Ἐλλογιμώτατε κύριε Πρόεδρε,
Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πάνυ ἀσμένως χαιρετίζει καὶ εὐλογεῖ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ποιητοῦ τῶν ἁπάντων, τοῦ καὶ «Ὡραίου κάλλει παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. 44, 3) καὶ Ἐμπνευστοῦ τοῦ Καλοῦ τε καὶ Ἀγαθοῦ, τὸ παρὸν ΣΤ´ Ἐπιστημονικὸν Συμπόσιον Νεοελληνικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Τέχνης, τὸ ὁποῖον μετὰ πολλῆς σπουδῆς, προθυμίας καὶ ἐπιμελείας, διοργανοῦται ὑπὸ τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Τμήματος Ἀρχιτεκτόνων – Μηχανικῶν τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν καὶ Μελῶν ΔΕΠ ἄλλων Πανεπιστημιακῶν Τμημάτων, εἰς τὸν πάντοτε φιλόξενον χῶρον τοῦ Βυζαντινοῦ καὶ Χριστιανικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν.
Ἀντικείμενον τοῦ ἐν λόγῳ Συμποσίου, τὸ ὁποῖον τελεῖ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι, ὡς προανεφέρθη, ἡ Νεοελληνικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Τέχνη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ 19ου αἰῶνος ἕως καὶ σήμερον. Εἰδικώτερον, ὡς θεματικαὶ ἑνότητες αὐτοῦ ἔχουν ὁρισθῆ ἡ ἀρχιτεκτονική, ἡ ζωγραφική, ἡ γλυπτικὴ καὶ ἡ μικροτεχνία.
Τυγχάνει δὲ ἐντυπωσιακὸν καὶ ἄξιον θαυμασμοῦ τὸ γεγονὸς τῆς ἐκπληκτικῆς καὶ συστηματικῆς καλλιεργείας τῶν ὡς ἄνω εὐγενῶν τεχνῶν ὑπὸ τῶν Νεοελλήνων Καλλιτεχνῶν καί, μάλιστα, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν τῶν ἰδιαιτέρως δυσκόλων κοινωνικῶν καὶ πολιτικῶν συνθηκῶν καὶ τῶν ποικίλης μορφῆς ἀντιξοοτήτων καὶ περιστάσεων, ὑπὸ τὰς ὁποίας ἔδρασαν καὶ ἐμεγαλούργησαν οἱ θεράποντες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Τέχνης καὶ ἄξιοι τῆς καλλιτεχνικῆς ἐπωνυμίας καὶ τοῦ εἰλικρινοῦς θαυμασμοῦ.
Ἐὰν ἡ ἀληθὴς ἔκφρασις τῆς καλλιτεχνίας, καὶ δὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοιαύτης, ἀποτελεῖ ἀπαύγασμα τοῦ θείου Κάλλους καὶ τοῦ ἀρρήτου Φωτὸς τῆς τῶν οὐρανῶν Βασιλείας, καὶ ἐὰν διὰ τῆς Τέχνης βοηθεῖται ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν ἀναγωγήν του πρὸς τὸ ἀρχέτυπον καὶ θεῖον καὶ ἀμήχανον Καλὸν καὶ Κάλλος, τότε κατανοοῦμεν τὴν ὄντως μεγίστην ἀξίαν αὐτῆς, καθότι ὡς διφυεῖς, πλασθέντες ἐκ σώματος ὑλικοῦ καὶ ψυχῆς λογικῆς, ἔχομεν ἀνάγκην καὶ τῶν καταλλήλων ὑλικῶν μέσων διὰ τὴν ἀνύψωσιν ἡμῶν πρὸς τὸν ἡμέτερον Δημιουργόν. Ἄλλωστε τὰ ἐν λόγῳ μέσα καὶ αἱ διάφοροι ἱκανότητες καὶ χαρίσματα ἐδόθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ὡς εὐεργεσίαι καὶ εὐλογίαι Αὐτοῦ πρὸς τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ Νεοέλληνες καλλιτέχναι, ἀρχιτέκτονες, ζωγράφοι, γλύπται, μικροτεχνουργοὶ κ.ἄ., ἐνεπνεύσθησαν ὑπὸ τοῦ ἀκενώτου θησαυροῦ τῆς ὑπερδισχιλιετοῦς ἡμῶν Παραδόσεως εἰς ὅλας τὰς ἐκφάνσεις αὐτῆς· ἤτοι ὑπὸ τῆς θεολογίας αὐτῆς, τῆς ἁγιολογίας, τῶν συναξαρίων καὶ τῶν θρησκευτικῶν διηγήσεων, ὑπὸ τῆς ὑμνογραφίας, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχιτεκτονικῆς καὶ τῆς νηφούσης ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως, δι’ ἧς ἐθεωρεῖτο ὁ καθ’ ἡμέραν βίος.
Εἰς τὰ ἔργα αὐτῶν διαφαίνεται ἡ πίστις των, ἡ χαρισματικὴ ἐνατένισις τῶν «ὑπὲρ λόγον καὶ ἔννοιαν», ἡ ἀξιέπαινος σπουδή των νὰ περιγράψουν διὰ τοῦ χρωστῆρος, τῆς σμίλης καὶ τῶν λοιπῶν δημιουργικῶν τῆς τέχνης μέσων τὰ βιώματα τῆς ψυχῆς των, τὸν καλλιτεχνικόν των πλοῦτον, τὰς ἀνησυχίας των, τὴν χαράν, τὸν πόνον, τὴν θλῖψιν, τὴν αἰσιοδοξίαν, τὴν ἐλπίδα…
Διὰ τῆς τέχνης ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ ἐκφραζηται μετὰ τοῦ πλέον αὐθεντικοῦ τρόπου καὶ ὡσαύτως νὰ κάμῃ κοινωνόν, μέτοχον τῶν προσωπικῶν του αἰσθημάτων καὶ ἐμπειριῶν τὸν συνάνθρωπον. Ὡς ἐκ τούτου ἡ Τέχνη συμβάλλει τὰ μέγιστα εἰς τὴν κοινωνικὴν συνοχὴν καὶ τὴν πανανθρωπίνην ἑνότητα.
Κατακλείοντες τὸν χαιρετισμὸν ἡμῶν, ἐκφράζομεν καὶ αὖθις τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐαρέσκειαν ἡμῶν διὰ τὴν ἀρτίαν διοργάνωσιν τοῦ παρόντος Ἐπιστημονικοῦ Συμποσίου καὶ συγχαίρομεν τὸν ἀγαπητὸν ἡμῖν Πρόεδρον τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἐλλογιμώτατον Καθηγητὴν κ. Θωμᾶν Ἰωαννίδην, τὰ τίμια μέλη τῆς ὑπ’ αὐτὸν Ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς συνεργάτας αὐτῶν, διὰ τὴν φροντίδα, τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν ἐπιστημονικὴν εὐσυνειδησίαν αὐτῶν.
Εὐχόμεθα δὲ ὅπως ἀποβῶσι καὶ αἱ ἐργασίαι τοῦ Συμποσίου ὠφέλιμοι καὶ δημιουργικαί, πλούσιαι ἀμητοῦ πνευματικοῦ.
Ἡ χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν εἴησαν μετὰ πάντων Ὑμῶν.
