Eίναι αναγκαίο, νομίζω, να διευκρινίσω από την αρχή: διαπολιτισμική αγωγή δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να σημαίνει αποδοχή κάθε ιδιαιτερότητας. Αν αρνηθούμε αυτή την προϋπόθεση, οδηγούμεθα στην αποδοχή της δημόσιας μαστίγωσης, της αποκοπής του χεριού του κλέφτη, κ.ο.κ.
Η άποψη που θεωρεί την αποδοχή των ηθών και εθίμων τού ξένου ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για τη διαπολιτισμική αγωγή, δεν οδηγεί παρά μόνο στη γκετοποίηση, στη συγκέντρωση των πληθυσμιακών ομάδων σε περιοχές ή γειτονιές όπου θα μπορούν να ζουν ακολουθώντας τα ήθη και έθιμά τους χωρίς ηθική ή νομική παρέμβαση. Οδηγεί, δηλαδή, στην κατασκευή ενός είδους δούλων, που δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν όταν γυρνούν από τους χώρους δουλειάς στις γειτονιές τους.
Έτσι, η θεωρία της πλήρους και άκριτης αποδοχής του ξένου, ενώ παρουσιάζεται ως αντιρατσιστική και άκρως φιλελεύθερη, στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα απάνθρωπη έκφανση ενός κυνικού κοινωνικού ρατσισμού.
