«Ψήφῳ» τῆς Ἱεραρχίας ἁπάσης
«ἀποστολικῶς τε καί πνευματικῶς, ἐπί τόν Μάρκου θρόνον ἀνάγεται, οὐχ ἧττον τῆς εὐσεβείας, ἤ τῆς προεδρίας διάδοχος» (Γρηγ. Θεολ. Λόγος ΚΑ΄, «Εἰς τόν Μ. Ἀθανάσιον,
Ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας» Α΄, P.G. 35, 1089b).
Μακαριώτατε καί Θειότατε Πάπα καί Πατριάρχα τῆς Μεγάλης Πόλεως Ἀλεξανδρείας καί Πάσης Ἀφρικῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, κύριε Θ ε ό δ ω ρ ε.
Εὐχαριστοῦμεν καί μεγάλως δοξάζομεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τόν ἐνισχύσαντά Σε ἐν τῇ παρούσῃ ὥρᾳ, καί ἔτι καί ἔτι εὐχόμεθα, ὅπως ἰσχυρότερος καθ’ ἑκάστην φαίνῃ ἐν πειρασμοῖς καί ἀκράδαντος, ἵνα πάντες οἱ ἐρασταί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἔχωσίν Σε ἄγκυραν καί καταφυγήν καί προσφύγιον.
Ἔμπλεῳ χαρᾶς, εἰρήνης καί μυχαιτάτης συγκινήσεως, μετέχομεν εἰς τήν μακαρίαν ταύτην σύναξιν, ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ εὐφημοῦντες καί εὐχόμενοι ὑπέρ ὑγιείας, μακροημερεύσεως καί εὐοδώσεως τοῦ ἔργου Σου, πρός δέ καί ὅπως Κύριος ὁ Θεός, «ὁ τούς Αἰγυπτίους ἐν βυθῷ καταποντίσας νεφέλῃ καθήμενος καί ἐπιδημήσας παρθενικῇ τοῖς Αἰγυπτίοις ὕστερον, διά τοῦ Μάρκου αὐτούς τῆς πλάνης ῥυσάμενος» (Κανών εἰς τόν Εὐαγγ. Μᾶρκον), εὐλογῇ καί πραγματοποιῇ τά ὁράματά Σου καί διανοίγῃ εὐρεῖς ὁρίζοντας φωτεινούς διά τήν ὑπό τήν ἄγρυπνον ἐποπτείαν Σου, ὡς δεξιοῦ καί καλλιγαλήνου κυβερνήτου, χάριτι θείᾳ καί πνεύματι ἁγίῳ, ἀσφαλῆ πλοήγησιν τῆς θεηδόχου ὁλκάδος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, ὑπέρ ἧς μετά συνέσεως πνευματικῆς, θείᾳ ἐπιπνοίᾳ, ὀτρηρῶς ἐργάζει.
Πεπλησμένοι ἀφθίτου εὐφροσύνης θεωροῦμεν ἐπί τοῦ παλαιφάτου καί περιπύστου Θρόνου τοῦ ἁγίου ἐνδόξου πανευφήμου ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος καί Θεοδώρου, τόν εὐκλεᾶ γόνον τῆς ἀμφιρρύτης μεγαλονήσου Κρήτης, τόν οὐ παυόμενον τήν λογικήν ποίμνην νουθετοῦντα καί διδάσκοντα, τόν ταῖς θείαις γραφαῖς καί παραδόσεσι στοιχοῦντα, τόν ἤθει τε καί κοσμιότητι τρόπων διακρινόμενον, τόν ἐν παντί περισσεύοντα, ἅτε καί «πίστει καί λόγῳ καί γνώσει καί σπουδῇ καί τῇ ἐξ ὑμῶν ἐν ἡμῖν ἀγάπῃ» (Β΄ Κορ. 8,7) ἐντελῶς ἔχοντα καί τήν θεοφιλῆ «μετριοφροσύνην, ἥντινα καί ὁ Χριστός ... ἐνεδείξατο ..., οὐ μόνον διδάσκοντα, ἀλλά καί ἔργῳ ἀπαρεγκλίτως τηροῦντα» (πρβ. Νείλου Ἀγκ. P.G. 79,2000).
Α. Ἑλληνισμός.
