Εόρτασαν τα κράτη μεγαλοπρεπώς και υπερηφάνως την είσοδό τους στη νέα χιλιετία. Πλημμύρισαν οι πόλεις στο φως. Ξεχείλισαν οι πλατείες μουσική. Γεμάτοι οι δρόμοι από κλόουν που παριστάνουν τον Άγιο Βασίλειο. Κάθε σχέση της εορτής με τον Ιησού Χριστό αποσιωπήθηκε επιμελώς, ώστε να μη ταραχθεί η εκκοσμικευμένη καρδιά του εντυπωσιασμένου πλήθους.
Προς τί όμως η φαντασμαγορία; Επέτυχαν μήπως τα ισχυρά κράτη στην αποστολή τους; Μήπως επικράτησε η ειρήνη; Μήπως έπαυσε η καταπίεση των λαών; Μήπως περιορίστηκε η χρήση βασανιστηρίων, η οργανωμένη βία και η εξόντωση του ιδεολογικού ή φυλετικού αντιπάλου;
Προς τί λοιπόν η θριαμβολογία; Τί δικαιολογεί την αυταρέσκεια και τη χαρά της εκκοσμικευμένης κοινωνίας; Τα εντυπωσιακά φώτα και οι βιτρίνες δεν μπορούν να κρύψουν τη βουβή όσο και μακρά στρατιά των φτωχών και των ανήμπορων. Οι εντυπωσιακές μουσικές και οι λογής φανφάρες δεν μπορούν να σκεπάσουν τον στεναγμό των εκατομμυρίων αδελφών μας που γυμνοί, ανυπόδητοι, άστεγοι, πεινασμένοι, σέρνονται από χώρα σε χώρα του πλανήτη, ψάχνοντας να βρούν επί τέλους καταφύγιο.
Προς τί άραγε ο εορτασμός; Βρήκαν λοιπόν τα ισχυρά κράτη τη βούληση και το σθένος να τσακίσουν το εμπόριο όπλων, ώστε να πάψουν να σπέρνουν στους λαούς αίμα και θάνατο; Βρήκαν τη δύναμη και τον τρόπο να καταργήσουν το εμπόριο ναρκωτικών, ώστε να μή μπορούν οι συμμορίες να ρουφούν το αίμα των νέων μας με τις σύριγγες; Βρήκαν άραγε το θάρρος να υπερασπίσουν τα μικρά παιδιά από τους χυδαίους εκμεταλλευτές των, βρήκαν το κουράγιο νά δώσουν στον γέροντα τη φροντίδα και τον σεβασμό που δικαιούται;
Τίποτε βεβαίως από όλα αυτά δεν έχει γίνει. Τί λοιπόν ο υπερφίαλος εορτασμός σημαίνει, τί φανερώνουν τα φώτα τα πολλά, πόσο αναίτιες και παράφωνες αποδείχνονται οι φανφάρες, έχουμε καθήκον να το επισημαίνουμε όλοι οι χριστιανοί. Διότι για τον χριστιανό, ο πόνος του ξένου είναι δικός του πόνος.
Αν υπήρχε συναίσθηση ευθύνης, δεν θα γινόταν αυτός ο αήθης εορτασμός που απέδειξε μόνο θρασύτητα. Δεν θα έβγαιναν οι ηγέτες των κρατών στην τηλεόραση να μας πουν χαμογελαστά τις ευχές των, αλλά θα έβγαιναν για να ομολογήσουν πόσον επικίνδυνη είναι η άσκηση εξουσίας χωρίς φόβον Θεού.
Αν υπήρχε από όλους μας συναίσθηση ευθύνης για την κατάσταση των κοινωνιών μας και την πορεία του ανθρώπου, αντί των φωτισμών και των παρελάσεων, αντί των εορτασμών και της ευωχίας, θα είχαμε περιβληθεί σάκκον μετανοίας.
Ακόμη πιό θλιβερό είναι το θέαμα εκείνων που υποδέχτηκαν τη νέα χιλιετία με αλαλαγμούς, νομίζοντας ότι μπαίνουμε πιά στο «ζώδιο του Υδροχόου».
Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν ότι η νέα χιλιετία θα σημάνει την είσοδο του κόσμου στην εποχή της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι η έλλειψη επιστήμης και τεχνογνωσίας το πρόβλημα , αλλά η έλλειψη ηθικών κριτηρίων στη χρήση της τεχνικής και της επιστημονικής ανακάλυψης. Δεν αντιλαμβάνονται καν, πόσον οξύμωρο είναι να μιλάμε για «ζώδιο της επιστήμης»!
