Ἀγαπητοί ἀδελφοί μου,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Στό πρόσωπο τοῦ Παύλου τιμοῦμε τόν ἅγιο Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ, τόν «πρῶτον μετά τόν Ἕνα», ὁ ὁποῖος στάθηκε ὁρόσημο γιά τόν χριστιανισμό. Πρωτοπόρος καί κορυφαῖος σέ πνευματικό ἀνάστημα, μᾶς ἄφησε ἔργο κολοσσιαίας σημασίας καί γιά τήν ἱστορία τοῦ πνεύματος, πρωτάκουστους λόγους πού μιλοῦν κατευθείαν στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου –ἕνα θησαυρό τῶν Γραμμάτων, ὁ ὁποῖος δέν ἔπαυσε νά μελετᾶται, νά διδάσκεται καί νά ἐμπνέει ἐντός καί ἐκτός της Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ ὑπερφυής διδάσκαλος τῶν Ἑλλήνων, τῆς Εὐρώπης καί ὅλων τῶν Ἐθνῶν, πού διέτρεξε τίς ἀρχαῖες μητροπόλεις καί γεφύρωσε τόν χριστιανικό μέ τόν ἑλληνικό κόσμο.
Ὁ Χρυσόστομος τόν ὀνομάζει «στόμα τοῦ Χριστοῦ» καί «λύρα τοῦ Πνεύματος». Ἐκεῖνος «ὁ δέσμιος τοῦ Χριστοῦ» κατέστη στήν ἱστορία «βασιλέων εὐπορώτερος, πλουσίων δυνατώτερος, στρατιωτῶν ἰσχυρότερος», «ρητόρων εὐγλωττότερος», «μηδέν ἔχων καί πάντα κεκτημένος». Μᾶς λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν ὁμιλία του Εἰς Εὐτρόπιον: «Περιῆλθε ὁ Παῦλος σάν νά εἶχε φτερά ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀγωνιζόμενος μέ ἕνα στόμα, αὐτός πού μεταχειριζόταν σμίλη καί ἔραβε δέρματα. Καί ὁ σκηνοποιός ἔγινε ἰσχυρότερος τῶν ρητόρων, ἐκεῖνος ὁ ἄφωνος καί ἄστομος ἀνεδείχθη φιλοσόφων φιλοσοφώτερος». Σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης (Ἐπιστολαί, 17): ὁ Παῦλος ὑπῆρξε σκηνορράφος –δέν ἦταν κάποιος ὕπατος, ὕπαρχος ἤ στρατηλάτης, ἤ κατά τή ρητορική καί τή φιλοσοφία περίβλεπτος, ἀλλά πένης καί ἰδιώτης, ὁρμώμενος ἀπό τά ταπεινότερα τῶν ἐπιτηδευμάτων, ὅπως οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι. Καί ὅμως, «εἰς πάσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν».
Μεταξύ τῶν φιλοσόφων, ὁ Ἀριστοτέλης ὑπῆρξε ὁμοίως μέγας, διαχρονικός καί θεμελιώδης. Θά λέγαμε ὅτι καί οἱ δύο εὑρίσκονται στή βάση τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀποτελοῦν τήν κινητήρια πνοή του. Μέ τή στροφή τῶν Ἑλλήνων στόν Χριστό, ἡ Ἐκκλησία θά γίνει ἡ κιβωτός στήν ὁποία θά διασωθεῖ καί τό ἔργο τοῦ Σταγειρίτη καί κάθε εὐγενές ἐπίτευγμα τῆς ἀρχαιότητος.
Ὁ Παῦλος, ὅπως γνωρίζουμε, παρά τίς ἰουδαϊκές του καταβολές. διέθετε ἀρτιότατη ἑλληνική παιδεία καί εὐρεῖς πνευματικούς ὁρίζοντες. Ἀνετράφη καί ἔδρασε σέ περιβάλλον ἑλληνιστικό, δηλαδή στόν κόσμο πού δημιουργήθηκε χάρη στόν Ἀλέξανδρο καί τόν Ἀριστοτέλη. Οἱ Ἕλληνες ὑπήρξαμε ἀνέκαθεν εὐσεβής καί φιλόσοφος λαός. Ὑπῆρξαν ἀμοιβαῖες ἐπιδράσεις στόν χῶρο τῆς σκέψεως, συγκρούσεις καί ἀντιθέσεις, ἀλλά πάνω ἀπ’ ὅλα μία γόνιμη σύνθεση, σέ σημεῖα συνάντησης πού ὁ Παῦλος ὅρισε –σύζευξη τῆς ἑλληνικῆς σοφίας μέ τή χριστιανική ἀλήθεια, συνάντηση δύο κοσμοθεωριῶν καί γέννηση ἑνός νέου κόσμου. Στή σκέψη του καί τή δράση του συναντήθηκαν ἡ σοφία τοῦ κόσμου μέ τήν ἄνωθεν σοφία τοῦ Θεοῦ καί τοῦτο εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ἀναδειχθεῖ ἕνας ἀληθινά χαρισματικός ἄνθρωπος, πνεῦμα προικισμένο μέ σπάνιες ἀρετές, τοῦ ὁποίου ὅλοι μας ἀποτελοῦμε πνευματικά τέκνα.
Θά ἤθελα νά συγχαρῶ τόν ἀγαπητό ἀδελφό ἐν Κυρίῳ, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, γιά τήν ἀφοσίωσή του στή διοργάνωση τοῦ ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου τῶν Παυλείων καί τῶν συναφῶν λαμπρῶν ἐκδηλώσεων πού θά ἀκολουθήσουν. Εὔχομαι, Σεβασμιώτατε καί ἀγαπητοί ἀδελφοί μου, ἐνδυναμούμενοι μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ κατά τό πρότυπο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, νά μᾶς προσφέρετε μετά συνέσεως καί ἐπιστήμης πολλές ἀγαθές καί σωτήριες σκέψεις, καί ἀπό πλευρᾶς γνώσεως καί ἀπό πλευρᾶς οὐσίας καί ζωῆς.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