Ἡ χαρά αὕτη ἡ μεγάλη (Λουκ. 2,10) πληροῦται ἐν ἡμῖν, οἵτινες ἔχομεν δι’ ἐλπίδος ὅτι ἡ Πρωθιεραρχική Διακονία Σου ἐν τῇ ἀποστολικῇ cathedris Marci θέλει ἀποδειχθῆ φρυκτωρός τῆς ἀπό αἰώνων ὑπαρχούσης, ἐν τῇ περιωνύμῳ καί περιακούστῳ Ἑλληνίδι πόλει, τῇ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου κτίσει, ἀρρήκτου ξυνωρίδος τῆς τε Χριστιανικῆς Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχοντικῆς παραδόσεως. Τήν κατεύθυνσιν αὐτήν ἠκολούθησαν οἱ Ἀλεξανδρινοί θεολόγοι τοῦ τρίτου αἰῶνος. Ἡ γνώμη αὐτῶν διά τήν ἑλληνικήν φιλοσοφίαν ὑπῆρξε κατά βάσιν θετική, καθ’ ὅσον ἐθεώρουν αὐτήν ὡς ἕν εἶδος προετοιμασίας διά τήν προσοικείωσιν τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς ἀντελήφθη τήν ἱστορίαν ὡς μίαν ἀδιάσπαστον ὁλότητα : «Μία μέν οὖν ἡ τῆς ἀληθείας ὁδός, ἀλλ’ εἰς αὐτήν εἰς ἀέναον ποταμόν ἐκρέουσι τά ῥεῖθρα ἀλλά ἄλλοθεν». Ὁ Ὡριγένης, πλέον βιβλικός, εἰς τήν διδασκαλίαν αὐτοῦ ἐκτιμᾶ τήν θύραθεν σκέψιν.
Ἡ αὐτή ταυτότης ἀποτυποῦται σήμερον εἰς τήν Τοσιτσαίαν Σχολήν, τό Ἀβερώφειον καί τό Ἀχιλλοπούλειον Παρθεναγωγεῖον, τήν Σαλβάγειον, τήν Φαμηλιάδειον, τήν Ἀριστοφρόνειον, τήν Ζερβουδάκειον, τήν Ἀμπέτειον, ὡς καί τό Μπενάκειον, τό Σπετσεροπούλειον, τό Κανισκέριον καί τό «Ἐλεῆμον χέρι» τῶν Ἑλλήνων καί Ἀράβων Ὀρθοδόξων.
Ἀλλά καί σύ, ἐκ τῆς εὐάνδρου Κρήτης ὁρμώμενος καί ἐκ μητρός τήν ἀνύστακτον ἐκ Θράκης ἐθνικήν μέριμναν ἐγκολπωσάμενος, πέπεισμαι ὅτι στηρίξεις – πέρα τῶν λαῶν τοῦ ποιμνίου Σου – τήν ἑλληνικήν ἐν Αἰγύπτῳ παροικίαν τήν πολλαχῶς δοκιμασθεῖσαν.
Β. Ἱεραποστολή.
Πρός τούτοις, πεποίθαμεν ὅτι ἡ Πατριαρχεία Σου θέλει ἀποβῆ τηλεκλυτή ἐκ τῆς ἱεραποστολικῆς αὐτῆς δράσεως, ἥν ἐπέδειξας ἐν μέσῳ Ἀφρικανῶν, ὡς Ποιμήν καί Πατήρ αὐτῶν πεμφθείς. Ἀφορμή τῆς ἱεραποστολῆς ἀποτελεῖ ἡ ἀπελπιστική κατάστασις εἰς τήν ὁποίαν περιῆλθε ὁ ἄνθρωπος, ἕνεκα τῆς ἀπομακρύνσεως αὐτοῦ ἀπό τόν Θεόν. Οὕτω ὁ ἄνθρωπος ἀπό Κύριος τῆς φύσεως ἐγένετο δοῦλος τῶν παθῶν καί τῶν στοιχείων τοῦ κόσμου τούτου (Γαλ. 4,3), τοῦ ὁποίου ἄρχων εἶναι ὁ πονηρός. Ὁ ἄνθρωπος μακράν τοῦ Θεοῦ εἶναι, κατά τήν Ἁγίαν Γραφήν, «ἀσεβής» (Ρωμ. 5,6), «ἄπιστος» (Β΄ Κορ. 4,4), «ἁμαρτωλός» (Ρωμ. 3,23) καί ὡς ἐκ τούτου «ἀπηλλοτριωμένος τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 4,18), ἄξιος θανάτου (Ρωμ. 1,32), νεκρός (Ἐφεσ. 2,1, Κολ. 2,13).
