Σεβασμιώτατε,
Ἡ διοργάνωσις τῆς Πανελληνίου Μοναστικῆς Συνάξεως, ἔχουσα ὡς θέμα «Ὀρθόδοξος Μοναχισμός: Θεσμός σέ κίνδυνο;», εἰς τήν ὑπό την ὑμετέραν πεπνυμένην Σεβασμιότητα θεόσωστον ἐπαρχίαν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Μοναχισμός ἔχει νά ἐπιδείξει μακραίωνα καί πολύ σημαντικήν ἱστορίαν καί παράδοσιν, ὁμοῦ μετά τῆς Νομαρχιακῆς Αὐτοδιοικήσεως Φλωρίνης καί τοῦ Δήμου Πρεσπῶν, λαμβάνει χώρα εἰς μίαν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ἐπικρατεῖ ἔντονος τάσις διά κατακριτικήν πάντων τῶν εκφάνσεων τοῦ παραδοσιακοῦ πνευματικοῦ και κοινωνικοῦ βίου.
Εἶναι γνωστόν, ὅτι κατά τήν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ὁ Μοναχισμός ἐπολεμήθη εἰς τήν πατρίδα ἡμῶν, ἡ Θεολογία καί ἡ εὐσέβεια, κατά ἐπιτυχημένην διατύπωσιν, ἐπλανῶντο εἰς τάς αὐλάς τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀνέκαθεν ἀπέβλεπεν εἰς τήν «δυτικοποίησιν», δι’ εὐνοήτους λόγους, καί τῆς Ἑλλάδος.
Δέν σᾶς διαφεύγει, ἐπίσης, ὅτι κατά τάς ἑορτάς τῆς Χιλιετηρίδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους αἱ διαπιστώσεις διά τήν ἐπιβίωσιν τοῦ Μοναχισμοῦ ἐν τῷ Ἁγιονύμῳ Ὄρει ἦσαν κατά τό μεγαλύτερον ποσοστόν ἀπαισιόδοξοι. Αἱ προβλέψεις αὗται διεψεύσθησαν χάρις εἰς τήν Ἐφορον αὐτοῦ Κυρίαν Θεοτόκον.
Ἡ τόνωσις τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ εἰς τόν ἑλλαδικόν χῶρον κατά τάς τελευταίας δεκατίας καί ἡ ἐλευθέρα ἄσκησις τῆς Λατρείας εἰς τάς χώρας τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ὀφειλόμεναι ἀσφαλῶς εἰς τήν Θείαν Πρόνοιαν, ἀποτελοῦν τό μέσον διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν παντοίων δυνάμεων ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ ὑλισμοῦ, ἀπό τάς ὁποίας τῷ ὄντι πολιορκεῖται καί βάλλεται ὁ ἄνθρωπος τῆς Οἰκουμένης εἰς τήν ἐποχήν μας.
Τά ὀρθόδοξα μοναστήρια ἀποτελοῦν καταφύγια τοῦ κατατρυχομένου σημερινοῦ ἄνθρώπου ἰδίως ὁσάκις ἡ ἐκκοσμίκευσις καί ἡ ἀλλοτρίωσις τοῦ βίου εὑρίσκονται εἰς μεγάλην ἔξαρσιν. Ἀποτελοῦν χῶρον ὅπου διασώζεται ἡ κατά Χριστόν ζωή, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀληθῆ πατρίδα, τόν οὐρανόν, ἐφ’ ὅσον ἀποτελεῖ ἀποτύπωσιν τῆς ζωῆς τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἡ πολεμική ἐναντίον τοῦ Μοναχισμοῦ καί τῶν Μοναχῶν, ἐντός τῶν εὐρυτέρων μεθοδεύσεων κατά τῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρεῖ ἀφ’ ἑνός τήν οὐσιατικήν ἄγνοιαν καί ὑποτίμησιν τῆς πραγματικῆς ζωῆς καί τῆς προσφορᾶς τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι δέν διαφημίζουν ταύτην, ἀποβλέποντες ἀποκλειστικά εἰς τήν Θείαν Κρίσιν. Ἀφ΄ ἑτέρου, καί ἐπειδή ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός παραλλήλως πρός τόν πνευματικόν βίον καί τήν διατήρησιν τῆς παραδόσεως, προασπίζεται διά τῶν ἀγώνων του τήν Πίστιν, ἀποτελεῖ δηλαδή τόν θεματοφύλακα τοῦ Γένους καί τῆς Πίστεως, γίνεται διά παντός μέσου προσπάθεια πρός διαβολήν αὐτοῦ καί ἀποκοπήν τῶν πιστῶν ἀπό τόν Χριστόν ὥστε νά ἀποβοῦν εὔκολος λεία τοῦ ὑλισμοῦ.
Ἑπομένως ἐνώπιον τοῦ θεσμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ ἀνοίγεται πεδίον εὐρύ δι’ ἐγρήγοσιν καί προσφοράν.
Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός ἔκπαλαι ἀπετέλει τήν ἐμπροσθοφυλακήν τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας. Οἱ μοναχοί ἦσαν καί εἶναι οἱ προμαχοῦντες ἀνενδότως καί ἀνυστάκτως εἰς τόν ἀόρατον πνευματικόν πόλεμον, τόν ὁποῖον διεξάγει ὁ νέος Ἰσραήλ τῆς Χάριτος «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. στ, 12).
Εἰς τήν ἐποχή μας δέ, ἐποχήν κρίσεως τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν, ὁ μοναχισμός μέ τάς ρίζας τῆς ἀσκητικῆς ἐμπειρίας καί προσευχῆς - συνεχίζει νά εὑρίσκεται εἰς τό πλευρόν τοῦ συγχρόνου ταλανιζομένου ἀνθρώπου δεικνύων εἰς αὐτόν τάς πύλας τοῦ Παραδείσου. Αὐτό εἶναι ὁ Ἀνατολικός Μοναχισμός: ἡ ἄλλη λύσις, ἡ ἄλλη διάστασις.
Συγχαίροντες ὑμᾶς διά τήν τόσο σημαντικήν καί ἀξιόλογον πρωτοβουλίαν ὑμῶν, Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, ὁμοῦ μετά τῆς Νομαρχιακῆς Αὐτοδιοικήσεως Φλωρίνης καί τοῦ Δήμου Πρεσπῶν, ἀλλά καί πάντας τούς κοπιώντας διοργανωτάς τῆς Πανελληνίου ταύτης Μοναστικῆς Συνάξεως, ὡς καί τούς εἰς αὐτήν συμμετέχοντας Συνέδρους, Μοναχούς καί Μοναχάς, ἐπευλογοῦντες πατρικῶς ἅπαντας, εὐχόμεθα πλούσιον τόν φωτισμόν τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος πρός ἐπιτυχίαν καί καρποφορίαν τῆς σπουδαιοτάτης ταύτης Συνάξεως ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὠφελείᾳ πάντων ἡμῶν.
Μετά Πατρικῶν Εὐχῶν καί Ἀγάπης,
