Ἐξοχωτάτη Κυρία Πρόεδρε
τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα
Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί,
Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,
Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετὰ βαθείας συγκινήσεως ἀποστέλλει τὸ παρὸν Μήνυμα, ὅπως αὐτὸ ἀναγνωσθῇ κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ἐπὶ τῷ ἐτησίῳ ἑορτασμῷ τῆς Ἐξόδου τῶν Πολιορκημένων τῆς Ἱερᾶς Πόλεως τοῦ Μεσολογγίου.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς τὸν ἐν λόγῳ ἑορτασμὸν εἶχε προγραμματισθῆ, μεταξὺ ἄλλων ἐκδηλώσεων, ἡ τέλεσις Ἀρχιεπισκοπικῆς καὶ Συνοδικῆς Θείας Λειτουργίας, ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ μάλιστα τῶν 200 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τοῦτο δὲν κατέστη δυνατόν, λόγῳ τῶν γνωστῶν ὑγειονομικῶν συνθηκῶν ἐκ τῆς σοβούσης πανδημίας.
Διὸ καὶ ἐπικοινωνοῦμεν μετὰ τῶν φιλτάτων ἡμῖν Μεσολογγιτῶν, μέσῳ ζεούσης ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ ἐνθέρμου προσευχῆς, διὰ τῶν ὁποίων καταργοῦνται αἱ τοπικαὶ ἀποστάσεις καὶ ἑνοῦνται αἱ καρδίαι καὶ αἱ συνειδήσεις πάντων ἡμῶν «εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9, 14).
Διὰ δὲ τοῦ μετὰ χεῖρας Συνοδικοῦ Μηνύματος ἐκφράζομεν Ὑμῖν, τοῖς ἀπογόνοις τῶν Ἡρώων τοῦ Μεσολογγίου, τὴν πατρικὴν ἡμῶν ἀγάπην καὶ στοργήν, τὴν τιμὴν καὶ τὸν ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας, διότι μετὰ πιστότητος καὶ ἀφοσιώσεως τιμᾶτε, ἔργοις καὶ λόγοις, τοὺς προπάτορας Ὑμῶν, ἀκολουθοῦντες εἰς τὰ ἴχνη αὐτῶν.
Οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι, «Μὲς στ’ Ἅγιο Βῆμα τῆς ψυχῆς» των, ὡς λέγει ὁ ἐθνικός μας ποιητής, διὰ τοῦ ἀκαταβλήτου θάρρους καὶ τοῦ ἀγωνιστικοῦ φρονήματος, τῆς προσηλώσεως εἰς τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας, τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν Ἐλευθερίαν καὶ τὴν Πατρίδα καί, πρώτιστα, τῆς εὐσεβείας, πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης των πρὸς τὸν Θεὸν συνεκίνησαν καὶ συνεκλόνισαν τὸ Πανελλήνιον καὶ ἅπασαν τὴν ἀνθρωπότητα.
Ὁ δίκαιος ἀγών των συνήγειρε πλῆθος φιλελλήνων, οἱ ὁποῖοι προσῆλθον ὡς ὑπερασπισταὶ τοῦ εὐλογημένου καὶ ἡρωοτόκου αὐτοῦ Τόπου, μὲ πρῶτον τὸν λόρδον Βύρωνα. Οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι ἀπέδειξαν διὰ τῆς ἐκχύσεως τοῦ αἵματός των τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἀρχαίου γνωμικοῦ: «Ὡς χαρίεν ἔστ’ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ». Ὄντως εἶναι θαυμασίως κεχαριτωμένος καὶ καλὸς λίαν ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄνθρωπος. Ὅταν δύναται νὰ ἐννοήσῃ καὶ νὰ βιώσῃ τὴν ἀξίαν τῆς ὑπερτάτης θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης, τῆς ἐσχάτης μερίμνης, ὄχι μόνον δι’ ἑαυτόν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ κοινὸν καλόν, τὸ καλὸν τῆς γλυκυτάτης Πατρίδος.
Οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι, ἀπὸ τοῦ ἔτους 1822, ἠγωνίζοντο πολιορκούμενοι δι’ ὅλου τοῦ σθένους των, δι’ ὅλης τῆς ἰκμάδος τῆς φλογερᾶς ψυχῆς των, ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν. Ἠγωνίζοντο διὰ τὴν ζωήν, τὴν τιμήν, τὴν ἀξιοπρέπειαν καὶ τὴν ἀλήθειαν· διὰ τὴν διαφύλαξιν τῶν προγονικῶν Τάφων καὶ τῶν Ἱερῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως. Καί, βεβαίως, οἱ βάρβαροι πολιορκηταὶ δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ ἐκπορθήσουν τὴν Πόλιν, ἐὰν οἱ ἐντὸς αὐτῆς μαχόμενοι Ἥρωες δὲν ἤρχοντο ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀδυσώπητον ἐχθρόν, τὸν ἐκ πείνης θάνατον, κατὰ τὴν τρίτην πολιορκίαν τοῦ 1826.
