Aθήνα 1 Σεπτεμβρίου 2008
Αγαπητοί μου,
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τη ρευστότητα από την έλλειψη νοήματος ζωής και ελευθερίας και από το φόβο της μοναξιας και του θανάτου.(1) Είναι επόμενο οι απορίες μας και οι ανησυχίες μας να συνοψίζονται στο ερώτημα της αναζήτησης του μέλλοντος σε ένα περιβάλλον που αλλάζει. Όπως είναι εύλογη και η στόχευσή μας σε Παιδεία που αληθεύει και όχι απλά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα.
Οι πληγές που δημιουργούμε στα παιδιά μας δεν είναι από την αναζήτηση της αλήθειας αλλά, όταν με ευθύνη των ενηλίκων δεν μπορούν να δουν το μέλλον τους. Το πιθανότερο είναι ότι βλέπουν στα μάτια μας ότι τα αγαπάμε γιατί είναι το μέλλον μας. Διπλός, επομένως, ο πόνος στην ψυχή τους. Η αγάπη μας είναι αόρατη και το ορατό μέλλον δεν είναι δικό τους. Γιατί να δημιουργήσουν; Απομνημονεύουν τις βέβαιες απαντήσεις των ενηλίκων.
Έχουμε ανάγκη, επομένως το αίμα της πληγής τους να το «πλύνουμε... με το μελάνι» της Παιδείας. Χρειάζεται να καθαρίσουμε την πληγή που ανοίγει το κενό, να της σταλάξουμε λίγο από το δικό μας αίμα, απο το μελάνι της σπουδής μας και του προσωπικού μας όραματος, από το κόπο της πίστης μας, από τα χρώματα της ελπίδας που ο Χριστός δίδαξε με την Ανάστασή Του.
Όπως η παιδαγωγική σας πορεία έχει πολλές φορές αποδείξει, ο δάσκαλος με την αγάπη του, τη σοφία και το μόχθο του έχει τη δυνατότητα να δείξει στους μαθητές του πως το «κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του»(2).
Είναι σαφές, επομένως, ότι η αγωγή των παιδιών μας απαιτεί από όλους μας αυτή τη θυσία. Απαιτεί ακόμα τη μαθητεία τους στη γλώσσα του απείρου μια και «το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο» όπως γράφει πάλι ο ποιητής. Ίσως γιατί ενώ ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να συζεί με το Θεό η ζωή αυτή παραμένει ένας τρόπος ύπαρξης πολλές φορές άγνωστος.
Όμως εάν κάθε άνθρωπος μάθει να εκφράζεται με τη γλώσσα του Απείρου, του Φωτος του Χριστού τότε θα κατορθώσει να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε Θεάνθρωπο.
Η σπουδή αυτή ζητά την υπέρβαση για την οποία προσευχόμαστε να ευδοκιμεί όχι μόνο στο χώρο του σχολείου αλλά και πέρα από αυτό. Για το λόγο αυτό ο δάσκαλος αποτελεί φως, αλλά και μικρά ζύμη, αλάτι που μπορεί να συντηρήσει ουσιαστικά την ομορφιά της ψυχής των παιδιών μας
Με την ευκαιρία της έναρξης της νέας χρονιάς θα σας παρακαλούσα να συνεχίσετε τον αγώνα σας για αλήθεια.
« Η αλήθεια –έτσι δε λένε;-είναι οδυνηρή
κι έχει ανάγκη,να ξέρεις, από το αίμα σου
έχει ανάγκη από τις λαβωματιές σου.....»(3)
Καλή και ευλογημένη χρονιά!
Σημειώσεις
1. Ι.Yallom Θρησκεία και Ψυχιατρική,εκδ. Άγρα
2. Οδ.Ελύτη Μαρία Νεφέλη, εκδ.Ίκαρος σελ 363
3. Οδ.Ελύτη Μαρία Νεφέλη, εκδ.Ίκαρος σελ 366
