Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ὑπῆρξε νίκη ὄχι μόνο ἐνάντια στό θάνατό Του, ἀλλά γενικά πάνω στό θάνατο. "Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν . . .". Ὁ θάνατος ὡς εἰκόνα τῆς φθορᾶς καί τῆς ὑποταγῆς νικήθηκε. Καί τώρα βέβαια πεθαίνουμε σωματικά οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ἡ ἀπελπισία τοῦ θανάτου καταργήθηκε. Σ' ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση δόθηκε ἡ δυναμική τῆς Ἀνάστασης. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν χωρίς νόημα ἄν δέν ἦταν πανανθρώπινο ἐπίτευγμα, ἐάν ὅλο τό Σῶμα δέν μποροῦσε νά ἀναστηθῇ μαζί μέ τήν κεφαλή. Τό λέει μέ σαφήνεια ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. "Εἰ νεκροί οὐκ ἐγείρονται, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται" (Α´ Κορ. ιε, 16).
ο - ο - ο
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ἡ Ἀνάσταση εἶναι μιά "ἀνόρθωσις φύσεως", πού ὁ Θεός παραχωρεῖ σέ ὅλους. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐπιθυμία μας ἄν θά ἐγερθοῦμε μετά θάνατον ἤ ὄχι, ἀφοῦ δέν γεννηθήκαμε κἄν μέ δική μας θέληση. Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Ἀνάσταση φέρνουν ἀθανασία καί ἀφθαρσία σέ ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια φύση μέ τόν Ἄνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό. Ὅμως, τό νά συνοδεύσουμε τόν Χριστό στό πάθος Του, στό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση ἐξαρτᾶται ἀπό τήν θέλησή μας, ἀπό τήν ἀγάπη μας γι' Αὐτόν. Καί ἐκεῖνος πού δέν συναποθνήσκει μέ τόν Χριστό δέν μπορεῖ καί νά ζήσει μαζί Του.
ο - ο - ο
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΑΥΤΗ στή ζωή καί στό θάνατο τοῦ Χριστοῦ μεταβάλλει τή ζωή μας σέ κοινωνία. Πυρήνας της εἶναι ἡ Θ. Εὐχαριστία, τό μυστήριο πού συγκροτεῖ τήν Ἐκκλησία. Τά μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος κοινωνοῦν τή ζωή ὄχι συμβολικά καί ἠθικά, ἀλλά πραγματικά. Αὐτή δέ ἡ πρόσληψη δέν ὑπηρετεῖ πιά τήν αὐτοσυντήρηση κάθε ἀτομικότητας, ἀλλά τήν ὁμότροπη πρόσβαση στή ζωή. Αὐτή ἡ ζωή εἶναι πού μᾶς λείπει σήμερα. Καθώς δέ τό ἐφετεινό Πάσχα σημαδεύεται ἀπό τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς νέας τάξεως πραγμάτων στόν κόσμο, ἡ ὀσμή θανάτου μᾶς περιζώνει, καί ἡ ἀθυμία μᾶς κυριεύει.
ο - ο - ο
ΚΑΙ ΟΜΩΣ. "ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ ΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ". Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στεριώνει τίς ἐλπίδες μας, ἐγγυᾶται τή ζωή μας, ἀναστηλώνει τά ἐρείπια πού σωριάζει κάθε μέρα ἡ κακία καί ἡ ἁμαρτία. Προβάλλει τήν ἀλλαγή τοῦ τρόπου τῆς ὕπαρξής μας. Ὁ ἐγκεντρισμός μας στήν Εὐχαριστιακή κοινότητα, στόν εὐχαριστιακό τρόπο ὕπαρξης, ἡ αὐτοταπείνωσή μας καί ἡ αὐτοπαράδοσή μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά νά ζήσουμε ἀναστημένοι μέ τό Χριστό. Ὁ πιστός χριστιανός δέν λογαριάζει τόν ἑαυτό του ἄξιο γιά σωτηρία, δέν διαθέτει κανένα ἀντίτιμο γιά τήν ἐξαγορά της. Τοῦ ἀρκεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τά δῶρα τῆς Ἀνάστασης.