Ἀλησμόνητος θὰ παραμείνῃ εἰς τοὺς αἰῶνας ἡ φωταυγὴς ἐκείνη νὺξ τῆς 10ης Ἀπριλίου τοῦ 1826, καθ’ ἣν ἀνέτελλεν ἡ ἑορτὴ τῆς Βαϊοφόρου, ὡς ἀπαρχὴ τοῦ ἑκουσίου Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τοῦ ἑκουσίου πάθους καὶ τῆς δικαιώσεως τῆς θυσίας τῶν Μεσολογγιτῶν.
Ἀλησμόνητος, τῷ ὄντι, καθ’ ὅτι ἡ νὺξ ἐγένετο ἡμέρα ἐκ τοῦ φωτὸς τὸ ὁποῖον ἐξέπεμπον αἱ πύριναι καρδίαι τῶν Πολιορκημένων, ὑπὸ τοῦ ἀριθμητικῶς ἀσυγκρίτως ὑπερέχοντος ἐχθρικοῦ συνασπισμοῦ.
Ἀλησμόνητος ἐκ τῆς ἀκτινοβολούσης χάριτος τῆς Ἁγίας Μεταλήψεως τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖον μετέδωκεν εἰς τοὺς ἀγωνιστὰς ὁ γενναιόψυχος Ἐπίσκοπος Ρωγῶν Ἰωσὴφ κατὰ τὴν τελευταίαν, πρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου του, Θείαν Λειτουργίαν.
Ἀλησμόνητος ἐκ τοῦ συνδέσμου τῆς ἀγάπης, τοῦ συνέχοντος τοὺς ἡρωικοὺς Μεσολογγίτας, ἐκ τῆς ὁμοψυχίας των, ἐπὶ τῷ σκοπῷ τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ, καὶ ἐκ τῆς προκρίσεως τοῦ θανάτου, ἐπ’ ἐλπίδι τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας.
Διό, λέγει πάλιν ὁ ποιητής: «Ἡ δύναμή σου πέλαγο κι’ ἡ θέλησή μου βράχος» . Ἀχανὴς ὡσὰν τὴν ἀπέραντον θάλασσαν ἡ δύναμις τῶν πολιορκητῶν καὶ ἡ στρατιωτική των ὑπεροχή. Ἀκατάβλητος ὅμως ἡ θέλησις καὶ ἡ ψυχικὴ εὐτολμία τῶν Πολιορκημένων διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἐλευθερίας, δυναμένη νὰ συγκριθῇ μόνον μὲ αὐτὴν τῶν γρανιτένιων βράχων!
Οἱ ἁλίκτυποι βράχοι πλήττονται ὑπὸ τῆς μαινομένης θαλάσσης, ἀλλὰ παραμένουσιν ἐσαεὶ ἑδραῖοι καὶ ἀκλόνητοι.
Ἡ στάσις τῶν Μεσολογγιτῶν ἔναντι τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς αἰωνιότητος, τὸ ἀνυπέρβλητον ἦθος καὶ ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς των, ὁ κοπιώδης ἀγὼν τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ σώματός των, ὁ ὁποῖος παρέμεινεν ἄθραυστος καὶ ἀσάλευτος ὑπὸ τῶν παντοειδῶν πληγμάτων, ταῦτα πάντα εἰσὶ δι’ ὅλους ἡμᾶς ὑποδείγματα ἀθάνατα ἀρετῆς, γενναιότητος καὶ ἀνδρείας.
Διὸ καὶ δικαίως ἐγκαυχᾶσθε ὡς ἀπόγονοι τῶν ἡρωικῶν Ἐλευθέρων Πολιορκημένων, οἵτινες ἐθυσιάσθησαν ἐνδόξως ὑπὲρ τῆς ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καὶ τῆς φιλτάτης Πατρίδος, ἔχοντες πᾶσαν τὴν ἐλπίδα των ἐπὶ τὸν ζῶντα Θεὸν «ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ἡμῶν» (Α´ Πέτρ. 5, 7).
«Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· […] καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» (Φιλ. 4, 8–9).
Πρὸς τούτοις, ἐκ καρδίας ἐπευχόμεθα Ὑμῖν ἔτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα, ἐν ὑγιείᾳ, εἰρήνῃ καὶ πάσῃ ἀγαθωσύνῃ. Εἴθε ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης νὰ ἀναδεικνύῃ πάντας ἡμᾶς ἀξίους τῆς ἐλευθερίας, ὑπὲρ ἧς ἠγωνίσθησαν οἱ προπάτορες ἡμῶν.
Καλὴν Ἀνάστασιν!
† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
