Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ
Χριστὸς Ἀνέστη!
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», συγχωρήσωμεν λοιπὸν «πάντα τῇ Ἀναστάσει»
Μελώδημα τῆς Θεολογίας ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου!
Ἡ Λατρεία μας γίνεται πράγματι μελωδία τῆς Θεολογίας, σύμφωνα μὲ ἕνα ἀρχαῖο ἐκκλησιαστικὸ συγγραφέα. Εἶναι ἡ ἐκπληκτικὴ ποίηση τῶν ἡμερῶν ποὺ ἐκχέει τὴν πίστη ὡς τραγούδι καὶ ἑορτή. Τὴν πίστη στὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν. Τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀνάληψη τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων, γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῆς διάσπασης τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τοῦ ἀνθρώπινου χάους, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας καὶ ὁδηγεῖ στὸ θάνατο. Ἥπλωσε τὰς παλάμας ὁ Χριστὸς στὸ Σταυρὸ καὶ ἥνωσε τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ ἡ πράξη τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἱστορία, ὁδηγεῖ τὸν σταυρικὸ τρόπο ζωῆς, τὴ θυσία χάριν ὅλων, μὲ τὴν ἄπειρη Χάρη ποὺ συνοδεύει αὐτὴ τὴ θυσία, πέρα ἀπὸ τὸ θάνατο· πέρα καὶ ἀπὸ τὸ βιολογικὸ θάνατο. Δίνει νόημα στὴ ζωὴ καὶ στὴν Ἱστορία.
Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε εἶναι μάταια ἡ πίστη μας, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφή. Ἀλλὰ ἀληθῶς ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε. «Ἐξηγέρθη ὡς ὁ ὑπνῶν Κύριος»· σὰν ἀπὸ ὕπνο. Δώρισε στὴν ἀνθρώπινη φύση τὴν ἀθανασία, τὴν ἐπανέφερε «πρὸς τὴν προτέραν εὐγένειαν». Ἀναμένουμε τὴν τελικὴ κατάργηση τοῦ θανάτου, ὅταν στὰ Ἔσχατα ὅλοι θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ νὰ συναντήσουν τὸν Κύριο καὶ «οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα».
Πῶς νὰ ἀψηφίσει κανεὶς ὡστόσο τὸν κοινὸ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πόνο; Πῶς νὰ μὴ θυμηθοῦμε τὴν κραυγὴ ἑνὸς μεγάλου τοῦ 20ουαἰῶνα, δοσμένη μέσα ἀπὸ τὴ λογοτεχνία, τὴν ἀπόγνωση τοῦ ἥρωα μέσα στὴν ἐπιδημία τῆς πανούκλας, ὅταν ἔβλεπε «νὰ πεθαίνουν ἄνθρωποι ποὺ ἦταν πλασμένοι γιὰ νὰ ζήσουν», χωρὶς νὰ μπορεῖ ὁ ἴδιος νὰ τοὺς δώσει ζωή. Πράγματι συχνὰ τὸ κακό, φυσικὸ καὶ ἠθικό, φαίνεται νὰ κυριαρχεῖ. Σταυρωμένοι στὸ Γολγοθᾶ τῆς Ἱστορίας, ζοῦμε οἱ ἄνθρωποι τὸν πόνο καὶ κάποτε τὸν τρόμο ἀπὸ τὴν ἔλλειψη νοήματος, ἕνα τρόμο ἰσχυρότερο καὶ ἀπὸ τὸ φυσικὸ πόνο.
Ὅμως ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου κατήργησε ὄχι μόνο τὸ θάνατο, κατήργησε σύνολο τὸ κράτος τοῦ διαβόλου. Ἀνήκει στὴν ἐλεύθερη ἐπιλογή μας νὰ μεταβάλλουμε τὶς συμφορὲς σὲ ἀναζήτηση βαθειὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ πραγματικὸ ἀντικείμενο τῆς ἐπιθυμίας μας, νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας Σταυρὸ ἀναζήτηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ζήσουμε τὴν Ἀνάσταση ὑπαρξιακὰ καὶ νὰ δεχθοῦμε τὸν Χριστὸ μέσα στὴν καρδιά μας· «σχῶμεν τὸν Χριστὸν κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Οἱ Ἀπόστολοι προσδιορίζοντας τὴν ταυτότητά τους καὶ τὴν ἀποστολή τους, στὴν προοπτικὴ μάλιστα τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀποκαλοῦνταν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ δική μας χριστιανικὴ ταυτότητα.
Ὁ ἀναστημένος Χριστὸς δημιουργεῖ καινὴ κτίση καὶ μᾶς καλεῖ σὲ ριζικὰ νέα ζωή. Ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὴν κακία, τὴν πονηρία, τὴν ἀδικία, τὴν ἀνισότητα, τὴ βία, τοὺς πολέμους, τὴν ἀλαζονεία. Ζωὴ εἰλικρίνειας καὶ ἀλήθειας. Ζωὴ μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Μᾶς καλεῖ ἐπιτακτικὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· «ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Φανέρωση ἀδιάψευστη αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ἡ σχέση μὲ τοὺς ἀδελφούς. Συγχωρήσωμεν λοιπὸν πάντα τῇ Ἀναστάσει.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Ἀναστὰς Κύριος δὲν εἶναι μιὰ μακρινὴ ἱστορία, εἶναι μιὰ ὁλοζώντανη παρουσία. Τὸ θεωμένο καὶ ἀναστημένο Του σῶμα εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει χῶρος γιὰ ὅλους στὴ γιορτὴ τῆς πίστης.
Ἂς μὴ φοβηθοῦμε τὴν κοινωνική μας συνθήκη· εἶναι γιὰ ὅλους ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἂς μὴ φοβηθοῦμε τὰ λάθη μας· εἶναι ἄπειρη ἡ συγχώρηση.
Ἂς μὴ φοβηθοῦμε τὸ θάνατο· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.
Ἂς εἰσέλθουμε λοιπὸν στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
