Μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ ἐνδιαφέρον, ἀλλὰ κυρίως μὲ βαθύτατο προβληματισμό, παρακολουθῶ τὸν σύγχρονο βηματισμὸ τῆς κοινωνίας μας, ποὺ βεβαίως ἐπηρεάζει σὲ σημαντικὸ βαθμὸ καὶ τὴν σημερινὴ νεοελληνικὴ πραγματικότητα. Πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέμαι: «Εἴμαστε σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουμε ποιός εἶναι ὁ κόσμος ποὺ θὰ κληροδοτήσουμε στὶς νέες γενιές; Ποιό εἶναι τὸ ἀξιακὸ σύστημα ποὺ θὰ τοὺς παραδώσουμε;». Βλέπω τριγύρω μας νὰ οἰκοδομεῖται μία κουλτούρα γενικώτερης ἀπαξίωσης, μὲ ἐπίκεντρο τὴν ὑλικὴ αὐτάρκεια, μὲ προτεραιότητα τὸν ἀτομισμό, τὸ συμφέρον καὶ κάθε μορφὴ ἰδιοτέλειας. Πῶς φθάσαμε ἀλήθεια ἕως ἐδῶ; Ποῦ εἶναι τὰ ὁράματά μας; Γιατί καὶ πότε χάσαμε τὸν ὀρθὸ δρόμο;
Θεωροῦσα πάντοτε ὅτι ἡ θέση τῶν Χριστιανῶν δὲν εἶναι ἡ μίζερη καταστροφολογία οὔτε ἡ ἀνώφελη «ἐπανάσταση» ἀπὸ τὸν καναπὲ τοῦ σπιτιοῦ μας. Χρέος ὅλων μᾶς ἀποτελεῖ, ὡς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προτάξουμε τὸ πνεῦμα καὶ τὸ βίωμα τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὴν σπουδὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς κατανόησης, τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς διαρκοῦς καλυτέρευσης τοῦἑαυτοῦ μας.
Ὅμως, τί θέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ὁ Χριστὸς δίδαξε στοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ταλαιπωρεῖται βάναυσα ἀπὸ τὴν ἐνδοοἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐνδοσχολικὴ βία, τὴν ὑποτίμηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τὴν ἀδιαφορία γιὰ κάθετι ἀνώτερο καὶ πνευματικό;
Ἀκριβῶς σὲ μία τέτοια πραγματικότητα καλούμεθα νὰ φανερώσουμε τὴν λυτρωτικὴ ἀλήθεια, ποὺ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας διασώζει γιὰ αἰῶνες τώρα, πὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς: Αὐτὸν ποὺ ἔχει ὡς πρόταγμα τὴν ἀρετή, ὡς τελικὸ σκοπὸ τὴν ἁγιότητα.
Τὶς σκέψεις αὐτές ἐπιθυμῶ νὰ μοιραστῶ μαζί σας σήμερα, στὸ ξεκίνημα μίας νέας Κατηχητικῆς χρονιᾶς. Νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ἀπογοήτευση καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὴν ἀγωνιστικότητα. Νὰ μιλήσουμε στὰ παιδιὰ καὶ στοὺς νέους μας γιὰ τὴν ἐνοριακὴ ζωή, ποὺ χαρίζει πολύτιμα ἐφόδια γιὰ τὴν δική τους ζωή. Νὰ τοὺς ὁδηγήσουμε ὄχι ἁπλῶς κοντὰ ἀλλὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ βιώσουν καὶ νὰ ἀπολαύσουν τὸν ἀστείρευτο πνευματικὸ πλοῦτο της.
Σὲ κάθε ἐνορία τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς μας ἐμπνευσμένοι ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, μικροὺς καὶ μεγάλους, νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ προσφέρουν τὴν ἀγάπη, τὴν στήριξη, τὸ μοίρασμα, τὴν συνύπαρξη, ὅλα ὅσα ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅλα ὅσα ἱκανοποιοῦν τὴν πνευματικὴ πεῖνα καὶ δίψα μας.
Γι’ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ πατρικῶς, νὰ ἀφιερώσετε λίγη ὥρα συζητῶντας μὲ τὰ παιδιά σας καὶ τὰ ἐγγόνια σας γιὰ τὰ ὀφέλη τῆς ἐνοριακῆς συντροφιᾶς. Ἐδῶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους δὲν γίνεται μέσῳ μίας ψυχρῆς ὀθόνης ἀπὸ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ μὲ τὸν Ἴδιο τὸν Χριστό! Ἐδῶ κοιτᾶμε ὁ ἕνας τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου καὶ ὅλοι μαζὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ μεγάλος Φίλος τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων.
Ἀξίζει τὸν κόπο! Νὰ ἐπιδιώξουμε τὸ καλύτερο γιὰ τὴν νέα γενιά. Νὰ κάνουμε καὶ ὅποιες θυσίες χρειάζεται γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ χαρακτῆρα, τοῦ ἤθους, τῆς ἀθάνατης καὶ αἰώνιας ψυχῆς μας.
Εὔχομαι στοὺς Ἱερεῖς καὶ σὲ ὅλα τὰ Στελέχη τῆς ποιμαντικῆς τῆς νεότητας καλὴ δύναμη καὶ εὐλογημένη τὴν νέα Κατηχητικὴ χρονιά. Σὲ ὅλους ἀπευθύνω ἐγκάρδιες πατρικὲς εὐχές, ὁ Θεὸς νὰ εὐλογεῖ τὶς οἰκογένειές σας, νὰ χαρίζει ὑγεία, εἰρήνη, προκοπὴ καὶ κάθε καλό!
Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν καὶ ἀγάπης
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
