Χαιρετίζω θερμῶς τό Θεολογικό Συνέδριο, μέ τό ὁποῖο τιμᾶται ἡ ἐτήσια μνήμη τῆς πολυάθλου ἁγίας Κυράννης στή γενέθλια γῆ της. Ὁ τίτλος του παρουσιάζει κατ’ ἀρχήν καίριο ἐνδιαφέρον, καθώς ἀφιερώνεται στήν προσωπικότητα τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ ἁγίου Λαζάρου καί τήν ἀνάστασή του, ἡ ὁποία δεσπόζει στήν ἱερά ἱστορία ὡς προοίμιο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Ἡ διασύνδεση μεταξύ τοῦ μαρτυρίου μιᾶς Ἁγίας καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου εἶναι κατ’ αὐτό βαθέως σημαντική. Ἡ λέξη μάρτυς ἀναφερόταν ἀρχικῶς στούς ἁγίους Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν μαζί μέ τόν Χριστό καί βεβαίωσαν ἕως θανάτου τήν Ἀνάστασή Του.
Κατέληξε νά προσδιορίζει ὅλους ὅσοι μαρτύρησαν μέ τό τίμιο αἷμα τους τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Ἡ ἑκούσια μαρτυρική θυσία καί ἡ Ἀνάσταση ἀποτελοῦν τό θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας καί εἶναι γι’ αὐτόν τόν λόγο δύο ὄψεις τῆς ἰδίας ὁδοῦ, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει σέ κάθε εὐχαριστιακή σύναξη μέ ἀφετηρία καί κατάληξη τήν Ἁγία Τράπεζα.
Τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου ἀναφέρεται ἐπιπλέον σ’ ἐκεῖνο πού ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νά ἐπιτύχει ἀπό μόνος του. Ὅπως καί στήν εὐαγγελική διήγηση, ὁ Χριστός ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς τό ἐλάχιστο καί τό ἐφικτό: νά τοῦ ὑποδείξουμε τή θέση τῆς ταφῆς, νά μετακινήσουμε τόν λίθο πού βαραίνει τήν ψυχή μας.
«Ὁ λόγος τοῦ θεοῦ οὐ δέδεται», ἀναφέρει ὁ θεῖος Ἀπόστολος (Β΄ Τιμ. 2,9). Ὅπως ὅμως τά ἐντάφια σπάργανα τοῦ Λαζάρου, ἔτσι καί σήμερα τήν ψυχή μας περισφίγγουν φροντίδες, πάθη, δυσχέρειες, στερήσεις, διάφοροι πνιγηροί δεσμοί. Τήν σκεπάζει ὁ βαρύς λίθος τῆς «ἀναισθησίας τῆς ἐπί τοῖς κακοῖς», ὅπως σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καταλήγοντας: «Ὅσοι τοίνυν τοῦ Χριστοῦ φίλοι, ὅσοι μαθηταί … προσέλθετε τῷ Ἰησοῦ καί δεήθητε». Μέσα στήν ἀποτρόπαια τυραννία τοῦ Ἅδου ἀκούγεται τό σωτήριο κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ «καλοῦντος τά μή ὄντα ὡς ὄντα» (Ρωμ. 4,17). Διά τοῦ Λόγου Του ὁ Θεός δημιούργησε τά πάντα ἀπό ἀγάπη καί διά τοῦ Υἱοῦ καί ἐνσάρκου Λόγου Του τά καλεῖ σέ ἀνάσταση.
Ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας ἔγκειται ἱστορικά στήν ταπείνωση, τήν ἁγνότητα καί τό ἑκούσιο πάθος ἀμέτρητων μαρτύρων. Τελειοῦται στήν κατά κόσμον φαινομενική ἀδυναμία, γιατί μόνο μέ τήν ἀναγνώριση τῆς ἀνεπάρκειάς μας καί τόν ἀπεγκλωβισμό ἀπό τήν αὐτάρκεια μποροῦμε νά γευθοῦμε τή λυτρωτική ἐμπειρία τῆς αὐταπάρνησης, τῆς ὁλοκληρωτικῆς πίστεως στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τοῦ «ἐγείροντος τούς νεκρούς». Ἄν βασιστοῦμε στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἄν τήν ἐμπιστευθεῖ ὁ καθένας μέ εἰλικρίνεια καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του, ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει.
Ἰδιαίτερα διδακτική εἶναι ἐδῶ ἡ διαπίστωση ὅτι τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Λαζάρου ἀποτελεῖ ἐξελληνισμένο τύπο τοῦ ἑβραϊκοῦ ὀνόματος Ἐλεάζαρ, πού σημαίνει «ὁ Θεός ἔχει βοηθήσει», «ὁ Θεός εἶναι βοηθός μου». Στίς μέρες μας, εἶναι αὐτό πού ἔχουμε περισσότερο ἀνάγκη. Μόνοι μας, μεμονωμένα, δέν μποροῦμε νά πράξουμε τίποτε πραγματικά ἀνώτερο χωρίς τή συνδρομή καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ.
Εὔχομαι ὅλοι νά διδασκόμαστε ἀπό τίς ἀρετές τῆς ἁγίας Νεομάρτυρος καί νά προσπαθοῦμε νά ἐργαζόμαστε μέ τό ἴδιο πνεῦμα καί τήν ἴδια θυσία. Νά αὐξάνουμε τά χαρίσματά μας καί νά τά προσφέρουμε ὡς δῶρα Θεοῦ στούς ἄλλους, μέ στόχο νά γίνουν περισσότεροι οἱ φίλοι του Χριστοῦ. Νά μεταποιοῦμε τή ζωή μας σέ ὕμνο καί ἐγκάρδια μετοχή στή ζωή Ἐκείνου πού εἶναι ὁ χορηγός τῆς ζωῆς.
Ἐκφράζω τά ἀδελφικά μου συγχαρητήρια πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ. Ἰωάννη γιά τή διοργάνωση αὐτοῦ τοῦ πολύτιμου Συνεδρίου καί εὔχομαι, μέ τήν εὐλογία καί τήν ἀρωγή τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐργασίες του νά εὐοδωθοῦν μέ κάθε ἐπιτυχία.
Μετά θερμῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
