Στούς καιρούς τῆς κρίσης, πού μαστίζει τήν ἐποχή μας, δέν μπορεῖ νά μήν θυμόμαστε τήν σημερινή παγκόσμια ἡμέρα κατά τῶν ναρκωτικῶν. Ἡ κρίση ὑποβαθμίζει τίς συνθῆκες ζωῆς, ἐπηρεάζει ἀρνητικά τήν σωματική καί ψυχική ὑγεία, ἐντείνει τήν περιθωριοποίηση καί τήν παραβατικότητα, ὑποθάλπει φαινόμενα κοινωνικῆς ἔντασης καί βίας καί αὐξάνει τίς ἀνισότητες, ὠθεῖ ἑπομένως τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἀδιέξοδους δρόμους, σέ ἐσωτερικό κενό καί ἀπόγνωση καί στήν ἀναζήτηση ψεύτικων καταφυγίων πού δέν λυτρώνουν, ἀλλά ἀδειάζουν τίς ψυχές.
Ὁ ἐξαρτημένος εἶναι ἕνα πρόσωπο στήν οὐσία ἀποδομημένο καί ἀλλοτριωμένο σωματικά καί ψυχικά, ὄχι ὅμως ἀποκομμένο ἀπό τήν οἰκογένειά του καί τήν κοινωνία. Ὑπό αὐτό τό πρίσμα, οὔτε ἡ οἰκογένεια ἀλλά οὔτε καί ἡ κοινωνία εἶναι ἄμοιρες εὐθυνῶν γιά τήν δημιουργία, τήν συντήρηση καί τήν λύση τῆς ἐξάρτησης.
Ἡ σημερινή ἡμέρα λοιπόν εἶναι εὐκαιρία προβληματισμοῦ καί εὐθύνης. Συγκεκριμένα, τῆς εὐθύνης πού ὄφείλουμε ὅλοι μας νά ἀναλάβουμε ἀπέναντι στούς νέους ἀνθρώπους. Νά τολμήσουμε τήν αὐτοκριτική μας, νά θωρακίσουμε τά παιδιά μας μέ ἀρχές καί ἀξίες, νά μήν ἐπιτρέψουμε συμπεριφορές ἀδιαφορίας, νά ἀναζητήσουμε καί πάλι τήν χαμένη οἰκογενειακή θαλπωρή, νά μιλήσουμε στά παιδιά καί τούς νέους –πρῶτα μέ τό παράδειγμά μας κι ἔπειτα μέ τόν λόγο μας– γιά τήν ἀληθινή εὐτυχία τῆς ζωῆς, γιά τό ὑπερούσιο νόημα τοῦ βίου, γιά τήν ἀξία τοῦ ἀγώνα, τῆς διαρκοῦς προσπάθειας, γιά τήν ἐλευθερία, τήν ἀγάπη, τήν κατανόηση, τήν δικαιοσύνη. Πώς ὅλα αὐτά μποροῦν νά ὑπάρξουν στήν οἰκογένεια καί στήν κοινωνία μας, πώς τίποτε δέν χάθηκε ὁριστικά, φθάνει νά συνοδοιπορήσουμε μέ τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τόν Ἰησοῦ, ὄχι στόν δρόμο τῶν ψεύτικων παραδείσων, ἀλλά στήν προοπτική τῆς βιώσεως τοῦ ἀληθινοῦ, στόν δρόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς συμπόνιας, πού μᾶς δίδαξε ὁ Κύριός μας.
