Μ Η Ν Υ Μ Α Ε Π Ι Τ Η Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ε Ι
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΕΣ καί πάλιν ἐφέτος τό Ἑλληνικό Πάσχα μέ βάση τήν Παράδοσή μας, τά ἤθη καί τά ἔθιμά μας, στήν πόλη καί στό χωριό, σέ κάθε γωνιά τῆς ἑλληνικῆς κυρίως γῆς. Κάθε χρόνο στή διάρκεια τῆς Μεγ. Ἑβδομάδας βιώνουμε τά θεῖα Πάθη, συμπάσχουμε μέ τόν πάσχοντα γιά τή σωτηρία μας Κύριό μας, δοκιμάζουμε νά σηκώσουμε ὡς ἄλλοι Κηρυναῖοι τό βαρύ Σταυρό Του, κατεβαίνουμε μαζί Του στόν Ἄδη, συνθαπτόμενοι μέ Αὐτόν, καί τέλος μετέχουμε στήν Ἀνάστασή Του, πού εἶναι ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας λυτρωτικῆς Ἀναστάσεως. Γινόμαστε δηλαδή συνοδοιπόροι Του σέ ὅλα.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ δέν δείχνει τήν σκηνή τῆς Ἀναστάσεως. Τά Εὐαγγέλια δέν ἐνδιαφέρονται νά δείξουν τόσο τό τί ἤ τό πῶς ἔγινε κάτι, ἀλλά τό γιατί ἔγινε. Ἔτσι ἡ εἰκόνα δείχνει τόν ἀναστημένο Χριστό νά σηκώνει ἀπό τό βασίλειο τοῦ Ἄδη μέ τά δύο ἀνοιχτά χέρια Του ἕναν ἄνδρα, τόν Ἀδάμ, καί μία γυναῖκα, τήν Εὔα, ὡς ἐκπροσώπους τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὑπογραμμίζοντας ἔτσι, τίς ἀνθρωπολογικές προεκτάσεις τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδή ὅτι ὁ Χριστός συνανέστησε παγγενῆ τόν Ἀδάμ, χαρίζοντας σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα τή δυνατότητα ἀθανασίας καί ἀφθαρτότητας.
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΚΑΡΠΟΣ καί συνέπεια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι γιά μᾶς γεγονός πολυσήμαντο. Περιλαμβάνει μέσα του, ἄν τό ἐπιθυμοῦμε, τή βεβαιότητα τῆς κατανίκησης τοῦ θανάτου, τήν ἐπαναβεβαίωση τῶν δικαιωμάτων μας στήν κληρονομία τῆς βασιλείας του Πατέρα μας Θεοῦ, τήν ἐγγύηση τῆς πατρικῆς κατά χάριν υἱοθεσίας μας. Ἀλλά καί στίς καθημερινές μας ἀσχολίες ἡ Ἀνάστασή μας μέ τόν συμβολικό της χαρακτῆρα προετοιμάζει τίς ἀντοχές μας, ἐνισχύει τίς συνειδήσεις μας, ἀναπτερώνει τό ἠθικό μας. Καί ὀντολογικά μᾶς χαρίζει ἐλπίδα, γαλήνη καί ψύχραιμη θέαση τῶν φαινομένων τοῦ κόσμου.
ΧΑΡΗΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΕ ΟΛΗ ΣΑΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ἀντικαταστήσατε γιά ὅλη τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου τόν καθημερινό σας χαιρετισμό μέ τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Δεῖξτε πρός πᾶσαν κατεύθυνση ὅτι ὡς χριστιανοί εἴμαστε, χάρις στήν Ἀνάσταση, δυνατοί, νηφάλιοι, ὀρθά προσανατολισμένοι, ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ, ἀθάνατοι. Βιώσατε μέσα στό λειτουργικό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας τίς διαστάσεις τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπό τό φάσμα τοῦ θανάτου, ἀπό τήν ἀπαξίωση τοῦ προσώπου μας. Στόν κόσμο σήμερα κυριαρχεῖ ὁ θάνατος, τό μῖσος, ἡ τρομοκρατία, ἡ βία, οἱ πόλεμοι, ἡ ἀσέβεια.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ἀπό τήν τυραννία τῆς ἀνασφάλειας καί τῆς κακοδαιμονίας; Μόνον ἡ ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση καί ἐξανάστασή μας. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε καί νά τό ἐπιδιώξουμε.
