Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, παιδιά μου,
ΒΛΕΠΩ ΣΗΜΕΡΑ τόν χριστιανικό κόσμο νά γιορτάζει παντοῦ τή Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ παραδομένος σέ μικροηδονές κατανάλωσης καί ὀλιγοήμερες ἀπολαύσεις σχόλης πού μπορεῖ νά ποικίλλονται καί ἀπό ἕνα παραδοσιακό ἐκκλησιασμό στή φολκλορική του διάσταση. Ἡ σημερινή γιορτή, ἡ "Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν", ἀδικεῖται καί χλευάζεται ὅταν ἀγνοεῖται ἡ πνευματικότητα τῆς σωτηρίας καί ὁ ἑορτασμός περιορίζεται σέ μία ἐγκόσμια θεώρησή της, πού ἐξαντλεῖται στή χαρά τῶν παιδιῶν, στόν φανταχτερό διάκοσμο τῆς ἀγορᾶς, στήν ἀνταλλαγή τῶν εὐχῶν, στή συναισθηματική ἔστω φόρτιση, πού ὅλα μαζί ἀκυρώνουν τόν μεταφυσικό της ἄξονα.
ΑΝ Η ΓΙΟΡΤΗ ΑΥΤΗ ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀνάμνηση τῶν γενεθλίων ἑνός ἀκόμη μεγάλου μύστη τῆς Ἀνθρωπότητος, πού ἦλθε νά φωτίσει τόν παραλογισμό τοῦ θανάτου, ἤ ἑνός ἡρωικοῦ ἐπαναστάτη, πού ἐπαγγέλθηκε τήν ἀλλαγή τοῦ κόσμου, ἤ ἑνός χαρισματικοῦ ἠθικολόγου πού θέλησε νά ἐξημερώσει τά καθημερινά πάθη τῶν ἀνθρώπων, ἤ ἑνός μεγάλου φιλοσόφου, πού σημάδεψε τήν ἀπεγνωσμένη ἀναζήτησή μας γιά νόημα στή ζωή, τό γεγονός ἐλάχιστα θά μᾶς ἐνδιέφερε. Ἰδίως ἄν θά μετροῦσε μέσα μας ἡ καπηλεία του ἀπό διακηρυγμένους ἠθικολόγους "χριστιανούς" πού, ἐν ὀνόματι τῶν "ἀρχῶν" μιᾶς νέας τάξεως πραγμάτων, τόλμησαν νά ἀσεβήσουν πρός τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.
ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ὅμως εἶναι κάτι διαφορετικό. Εἶναι ἡ Γιορτή τῆς Ἀνθρωπιᾶς, τῆς Γνησιότητος, τῆς Ἐλπίδος καί τῆς Κατάλυσης τοῦ θανάτου. Τό "ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ" τοῦ Ἀγγέλου σηματοδοτεῖ γιά τόν καθένα πιστό τήν κατάργηση τῶν ψευδαισθήσεων, τήν ἀναζήτηση τῆς γνησιότητος, τήν ἐγγύηση τῆς ἀθανασίας, τή λυτρωτική ἐμπειρία τῆς θέωσης, τήν ἀποκατάσταση τῆς προσωπικῆς μοναδικότητος, τήν καθιέρωση σχέσης παιδιοῦ πρός πατέρα. Τό Βρέφος τῆς Φάτνης εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε καί Ἄνθρωπος χωρίς προκαθορισμό ἀναγκαιότητος, ἀπό ἐλεύθερη ἐπιλογή καί Ἀγάπη. Ἀγάπη πρός τό Πρόσωπό μας. Πού ὑπερβαίνει τά ἀναγκαῖα ἰδιώματα θεότητος.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΥΤΟ προσλαμβάνει τραγική ἐπικαιρότητα. Καθώς τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ταλανίζεται μέσα στήν ἀπύθμενη χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης, καί εὐτελίζεται, ταπεινώνεται καί ἀπαξιώνεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πάνω στή γῆ. Καθώς ἀναγκάζεται νά ἐκπατρίζεται, νά στοιβάζεται μέσα σέ ἀπάνθρωπες συνθῆκες ζωῆς, νά γεύεται τήν ἔκπτωση τῆς ἀξιοπρέπειάς του, νά ἐπαναστατεῖ καί νά ρημάζει μέ τή βία ζωές καί περιουσίες, νά ζεῖ τήν καταπίεση, τόν ἀποκλεισμό, τήν ἀδικία, ἤ στήν καλύτερη περίπτωση νά συνειδητοποιεῖ ὅτι εἶναι ἕνα παίγνιο στά χέρια ἀδίστακτων "κηδεμόνων" του, τά ἀληθινά Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἀποκορύφωση τῆς ὀντολογικῆς καταξίωσης τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει κληθῆ, ἄν θέλει, νά γίνει Θεός.