Τό θέμα τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου - ἐντός τῆς τριαδολογικῆς, λυτρωτικῆς, ἐκκλησιολογικῆς καί ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς – εἶναι τό μέγα νέον διά τήν ἀνελισσομένην θρησκευτικήν συνείδησιν τῶν Ἀφρικανῶν. Τό χαροποιόν μήνυμα, ὅτι ὁ αἰώνιος Δημιουργός καί Κύριος τοῦ κόσμου ἀπεκάλυψεν Ἑαυτόν ἐν χρόνῳ διά νά καταστήσῃ δυνατήν τήν ἀμεσωτέραν σχέσιν ἀνθρώπων καί Θεοῦ, διά νά τούς ὁδηγήση εἰς «κοινωνίαν» καί «μετοχήν εἰς τήν δόξαν Του», εἶναι τό ἐκπληκτικῶς εὐφρόσυνον νέον, τό «Εὐαγγέλιον», τό ὁποῖον δέον ἵνα κηρύσσηται εἰς Ἀφρικήν (Ἀναστασίου Ἀλβανίας «Κύριος τῆς λαμπρότητος», σελ. 222). Εἰς τήν προσπάθειάν Σου ταύτην ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θά συνεχίσῃ νά ἐπιστηρίζῃ τό ἔργον τῶν ἱεραποστολῶν ἐν πλησμονῇ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.
Γ. Διάλογος μεθ’ ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων.
Ὡσαύτως, προσδοκῶμεν ὅτι ἡ παρουσία Σου ἐν μέσῳ ἀνθρώπων πολλά πιστεύματα ἐχόντων θέλει ἔλθει ἀρωγός εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ καί ὁμονοίᾳ διαβίωσιν αὐτῶν.
Ἀναντίρρητον ἄλλωστε τυγχάνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποβλέπει εἰς τήν δημιουργίαν ἑνός πνεύματος καταλλαγῆς, συνεννοήσεως, πειθοῦς καί διαλόγου ἐπί τῷ τέλει τῆς ἄρσεως τῆς μισαλλοδοξίας, τῶν παθῶν, τῆς παρεξηγήσεως καί τῶν κακοβούλων ἐνεργειῶν καί τῆς ἐπικρατήσεως πνεύματος θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, φιλανθρωπίας, ἀλληλοσεβασμοῦ, πορείας πρός τήν ἑνότητα ἐν διαλόγῳ ἀγάπης καί ἀληθείας, εἰς τό πλαίσιον ἑνός κόσμου ἰδεολογικῶς ἀνερματίστου καί θρησκευτικῶς παραπαίοντος.
Μακαριώτατε καί λίαν περιπόθητε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ.
Ἐκ προσώπου τῆς Ἁγιωτάτης Παυλείου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκφράζομεν τάς ἐκ μέσης ἀγαπώσης καρδίας εὐχάς ἡμῶν, ὅπως ἡ Πατριαρχία Σου ᾖ μακρά καί γαληνιῶσα, ἄληστον τοῖς ἐπιγιγνομένοις μνήμην καταλιμπάνουσα, «ἔστ’ ἄν ὕδωρ τε ῥέῃ καί δένδρεα μακρά τεθήλῃ» (Φιλοθ. Κοκκίνου, Ἐπιστολαί), ὥστε ἐργαζόμενος ὠκύπους νά σαλπίζῃς τό μήνυμα τοῦ ἀπαστράπτοντος Ἀγγέλου εἰς τάς λευκάς χώρας τῶν καρδιῶν τῶν κατοίκων τῆς Ἠπείρου Σου.
Ἀναμιμνησκόμενοι δέ τόν λόγον Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, δεόμεθα τοῦ Κυρίου ὅπως βλέπωμεν διά παντός «τήν μέν ἄμπελον εὐθυνοῦσαν ἐπ’ ἀγαθοῖς ἔργοις, Σέ δέ ὡς σοφόν γεωργόν καί ἀγαθόν δοῦλον, ἐν καιρῷ διδόντα τοῖς ὁμοδούλοις τό σιτομέτριον, πιστόν καί φρόνιμον οἰκονόμον τόν μισθόν κομιζόμενον ... καί εὔθυμος ἐν Κυρίῳ εἴης, εὐδοκιμῶν ἐν χαρίσμασι πνεύματος καί σοφίας φυλαχθείης».
