅσοι βάδισαν αὐτήν θεαρέστως σώθηκαν καί θεώθηκαν, ὡς ἀποδεικνύουν τά εὐωδιάζοντα ἅγια λείψανα καί οἱ ἰάσεις πού παρέχονται ἀπό αὐτά.
Ἡ παράδοση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ ἔχει συνδεθεῖ, ἰδιαιτέρως μάλιστα κατά τούς τελευταίους αἰῶνες, πέρα ἀπό τήν συνεχῆ καί πολύμοχθη κατά Θεόν ἄσκηση γιά τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τήν τελεία βίωση ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τήν ἐθνική προσφορά. Θά εἶναι πολύ σημαντικό καί χρήσιμο νά ἐγκύψομε στά συμπεράσματα τά ὁποῖα θά προέλθουν ἀπό τίς ἀνακοινώσεις στο Συνέδριό σας, γιά νά πληροφορηθοῦμε σχετικά μέ τόν ὀρθόδοξο μοναχισμό σέ ἄλλες χῶρες, ὅπως στή Μεγάλη Βρετανία καί γενικότερα στή Δύση, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι εὐρέως γνωστός, ἀλλά ἐπίσης καί ὅπως στήν Ἄπω Ἀνατολή, ὅπου τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται θαυμαστή πρόοδος στόν τομέα τῆς διάδοσης τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πολύς λόγος γίνεται σήμερα γιά τό φυσικό περιβάλλον, τήν ἀλόγιστη ἐκμετάλλευση καί καταστροφή του ἐξ αἰτίας τῆς τρομακτικῆς ἀνάπτυξης τῆς βιομηχανίας καί προτείνονται πολλοί καί διάφοροι τρόποι, ὥστε νά μάθουν οἱ λαοί νά τό προστατεύουν. Μία ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς καί τῆς ἀδιαφορίας ὄχι μόνον γιά τό περιβάλλον ἀλλά καί γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπον: ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεῖο Λόγο καί ἡ βάναυση προσβολή τῆς Δημιουργίας. Πῶς θά προστατεύει ὁ ἄνθρωπος κάτι τό ὁποῖο δέν μαθαίνει κατά πρῶτον νά τό σέβεται; Ἐλπίζουμε ὅτι ἀπό τίς εἰσηγήσεις γιά τό θέμα αὐτό πού περιλαμβάνονται στό προκείμενο Συνέδριο θά προέλθουν σημαντικές γνῶμες.
Ἑπομένως ἐνώπιον τοῦ θεσμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ ἀνοίγεται πεδίον εὐρύ γιά ἐγρήγοση καί προσφορά. Συγχαίρουμε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνό καί τήν Ἱερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς - Χρυσοπηγῆς Χανίων γιά τήν ἀνάληψη καί πραγμάτωση τοῦ τόσον ἐνδιαφέροντος αὐτοῦ Συνεδρίου γιά τίς ἐργασίες τοῦ ὁποίου εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως εὐώδοση τῶν ἐργασιῶν του μέ τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Μετ’ Εὐχῶν καί ἀγάπης
