Κάθε τέτοια ἐποχή, ὅπως καί σέ πολλές ἀνάλογες περιπτώσεις, διοργανώνουμε ἐκδηλώσεις, κάνουμε ἐξαγγελίες, δίνουμε ὑποσχέσεις γιά τόν σεβασμό αὐτοῦ πού ὀφείλουμε νά διατηροῦμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, ἐφ’ ὅσον ὑποστηρίζουμε ὅτι εἴμεθα Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Ὁ λόγος γιά τή Δημιουργία, τήν Πλάση, τήν ὁποία ὁ Κύριος τῶν πάντων χάρισε στόν ἄνθρωπο γιά νά ζήσει καί νά πολλαπλασιασθεῖ σ’ αὐτήν.
Οἱ ἐκδηλώσεις συνοψίζουν τό «ἀντικείμενο» τοῦτο ὡς «φυσικό περιβάλλον», ἀπό τότε πού ἡ ἐκτεταμένη προσβολή τῆς Δημιουργίας, ἡ ἀπερίγραπτη ἀδιαφορία πρός αὐτήν καί ἡ ἀνυπολόγιστη ἐκμετάλλευσή της ἐκ μέρους ἐκείνου, τόν ὁποῖον ὁ Δημιουργός ὅρισε ὡς φύλακα καί διαχειριστή της, ἔγινε πλέον ὁρατή διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ. Ἀπό τότε πού ἡ ἀπειλή τῆς καταστροφῆς ἐπικρέμαται καθημερινῶς καί πιό χαμηλά ἐπάνω ἀπό τίς κεφαλές μας καί ὁ κίνδυνος ἀπό τήν καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος, σέ ὅσους τομεῖς καί πτυχές αὐτή ἐκδηλώνεται καί ταξινομεῖται, προξενεῖ πλέον δέος, τουλάχιστον σέ ὅσους μποροῦν νά διακρίνουν μέ εὐθύνη καί γνώση ὅσα περιγράφηκαν.
Ἄν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τά φαινόμενα τῆς προσβολῆς τοῦ Περιβάλλοντος, διατηρώντας κατά νοῦ τήν οὐσία αὐτῶν τῶν φαινομένων, θά εὑρεθοῦμε ἀντιμέτωποι μέ τήν ἀνθρώπινη ἀδολεσχία, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τήν ἄμβλυνση τῆς ἀγαπητικῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργό. Ὁ ἄνθρωπος, ἀδιαφορώντας γιά τό χάσμα πού προκαλεῖ ἡ συνεχιζόμενη παρακοή, ἀποτυπώνει τό ἀποτέλεσμά της σέ ὅ,τι τόν περιβάλλει, εἴτε φυσικό περιβάλλον λέγεται αὐτό, εἴτε ἀνθρώπινες σχέσεις μέ τόν γείτονα ἤ τόν συνάνθρωπο στούς ἀντίποδες καί, μεταβάλλοντας τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ, ὅπως μπορεῖ νά ὀνομάσει κάποιος μεταφορικά τό περιβάλλον, σέ οἶκο ἐμπορίου, φροντίζει νά ἀγοράζει καί νά πιπράσκει κάθε τί πού ὑπάρχει σ’ αὐτό, νερό, ἀέρα, γῆ, ὑπόγειο πλοῦτο, τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, ἀδιαφορώντας ἄν μέ τόν τρόπο αὐτόν σταδιακά ἐκθέτει τά θεμέλιά του καί τά ἀποδυναμώνει.
Τό ἔχουμε πολλάκις ἐπαναλάβει, ἄς τό ὑπενθυμίσουμε καί ἐδῶ. Ἡ οἰκονομική δυσπραγία τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πνευματική ἔκφανση τῆς ἀνθρώπινης ὑπεροψίας, πού δέν σταματᾶ νά οἰκοδομεῖ ἕνα νέο πύργο, ἐκεῖνον τῆς σύγχρονης ἀσυνεννοησίας, ὄχι πλέον μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά μεταξύ ἀνθρώπου καί τῆς Δημιουργίας, δηλαδή τοῦ Θεοῦ.
Τά εὐχολόγια, τά προγράμματα, οἱ ἐξαγγελίες, οἱ ὑποσχέσεις, κάθε τέτοια μέρα πού ὁρίσθηκε νά ἐνθυμούμαστε τό περιβάλλον, δέν παρηγοροῦν πλέον κανένα καί δέν πρέπει νά πιστεύει κανείς ὅτι συμβάλλουν σέ ἀλλαγές. Ἡ ἐπιθυμητή σωτηρία θά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπαραίτητης ἐπιστροφῆς μας στήν προσπάθεια ἀποκατάστασης τῆς σχέσης μας μέ τόν Κύριο καί Δημιουργό τοῦ Παντός. Τά ὑπόλοιπα εἶναι αὐτονόητα.
