Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ, Μητροπολῖτα Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα,
χαιρετίζω θερμῶς ἐν Κυρίῳ τήν Μοναχική Σύναξη ἡ ὁποία διεξάγεται ὑπό τήν μέριμνά σας στό πλαίσιο τῶν ΚΕ΄ Παυλείων, στήν ἱστορική Ἱερά Μονή Παναγίας Δοβρᾶ, μέ θέμα «Ἡ διακονία τοῦ Μοναχισμοῦ εἰς τόν σύγχρονον κόσμον».
Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ Ἐκκλησία πορεύεται ἐν τῷ κόσμῳ ὡς θεσμός διακονίας μέ χαρισματικές διαστάσεις. Ἡ ἀξιοποίηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί ζωῆς, στόν κόσμο καί τήν ἔρημο, διατηρεῖ συνεπῶς πρωτεύουσα σημασία.
Στό πλαίσιο αὐτό, μεγάλη καί οὐσιαστική συμβολή ἔχει τόσο ἡ σύγχρονη μαρτυρία τοῦ Μοναχισμοῦ ὅσο καί ἡ μοναχική μας παράδοση. Συνιστοῦν ἀδαπάνητη πνευματική πηγή, μέ δημιουργικά στοιχεῖα πού ἀφυπνίζουν καί ζωογονοῦν. Ἡ ὀρθόδοξη μοναχική πνευματικότητα δεσπόζει στό κοινό ἱστορικό παρελθόν ὅλων τῶν Χριστιανῶν, καί ἐντός αὐτῆς τῆς διαπιστώσεως ἐνυπάρχει ἡ ἐλπίδα καί γιά τό μέλλον τοῦ κόσμου στόν ὁποῖο ζοῦμε.
Σέ μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία ὁ κόσμος μας δοκιμάζεται ἐνώπιον ποικίλων ἀδιεξόδων, ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, πιστός φορεύς τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως, ἵσταται στό πλευρό τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ τόποι τῶν Μοναστηριῶν μας γίνονται «κλῆρος καί περιβόλαιον καί παράδεισος», ἔτι δέ καί «προσφυγή καί καταφύγιον καί λιμήν ἀτάραχος τῆς μετανοίας τῶν πεφορτισμένων».
Ὁ κόσμος πάντοτε προστρέχει πρός τήν γαλήνη, τίς διδαχές καί τήν μυσταγωγία τοῦ μοναστικοῦ βίου, σάν πρός ἄσβεστο πνευματικό φάρο. Ἱερές Μονές, οἱ ὁποῖες βιοῦν ἐν ὑπακοῇ πρός τόν Ἐπίσκοπο καί τήν θεσμική φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας, αἰσίως καρποφοροῦν ἐν Κυρίῳ καί ἀντιπροσωπεύουν τήν σύγχρονη ἔμψυχη προσφορά τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἀπό παλαιότερες ἐποχές μέχρι σήμερα, συναντοῦμε ἐξέχουσες μορφές τῆς ἀσκήσεως. Στήν χορεία τους συγκαταλέγονται καί πολλές νεώτερες προσωπικότητες πού ἀνέδειξε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀρετή τους διέτρεξε ὄχι μόνο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο, ἀλλά ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη. Σήμερα ἐμπνέουν καί στηρίζουν ἀμέτρητες ψυχές μέ τόν πλοῦτο τῶν διδαγμάτων καί τῆς ἁγίας βιοτῆς τους, ἀναδεικνύοντας διαρκῶς νέους κατά πνεῦμα υἱούς καί διαδόχους.
Ἡ μαρτυρία τοῦ Μοναχισμοῦ λειτουργεῖ λοιπόν ὡς ἀναβάπτισή μας καί ὡς συνοδοιπόρος μας στήν ὁδό τῆς διακονίας. Τά Μονα-στήρια μας ἀποτελοῦν τούς πνεύμονες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐμφαί-νουν τήν ὑγεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Ὁ Μοναχισμός ὡς γρηγοροῦσα συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας καλεῖ ὅλο τό πλήρωμα νά μή λησμονεῖ τήν πορεία πρός τά ὑψηλά, νά μήν παγιδεύεται στίς ἐγκόσμιες δεσμεύσεις. Παραμερίζει τήν συμβατικότητα καί μᾶς ὑποδεικνύει διαρκῶς τήν ἀνηφορική ἀλλά φωτισμένη ὁδό τῶν πνευματικῶν ἀναβαθμῶν, μία πορεία ἀνόδου καί ἁγιασμοῦ, ἡ ὁποία ἀναβιβάζει στόν οὐρανό καί ὁδηγεῖ διαχρονικῶς τά βήματά μας στίς αἰώνιες Μονές τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Δι’ αὐτῶν τῶν σκέψεων, ἐπιθυμῶ νά σᾶς συγχαρῶ, Σεβασμιώτατε ἅγιε ἀδελφέ, γιά τήν διοργάνωση αὐτῆς τῆς Μοναχικῆς Συνάξεως, ὅπως καί ὅλους τούς ἔγκριτους συντελεστές καί συμμετέχοντες Μοναχούς καί Συνέδρους. Εὔχομαι ὁ Θεός νά εὐλογήσει πλουσίως τίς ἐργασίες της εἰς εὐόδωσιν καί καρποφορίαν.
Μετά θερμῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
