Η σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών δεν προσφέρεται για δημηγορίες, αλλά ως αφορμή για προβληματισμό και αυτοκριτική. Προβληματισμό για το γεγονός ότι κάθε μέρα ένας νέος άνθρωπος χάνεται από τα ναρκωτικά. Αυτοκριτική για την αναποτελεσματικότητα και την ανεπάρκεια που δείχνουμε ως πρόσωπα, ως θεσμοί και ως κοινωνία.
Απέναντι στη μάστιγα της ουσιοεξάρτησης, που κατατρώγει τα σωθικά της νεολαίας μας, δεν ταιριάζει εφησυχασμός και αδιαφορία, αλλά ούτε μοιρολατρική διάθεση και απογοήτευση – τίποτε από τα παραπάνω δεν «εξορκίζει» το κακό. Στους σημερινούς κρίσιμους καιρούς μας, ταιριάζει η ειλικρίνεια. Να μη διστάσουμε να ομολογήσουμε την αποτυχία μας για όλα εκείνα που οδηγούν τους νέους μας σε αδιέξοδους δρόμους: Η οικογένεια, που δεν πρόσφερε στα παιδιά το χρόνο και τη στοργή, που εκείνα ζητούσαν. Το σχολείο, που πλημμύρισε τις ψυχές των με άγχος και επιθανάτια αγωνία για την είσοδο σε μια «ανώτατη» σχολή. Η Εκκλησία, που δεν βρήκε ακόμη τη γλώσσα της καρδιάς να απευθυνθεί στους νέους με ουσιαστικό περιεχόμενο στις αναζητήσεις τους και όχι τυπολατρικά. Η κοινωνία μας, που απαιτεί να επιβραβεύει μόνο όσα έχει ο άνθρωπος και όχι όσα είναι.
Όλοι όσοι σοβαρά ασχολούνται με το πρόβλημα των εξαρτήσεων, συμφωνούν ότι πίσω από κάθε άλλη αιτία κρύβονται τα αδιέξοδα της ευαίσθητης εφηβικής ψυχής, το βαθύ εσωτερικό κενό που δεν γεμίζει με υποκατάστατα. Αν υπάρχει κάτι που οι νέοι άνθρωποι μας δείχνουν σήμερα, επιλέγοντας στη ζωή τους τις λογής – λογής εξαρτήσεις, είναι η επανάσταση απέναντι στην υποκρισία, η ανατροπή απέναντι στην ασυνέπεια των λόγων και των έργων μας, η αναζήτηση της αλήθειας και της ευθύτητας, η ασυμβίβαστη πορεία προς το ωφέλιμο και όχι το κερδοφόρο.
Εκείνο που δικαιωματικά απαιτούν είναι να ασχοληθούμε υπεύθυνα μαζί τους, να τους πάρουμε στα σοβαρά. Να τους προσφέρουμε την αγάπη και το ενδιαφέρον μας, τη βεβαιότητα ότι μπορούν να μας μιλήσουν, την υπόσχεση ότι μπορούμε να τους ακούσουμε, να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Να αντιληφθούν ότι στον καθένα μας μπορούν να συναντήσουν έναν αληθινό φίλο, που δεν θα τους οδηγήσει στην πρώτη δοκιμή μιας «παράξενης» ουσίας που τους «φτιάχνει», αλλά στην ανακάλυψη της αληθινής ουσίας της ζωής, που φτιάχνει με αισιοδοξία το μέλλον τους.
Ως ποιμένες της Εκκλησίας δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι στο τεράστιο πρόβλημα των ναρκωτικών. Γι’ αυτό και συνοδοιπορούμε με όλους εκείνους, τα πρόσωπα και τους θεσμούς που αγωνίζονται, συμβάλλοντας ολοπρόθυμα με πνευματική προσφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Αγαπητοί μου γονείς, χαρίστε περισσότερο χρόνο για διάλογο με τα παιδιά σας. Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί, κάμετε τα σχολειά μας χώρους δημιουργικής έκφρασης και αληθινής γνώσης, που θα αγαπήσουν οι μαθητές. Αγαπητοί μου πατέρες, πλησιάστε τους νέους της ενορίας σας με ανυπόκριτο ενδιαφέρον, φανερώνοντας πως ο χώρος της Εκκλησίας είναι ο τρόπος που ονειρεύτηκαν την αληθινή σχέση τους με τον Θεό. Αγαπητά μου παιδιά, με όσα ανυπόφορα σας οδηγήσαμε στην απομόνωση δεν καταφέραμε και πολλά. Όμως εσείς γεμίστε την καρδιά σας με όλα τα πνευματικά και ηθικά αντισώματα για να μπορείτε πάντα να λέτε «όχι» σε εκείνους που επιδιώκουν να δουλαγωγήσουν την ψυχή και το σώμα σας. Κι ακόμη, αναζητήστε τις ευθύνες όχι μόνο γύρω σας, αλλά και μέσα σας. Απαιτεί γενναιότητα αυτό. Και διαρκή εγρήγορση. Τοποθετήστε απέναντι στην περιέργεια την κριτική διάθεση, απέναντι στις «προτροπές» της παρέας την αληθινή φιλία, απέναντι σε ό,τι σας «ρίχνει» την περήφανη νιότη σας. Μη στερήσετε από τον εαυτό σας αυτό το μοναδικό προνόμιο: να αποφασίσετε εσείς για τη ζωή σας, με υπευθυνότητα, ωριμότητα, αισιοδοξία. Χαρείτε τη ζωή. Χαρείτε την ελευθερία. Αρνηθείτε κάθε εξάρτηση. Και ο Χριστός, που διάλεξε να είναι ο αληθινός φίλος των νέων (Ιω. 15,15), να σας στηρίζει στο δρόμο της ελευθερίας και της ολοκλήρωσης.
