Ἀδελφοί μου, Παιδιά μου,
ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ μᾶς βρίσκει ἄλλους μέν σέ κοσμική διάθεση, ἄλλους δέ σέ φιλοσοφικό στοχασμό. Τά παιδιά δικαιοῦνται νά διασκεδάζουν ἀμέριμνα. Οἱ γιορτές χαρίζουν κυρίως σ' αὐτά αἴσθηση χαρᾶς, εὐδαιμονίας, ἀμέριμνης βιοτῆς. Ἐμᾶς ὅμως τούς ὥριμους ἀνθρώπους, κάθε τέτοια μέρα μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μέ τά ἄλυτα προβλήματά μας, μέ τίς ἀδυσώπητες προοπτικές τῆς ζωῆς μας, μέ τό φτωχό μας γένος.
ΗΤΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙΡΟΣ πού ὁ κόσμος ζοῦσε ἀμέριμνος καί ἀπορροφημένος στά εἰρηνικά του ἔργα. Τότε πού ὑπῆρχαν στό προσκήνιο ἠθικοί καί σοφοί ἄνδρες τῆς εἰρήνης, πολύπειροι καραβοκύρηδες στή μεγάλη ἄγνωστη θάλασσα τῆς περιπέτειάς μας, πού κάτω ἀπό τήν προστασία τους ἔνιωθε ὁ καθένας ἀσφάλεια ὥστε νά ἀψηφᾶ τίς θύελλες καί γεμάτος ἐμπιστοσύνη νά λογαριάζει ὅτι θά μπορέσει κάποτε νά φτάσει μέ ἀσφάλεια καί νά βγῆ στίς ἀκτές ἑνός κόσμου πού εἶναι ἡ ἀληθινή πατρίδα του.
ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ εἶναι εἶδος σέ ἀνεπάρκεια. Γι' αὐτό καί οἱ λαοί αἰσθάνονται ἀνασφάλειες, δέος καί καταπίεση ἐμπρός στίς ἄδικες ἀποφάσεις των. Ἀποφάσεις πού προβάλλουν μόνο δικαιώματα στά συμφέροντά των καί ποτέ ἀντίστοιχα καθήκοντα σεβασμοῦ σέ διαχρονικές ἀρχές καί ἀξίες. Σήμερα καί αὐτή ἡ ἀπό αἰώνων "χριστιανική" Εὐρώπη, ἐπρόδωσε τήν ἱστορία της και ἀρνεῖται νά ἀναγνωρίσει τίς πνευματικές της ρίζες. Ζοῦμε στή διαδικασία τῆς χριστιανικῆς ἀποκαθήλωσης.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ἀπ' αὐτή τήν ἄποψη εἶναι ἀκόμα ἕνας παράδεισος. Ἐδῶ ὁ λαός μας θρησκεύεται, γι' αὐτό καί στηρίζεται καί ἐλπίζει. Τά ρεύματα τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ὀρθολογισμοῦ δέν ἔθιξαν τά πνευματικά του κύτταρα. Μερικά γεγονότα πού φαίνονταν ὅτι στρέφονται ἐνάντια στήν ἀναζωογόνηση τῆς Ἐκκλησίας, τελικά ἔχουν καταστεῖ τά πιό εὐοίωνα σημάδια τῆς ἀναγέννησής της. Παντοῦ ἔχουμε τήν αἴσθηση ὅτι ἀναδεύει γιά νά πάρει τή μεγάλη της ἐκδίκηση ἡ δημιουργική αὐθαιρεσία, ἡ ἀκύρωση τῶν ὁρίων, ἡ δίχως τέλος ποικιλομορφία, ἡ ἅγια ἰδιομορφία, καί ἡ ἀπέραντη δύναμη τῆς ἐσώτερης ἀνθρωπότητας.
"ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΟΙ, ἐξουσιάζουν φαντάσματα" εἶχε πῆ ὁ Novalis, γερμανός ποιητής τοῦ τέλους τοῦ 18ου αἰώνα. Εἶναι ἀδύνατον κοσμικές δυνάμεις νά ἰσορροπήσουν ἀπό μόνες τους. Χρειάζονται τή συνεργασία καί τῶν πνευματικῶν δυνάμεων. Καί οἱ δύο ἀποτελοῦν ἀνεξάλειπτες δυνάμεις τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἀπό τή μία ὁ σεβασμός στό παρελθόν, ἡ ἐξάρτηση ἀπό τίς ρίζες, ἡ ἀγάπη γιά τά μνημεῖα τῶν προγόνων, ἡ χαρά τῆς ὑπακοῆς.
ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ τό συναρπαστικό συναίσθημα τῆς ἐλευθερίας, ἡ ἀπεριόριστη προσδοκία πεδίων ἔντονης δράσης, ἡ χαρά γιά τό καινούργιο, τό νεανικό, ἡ ἀνεμπόδιστη ἐπαφή μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἡ ὑπερηφάνεια γιά τήν πανανθρώπινη ἰσχύ, ἡ χαρά γιά τό ἀτομικό δικαίωμα, τό ἰσχυρό συναίσθημα φιλοπατρίας. Ἄν δέν ἐπιδιώξουμε αὐτή τή συνεργασία ἡ Εὐρώπη θά συνεχίσει νά ὑπνώττει καί οἱ λαοί της νά δυστυχοῦν.
