Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμε,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγητές,
Ἡ Ἱερά Σύνοδος χαίρει δι’ ὑμᾶς, διότι διακονεῖτε μετ’ ἐπιστήμης καί θεραπεύετε ἐμβριθῶς τήν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς, συμβάλλοντες στήν προαγωγή τῆς Θεολογίας καί τῶν μεστῶν αὐτῆς καρπῶν. Μεγάλη ἡ ἀξία τέτοιων Συνεδρίων βαθείας γνώσεως καί ἐπιμελείας, τά ὁποῖα ἑνώνουν ἀγαπητούς ἀδελφούς, ἀφοσιωμένους ἀνθρώπους τοῦ Κλήρου καί τῆς ἐπιστήμης καί ζωογονοῦν πνευματικῶς διά λόγων οὐσίας καί ζωῆς. Εὐγλώττως ἀντανακλᾶ τό μέγεθος καί τήν παράδοση τῆς παιδευτικῆς προσφορᾶς τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀποτυπώνεται στό ὑψηλό ἐπίπεδο τῶν εἰσηγήσεων.
Ὁ ἐν Τριάδι προσκυνούμενος Θεός ὁμολογεῖται κατά τό Μέγα Εὐχολόγιον ὡς «ὁ ἀξιώσας τούς πρεσβυτέρους ἱερουργεῖν τόν λόγον τῆς ἀληθείας Του». Ἡ σχέση Ἁγίας Γραφῆς καί θείας λατρείας εἶναι ἄρρηκτη καί θεμελιώδης, καθώς τόσον ἡ Παλαιά καί Καινή Διαθήκη ὅσο καί ἡ διακονία τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου στρέφονται καί ἐκπληρώνονται εἰς Χριστόν καί τήν Ἐκκλησία Του. Ἡ σχέση αὐτή διαγράφεται ἤδη στό Κατά Λουκᾶν, στήν πορεία τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μέ τούς δύο μαθητές πρός Ἐμμαούς, ὅπου, ὡς γνωρίζουμε, «ἀρξάμενος ἀπὸ Μωυσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διερμήνευσεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ». Καί στό τέλος, ἀφοῦ πῆρε στά χέρια Του τόν ἄρτο, τόν εὐλόγησε καί τόν τεμάχισε, τόν ἐπέδωσε σέ αὐτούς. Τότε «διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί» τους καί τόν ἀναγνώρισαν. Τό ἀπόσπασμα αὐτό μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τελεσιουργεῖται καί ἀποκαλύπτεται στή συνάντηση τῆς θείας σοφίας καί τῆς γνώσεως τοῦ κόσμου, ξεκινώντας καί καταλήγοντας στήν Ἁγία Τράπεζα.
Θά ἤθελα νά χαιρετίσω θερμῶς τούς ἐκλεκτούς συνέδρους καί συντελεστές αὐτοῦ τοῦ εὐσήμου Συνεδρίου, ἀναμένων μέ ἐνδιαφέρον τά πορίσματά του. Εὔχομαι, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐργασίες του νά διευρύνουν γόνιμα καί ἐποικοδομητικά τή μελέτη τῶν σχετικῶν θεμάτων, προσφέροντας νέα πνοή στήν ἱερουργία τοῦ θείου λόγου καί τή διακονία μας πρός τόν ἄνθρωπο.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
