Τῶν Ποντίων γένος ἱερώτατον,
Πόσο δύσκολοι εἴμαστε οἱ νεοέλληνες νὰ ἀρθρώσουμε τὴν ἀλήθεια στὸ μέτρο της! Μὲ φειδὼ καὶ ταπεινὰ προφέρουμε τὰ λόγια μας ὥστε νὰ μὴν ἠχήσουν σὰν καμπάνες καὶ νὰ μὴν ξυπνήσουν τὸν γείτονα! Τὶ φοβόμαστε ἄραγε; Μειώνουμε τὶς ἐντάσεις, ἀμβλύνουμε τὶς αἰχμές, μαζεύουμε τὰ πόδια μας πάνω στὴ γῆ καὶ τὴ θάλασσά μας, καταπνίγουμε τὴ φωνὴ τῶν παιδιῶν μας ποὺ ζητοῦν δικαίωση. Γιατὶ ἄραγε νὰ μὴν ἔπρατταν καὶ οἱ γείτονες τὸ ἴδιο;
Εἶναι λεβεντιὰ νὰ παραδέχεσαι τὰ λάθη σου κι εἶναι ἀναισχυντία νὰ τὰ καλύπτεις. Εἶναι σκληρὸ νὰ παραδέχεσαι πὼς αἱματοκύλισες καὶ θέλησες νὰ διαγράψεις ἕνα ὁλόκληρο γένος ἀπὸ τὴν ἱστορία μὰ εἶναι καὶ ἀνανδρία νὰ ἀπειλεῖς ὅσα στόματα δικά σου τολμοῦν νὰ τὸ ὁμολογήσουν. Ναί, εἴμαστε τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος θύμα γενοκτονιῶν. Τοῦ Ποντιακοῦ, τοῦ μικρασιατικοῦ, τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλης. Ὀφείλουμε νὰ τὸ θυμόμαστε καὶ ἔτσι νὰ τὸ διδάσκουμε. Δὲν χάθηκαν ἑνάμισυ μὲ δύο ἑκατομμύρια Ἕλληνες σὲ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις. Σφαγιάστηκαν, πέθαναν στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἐξορία, ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ τὴν ἀσιτία.
Εἰδικὰ τὸ Ποντιακὸ γένος, τὸ ἰδιοσύστατο καὶ μοναδικό, τὸ ὁποῖο γέννησε ἁγίους καὶ ἔσπειρε μνημεῖα σὲ χώματα μακρυνὰ καὶ δύσβατα, κυνηγήθηκε ὅσο κανένα ἄλλο, ἴσως ἐπειδὴ εὐλαβεῖτο τὸν ἀληθινὸ Θεὸ βαθιὰ ὅσο κανένα ἄλλο. Ἀλλ’ εἶναι ὁ Πόντος μέσα στὴν καρδιά μας κι εἴσαστε οἱ Πόντιοι μαγιὰ στὴ νεοελληνικὴ κοινωνία, ὅσο συντηρεῖτε τὶς μνῆμες κι ὅσο διατηρεῖτε τὶς ἀξίες.
Νά εἶστε πάντοτε ὑπὸ τὴ σκέπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχετε τὴ μαρτυρία τῶν προγόνων ἐναργῆ διηνεκῶς καὶ φυτροβόλα.
