Χαιρετίζω θερμῶς τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τοῦ διεθνοῦς ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου τῶν Παυλείων, τό ὁποῖο πραγματοποιεῖται εἰς εὐλάβειαν καί τιμήν τῆς σεπτῆς μνήμης τοῦ ἑορταζομένου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Τό θέμα του, «Εὐαγγελισμός καί Ἱεραποστολή κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον», εἶναι κεντρικοῦ ἐνδιαφέροντος. Προσδοκοῦμε ὅτι θά συμβάλει στή μελέτη τῶν στοιχείων ἐκείνων πού μαρτυροῦν τόν διαχρονικό χαρακτήρα καί τή δυναμική της ἀποστολικῆς του διδασκαλίας, ἡ ὁποία διήνοιξε ἀπεριόριστους πνευματικούς ὁρίζοντες γιά τήν Ἐκκλησία.
Ἐμεῖς οἱ ἐν Ἑλλάδι κατοικοῦντες εἴμαστε ἀπό τούς πρώτους λαούς πού εὐεργετήθηκαν ἀπό τήν ἱεραποστολική δράση του – γεγονός καθ’ ἑαυτό ἐξέχουσας ἱστορικῆς σημασίας. Ἐν γένει τό ἀποστολικό ἔργο καί ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου ἀνήκουν στόν πυρήνα τῆς ταυτότητος τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ πνοή ζωῆς διά τῆς ὁποίας ἐκκλησιοποιεῖται ὁ κόσμος.
Ὁ χαρισματικός Ἀπόστολος πού ἀξιώθηκε νά φωτισθεῖ ἀπό τήν θεία δόξα καί ὡραιότητα τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας στόν δρόμο πρός τή Δαμασκό, δέν μποροῦσε παρά νά δεῖ ἔκτοτε μέ ἀνάλογη ὀπτική ἀνθρώπους καί καταστάσεις. Τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό ἑρμήνευσε ὁ Παῦλος, ἀφοροῦσε σέ ὅλους: «Εἴτε Ἰουδαίους εἴτε μή Ἰουδαίους εἴτε δούλους εἴτε ἐλεύθερους» (Α΄ Κορ. 12, 13). Τίποτε δέν μπορεῖ νά διασπάσει καί νά κλονίσει τή σχέση μας μέ τό Θεό, νά μᾶς χωρίσει «ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 8, 35).
Ἡ ὅλη αὐτή Παύλεια ὀπτική μέ στόχο τή διάδοση τῆς πίστεως ἔχει στή βάση της τίς ἀρχές πού διακρίνουν καί τή μεταγενέστερη Ἱεραποστολή. Συνοψίζονται ἐπιγραμματικά στό ὅτι ὁ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου ὡς πρός μέν τόν ἑαυτό του εἶχε συνέπεια διδασκαλίας καί βιώματος, ὡς πρός δέ τούς ἀκροατές του εἶχε σεβασμό τῆς ἰδιοπροσωπίας τους ἀπορρίπτοντας κάθε διάκριση πού ὥς τότε διαιροῦσε τήν ἀνθρωπότητα.
Ἐπιπροσθέτως, παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Παῦλος ἦταν ἡ πλέον ἡγετική μορφή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας μαζί μέ τόν Πέτρο, φρόντιζε ἐπιμελῶς νά ζεῖ μέ ἁπλότητα, νά μένει μακριά ἀπό τήν κοσμική δόξα καί ἀναγνώριση. Δίδαξε ἔτσι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει τήν ἀληθινή ἀξία του ὅταν ἐλευθερωθεῖ ἀπό τή ματαιότητα καί τήν ἰδιοτέλεια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων καί ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τήν ἀναγνώριση ὅπως τίς χαρίζει ὁ Θεός.
Ἕνας ἀπό τούς πιό φωτισμένους συνεχιστές τῆς μακραίωνης αὐτῆς Ἀποστολικῆς πορείας, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σημειώνει σχετικῶς ὅτι, περισσότερο καί ἀπό τά θαυμαστά ἔργα, αὐτό πού προέχει στήν ἱεραποστολή καί χαρακτηρίζει τούς ἁγίους ἀνθρώπους εἶναι ἡ ἀγάπη: «Ὅλα εἶναι θέμα ἀρετῆς. Τούς εἰδωλολάτρες δέν τούς φέρνουν στήν πίστη τόσο τά θαύματα, ὅσο ἡ συμπεριφορά μας• καί τίποτε δέν κάνει τή συμπεριφορά μας τόσο ἐφελκυστική ὅσο ἡ ἀγάπη. Τά θαύματα, συνέβη πολλές φορές ν’ ἀφήσουν ἐκτεθειμένους τούς θαυματουργούς• κανείς ὅμως δέν μπορεῖ νά προσβάλει τόν καθαρό βίο. Τίποτε δέν προκαλεῖ στούς ἐθνικούς περισσότερο σεβασμό ἀπό τήν ἀρετή. Εἶναι εὔκολο νά φιλοσοφεῖς μέ τά λόγια –ἄλλωστε καί πολλοί εἰδωλολάτρες τό πέτυχαν• ἐκεῖνο πού ἀναζητοῦν εἶναι ἡ ἐφαρμογή στήν πράξη» (PG 59, 394-35).
Συγχρόνως, ὁ ἱερός πατήρ ἐντάσσει στήν προβληματική του καί τή διάσταση τοῦ ἐπανευαγγελισμοῦ: «Ἔγνοια μας δέν πρέπει νά εἶναι μόνο νά αὐξηθοῦν ἀριθμητικά οἱ πιστοί, ἀλλά νά καταρτισθοῦν σωστά• ὅταν πετύχουμε τό δεύτερο, τότε θά συντελεστεῖ καί τό πρῶτο. Κανείς δέν σπεύδει νά κατασκευάσει τό σπίτι του εὐρύχωρο –πρῶτο του μέλημα εἶναι νά τό θεμελιώσει γερά καί νά τό κτίσει καλά, ὥστε νά ἔχει στή συνέχεια τήν ἄνεση νά τό κάνει καί εὐρύχωρο. Πρῶτα ἄς ἐπιδιώκουμε τήν ποιότητα καί μετά τόν ἀριθμό. Ὅταν ὑπάρχουν μές στήν Ἐκκλησία πιστοί πού εἶναι σέ θέση νά φεγγοβολοῦν, τότε θά ἔρθει καί τό μεγάλο πλῆθος ὅταν λείπουν» (PG 60, 189).
Κατακλείοντας αὐτές τίς σκέψεις, ἐπιθυμῶ νά συγχαρῶ τόν ἀγαπητό ἀδελφό, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα γιά τή μέριμνα πού ἐπιδεικνύει στή διοργάνωση τοῦ ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου καί τῶν συναφῶν ἐκδηλώσεων τῶν Παυλείων. Εὔχομαι ὁ Κύριός μας νά εὐλογήσει πλουσίως τίς ἐργασίες του, ὥστε στά πολύτιμα πορίσματά του καί στίς καρδιές ὅλων νά καρποφορήσει ὁ σπόρος τοῦ Ἀποστολικοῦ λόγου.
Μετά θερμῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