Κάποιοι άλλοι, προσπαθούν να κρύψουν τις άθλιες σατανιστικές τους αντιλήψεις πίσω από τις κραυγές για το «ζώδιο της νέας χιλιετίας» : έως τώρα. λέγουν, ο κόσμος βρίσκεται στο ζώδιο των Ιχθύων (όπου Ιχθείς είναι η χριστιανική Εκκλησία), και τώρα περνά στο ζώδιο του Υδροχόου, το οποίο ταυτίζουν με τον Εωσφόρο. Αλίμονο γι αυτούς τους παραπλανημένους: ο Εωσφόρος, ο «άρχων των δαιμονίων», δεν έχει να περιμένει καμία βασιλεία· έχει να περιμένει μόνον την καταδίκη του εν ώρα κρίσεως.
Μέσα στις κοσμικές διασκεδάσεις και τον χορό των δαιμονίων, στεκόμαστε κι εμείς, «μη ετεροζυγούντες απίστοις» βεβαίως, εορτάζοντες ευσχημόνως το ιωβηλαίον της Εκκλησίας. Ας στρέψουμε, λοιπόν, το βλέμμα προς εμάς τους ίδιους, ας ρίψουμε φως στις δικές μας καρδιές.
Τί σημαίνει για τον χριστιανό η είσοδος στο 2000; Ό,τι και η είσοδος σε οπιαδήποτε άλλη χρονιά. Ο αριθμός των χρόνων δεν έχει κάποια κρυμμένη μαγική δύναμη ή σημασία. Δεν υπάρχουν ζώδια που επιδρούν στη μοίρα μας. «Θεός γαρ έστιν ο ενεργών εν υμίν, και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας», όπως έγραψε σε σας τους κατοίκους Φιλίππων και σημερινής Καβάλας, εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια περίπου, ο Απόστολος Παύλος.
Ο χριστιανός γνωρίζει ότι και πριν και μετά το 1000 μ.Χ., και πριν και μετά το 2000 μ.Χ., ο κόσμος αυτός θα παραμένει κόσμος της πτώσεως, κόσμος όπου κυριαρχεί το σκότος, ο πόνος, η προδοσία, η εγκατάλειψη, η αστοργία,η συντριβή του προσώπου, η οσμή του θανάτου.
O χριστιανός γνωρίζει ότι και πριν και μετά το 1000 μ.Χ., και πριν και μετά το 2000 μ.Χ., ο κόσμος αυτός θα παραμένει κόσμος όπου «το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν», κόσμος όπου δοκιμάζεται η πίστη μας, ενισχύεται η ελπίδα μας, διανοίγεται η οδός της σωτηρίας μας.
Αυτή η στάση προσδιορίζει και τον τρόπο με τον οποίο εορτάζει ο χριστιανός το ιωβηλαίο: η εορτή, η κάθε εορτή, είτε ονομαστική είτε επέτειος, είναι ώρα προσευχής, ώρα αγάπης, ώρα χαράς κι ευχαριστίας.
Εορτάζοντες το ιωβηλαίο της Εκκλησίας , αρχίζουμε από εσάς. Γιατί οι πρόγονοί σας είναι οι πρώτοι Έλληνες που εδέχθησαν τον Παύλο και επίστευσαν στον λόγο του Θεού. Μακαρία να είναι η μνήμη αυτών των πρώτων Ελλήνων χριστιανών. Και είθε να είσθε και σεις, άξιοι να τηρείτε την διδαχή του, έτσι όπως την διετύπωσε στην προς τους προγόνους σας και σε σας επιστολή του: «Πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών, ίνα γένησθε άμεπτοι και ακέραιοι, τέκνα θεού άμωμα μέσον γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες». Συνεχίζει δε με τούτα τα λόγια: «εις καύχημα εμοί εις ημέραν Χριστού, ότι ουκ εις κενόν έδραμον ουδέ εις κενόν εκοπίασα» – δηλαδή, «για να πω κι εγώ την ώρα της Εσχάτης Κρίσεως, ότι δεν ήλθα εδώ για το τίποτε, ούτε κοπίασα για το τίποτε».
Εύχομαι και σε σας και σε μας όλους, να ζήσουμε έτσι όπως ο Κύριος θέλει, έτσι όπως ο Απόστολός Του μας διδάσκει, και να δώσουμε του Αγίου αυτή τη χαρά σε ανταπόδοση των κόπων του εν ημέρα Κρίσεως, εν ημέρα Χριστού.
