Μέ ἰδιαίτερη χαρά ἐν Κυρίῳ, ἀποδίδω τόν θερμό μου χαιρετισμό πρός τίς ἐργασίες τῆς Ἡμερίδος, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται στόν εὐλογημένο σας τόπο μέ τήν ἀγαθή εὐκαιρία τῆς σεπτῆς μνήμης τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μέ σκοπό νά τιμήσει καί νά προβάλει τά φωτεινά παραδείγματα δύο σπουδαίων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι κόσμησαν τήν ἱστορική Ἱερά Ἐπισκοπή Λητῆς καί Ρεντίνης κατά τό ἀπώτερο παρελθόν. Ἀξίζουν πολλά συγχαρητήρια στόν ἀγαπητό ἐν Χριστῷ ἀδελφό καί συλλειτουργό, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης κ. Ἰωάννη, γιά τήν ἐπαινετή πρωτοβουλία καί μέριμνά του στήν διοργάνωση αὐτῆς τῆς εὐλογητῆς ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία φέρει εἰδική ἀξία στούς δύσκολους καιρούς πού διανύουμε.
Ἀκόμη πιό δύσκολοι καί ἀνηφορικοί ὑπῆρξαν οἱ καιροί, κατά τούς ὁποίους προσέφεραν τήν διακονία τους οἱ δύο ἐπιφανεῖς καί ἁγιώτατοι ἐπίσκοποι Ἀκάκιος καί Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης. Μολονότι ὅμως ἔπρεπε νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδό τῆς ἱερῆς τους ἀποστολὴς σέ συνθῆκες δουλείας καί ὑποτέλειας, ἀναδείχθηκαν σέ ἐξέχουσες ἐκκλησιαστικές φυσιογνωμίες, σέ διαπρεπεῖς καί λόγιους Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι λάμπρυναν μέ τήν προσφορά τους τήν ἱερά ἐπισκοπή Ρεντίνης.
«Ὁ Στουδίτης ἐγένετο εἷς τῶν λογιωτέρων καί ἐναρετωτέρων κληρικῶν τοῦ καιροῦ του, πολύ ὠφελήσας τήν πατρίδα διά τῶν συγγραφῶν του, καί τάς καταχρήσεις τοῦ κλήρου ἐξελέγξας», γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Σάθας, στό σύγγραμμά του μέ τίτλο Νεοελληνική Φιλολογία: Βιογραφία τῶν ἐν τοῖς γράμμασι διαλαμψάντων Ἑλλήνων, ἀπό τῆς καταλύσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι τῆς ἑλληνικής ἐθνεγερσίας (Ἀθῆναι, 1868). Καί στόν Βίο τοῦ Ὁσίου Θεοφίλου τοῦ Μυροβλύτου διαβάζουμε ὅτι «εὑρών τόν ἐπίσκοπον τῆς Ῥενδίνης κύριον Ἀκάκιον, ἄνδρα εὐλαβῆ καί ἐνάρετον, συγκατῴκησε μετ’ αὐτοῦ ὁ Ὅσιος» και ὅτι «ἦν φίλος γνήσιος τοῦ ἁγίου Νήφωνος ὁ θεῖος Ἀκάκιος».
Ἀναψηλαφώντας τόν βίο καί τήν πνευματική διαδρομή τῶν πρό ἠμῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἀφ’ ἑνός καθιστάμεθα ἱκανοί νά ἐκτιμήσουμε τά ἐπιτεύγματά τους, ἀφ’ ἑτέρου ἀντλοῦμε διδάγματα γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ζητημάτων τῆς ἐποχῆς μας. Πνευματικούς ὁδηγούς στήν προσπάθεια αὐτή ἔχουμε τούς δύο προικισμένους ἐκείνους Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι, μέ ἔργα εἰρηνικά καί εὐλαβικά, κατέστησαν ἑαυτούς διαχρονική πηγή δυνάμεως, ἐμπνεύσεως καί εὐλογίας. Τό παράδειγμά τους ἀποτελεῖ γιά μᾶς φωτεινό κανόνα περί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ἀπ’ ὅπου ἀποκομίζουμε διδάγματα, τά ὁποῖα ἀπευθύνονται πρῶτα ἀπ’ ὅλα σ’ ἐμᾶς τούς ἐπισκόπους, ἔπειτα στό σύνολο τοῦ ἱεροῦ κλήρου, μετά στούς ἄρχοντες καί τέλος στόν δοκιμαζόμενο λαό μας. Σέ ἐποχές κατά τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία κατέστη πνευματική καί συνεκτική σκέπη τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ καί συνέβαλε καταλυτικά στήν προαγωγή τῆς παιδείας καί τήν καλλιέργεια τοῦ ἐθνικοῦ ὁράματος, οἱ φωτισμένοι αὐτοί Πατέρες ἐπένδυσαν στόν ἀγώνα γιά τήν πραγματική ἐλευθερία, πού δέν νοεῖται μόνο πολιτικά, ἀλλά κυρίως πνευματικά.
Κατακλείοντας αὐτές τίς ὀλίγες σκέψεις, δέν ἔχω παρά νά χαιρετίσω μέ ὅλη μου τήν καρδιά καί τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη τούς ἐκλεκτούς συντελεστές καί συμμετέχοντες, καί νά εὐχηθῶ ὁ Κύριος νά στρέψει πλουσίως τήν εὐλογία Του σέ αὐτή τήν τόσο πολύτιμη Ἡμερίδα, ὥστε οἱ ἐργασίες της νά συμβάλουν γόνιμα στήν ἀποτίμηση τῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης τῶν μεγάλων αὐτῶν Ἱεραρχῶν καί διδασκάλων. Εὔχομαι οἱ δύο θεοφόροι ἐπίσκοποι νά νοηματοδοτοῦν ἀδιάλειπτα τήν ζωή μας.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν
