Ἀγαπητοί μου,
Χαίρομαι ἰδιαιτέρως πού τό Συνέδριο τῶν Παυλείων μᾶς προσφέρει κάθε χρόνο τήν εὐκαιρία νά ἀκουσθοῦν πολύτιμοι λόγοι, οἱ ὁποῖοι διευρύνουν οὐσιωδῶς τή μελέτη τοῦ ἔργου τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν. Ἡ θεματική σας ἐπιλογή, μέ τίτλο «Πόλεμος καί εἰρήνη κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο», παρουσιάζει καίριο ἐνδιαφέρον σέ αὐτή τήν ἐποχή τῆς συγχύσεως καί τῶν ἄκρων, ὅπου ὁ ἄνθρωπος βιώνει τήν ἀγωνία καινοφανῶν φαινομένων καί μορφῶν βίας, ὅπως καί τήν ψυχρότητα καί μοναξιά τοῦ διαδικτύου. Θά ἤθελα νά συγχαρῶ ἀδελφικῶς τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα, ὁ ὁποῖος μέ τό παρόν Συνέδριο μᾶς ἀναβαπτίζει στόν ἀποστολικό λόγο καί μᾶς δείχνει τήν πορεία πρός τήν φωτισμένη ζωή.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει πρός τούς Ἐφεσίους ὅτι «ὁ Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. β΄, 14). Ὁ Ἀπόστολος κομίζει τό μήνυμα τῆς εἰρήνης τῶν γνησίων τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δέν χωρίζεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ ἀληθινά τόν Χριστό δέν ἔχει ἐχθρούς, διότι δέν ὑπάρχει κάτι πού νά τόν χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους του. Λέγει ἀλλοῦ ὅτι «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α΄ Κορ. ιδ΄, 33). Ἡ ἀναταραραχή, τόσο ἡ ἐξωτερική ὅσο καί ἡ ἐσωτερική, τῆς ψυχῆς, εἶναι ἀσυμβίβαστη πρός τό εἰρηνικό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τό πνεῦμα τῆς ἔριδος, τοῦ μίσους, τῆς ἐμπάθειας, τῆς ὑπεροψίας, τοῦ φανατισμοῦ, τῆς τυφλότητος τῶν ἐμμονῶν, τῆς ἀδυναμίας συγχωρήσεως, τῆς ἔχθρας καί τοῦ πολέμου εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ.
Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν μᾶς δόθηκε βεβαίως ὡς στατική ἰδιότητα, ἀλλά ὡς χάρισμα, ὡς εὐλογία πού χαρίζεται διαρκῶς. Ὁ Παῦλος διατυπώνει τούς προβληματισμούς του σέ θέματα τά ὁποῖα διαιροῦν καί ταλανίζουν τίς πρῶτες χριστιανικές κοινότητες, διακηρύσσοντας ὅτι «ἡ ἐν ἡμῖν ἐλπίς» δέν εἶναι ἁπλῶς μία προσδοκία, ἀλλά μία βιούμενη πορεία πραγματώσεως τῆς εἰρήνης μέσα ἀπό τήν ἑνότητα πρός τό αὔριο τῆς Ἐκκλησίας. Τό λαμπρό τοῦτο ἔργο δέν στερεῖται δυσκολιῶν. Διέρχεται «διά δακρύων καί θλίψεων πολλῶν». Ὁ μόνος πόλεμος στόν ὁποῖο στρατεύεται ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ πνευματικός ἀγώνας κατά τῆς πονηρίας πού ἐξουσιάζει τόν κόσμο καί τήν ψυχή μας (Ἐφεσ. στ΄, 12).
Ποιά εἶναι τά ἐφόδιά μας σέ αὐτήν τήν πορείαν ἀσκήσεως; Ὁ Ἀπόστολος σημειώνει στήν Πρός Ἐφεσίους ὅτι αὐτά τά νοητά «ὅπλα» πού συνιστοῦν τήν «πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ» εἶναι: ἡ ἀλήθεια, ὁ θώρακας τῆς δικαιοσύνης, τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης, ὁ θυρεός τῆς πίστεως, ἡ «περικεφαλαία του σωτηρίου», ἡ «μάχαιρα τοῦ πνεύματος, ὅ ἐστιν ρῆμα θεοῦ» (Ἐφεσ. στ΄, 13-17). Ἡ μαρτυρία τῶν πιστῶν καί τῶν λειτουργῶν του Θεοῦ πρέπει νά εἶναι ἄγγελμα εἰρήνης, χείρ βοηθείας, πρᾶξις καί λόγος ἀγάπης, σοφίας, ἐλπίδος, καταλλαγῆς καί ἑνότητος.
Κατακλείοντας αὐτές τίς σκέψεις, ἐπιθυμῶ νά χαιρετίσω θερμῶς τους ἐκλεκτούς συντελεστές καί συμμετέχοντες στό παρόν Συνέδριο. Εὔχομαι ὁ Κύριος νά εὐλογήσει πλουσίως τίς ἐργασίες του «καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» νά «φρουρήσει τάς καρδίας ὑμῶν καί τά νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Πρός Φιλιππησίους, δ΄ 7).
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
