Ὁ Ἑλληνισμός ὑπῆρξε πάντοτε μία ἐξαίρετη ἱστορική πραγματικότητα, ἡ ὁποία σαρκώθηκε διαχρονικά μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο. Ὡστόσο, δέν ἐγκλωβίσθηκε ποτέ μέσα στόν χῶρο καί τόν χρόνο, ἀφοῦ τό ἀνήσυχο πνεῦμα τοῦ Ἕλληνα ὑπερέβαινε πάντοτε τίς ὁριζόντιες καί τίς κατακόρυφες διαστάσεις τοῦ χωροχρόνου. Οἱ κατακόρυφες διαστάσεις του πιέζονται πάντοτε ἀπό μία ἀσίγαστη κίνηση τοῦ ἀνύστακτου νοῦ του νά διερευνήση τόν βαθύτερο λόγο ὅλων τῶν ὄντων τοῦ φυσικοῦ κόσμου ὄχι μόνο στίς μεταξύ τους σχέσεις, ἀλλά καί στίς σχέσεις τους μέ μεταφυσικές πραγματικότητες.
Ἡ ὁποιαδήποτε λοιπόν κατάκτηση τῆς γνώσεως μέ τήν παντοδυναμία τοῦ νοῦ του ἀποτελοῦσε πάντοτε μία βάσιμη ἀφετηρία καί ἕνα σταθερό κίνητρο ὄχι μόνο παραγωγικῶν διαπιστώσεων, ἀλλά καί ἀναγωγικῶν ἀναζητήσεων γιά τήν ἐξιχνίαση τῆς σχέσεως τῶν ὄντων πρός τό Ἕν κινοῦν ἀκίνητον τοῦ Ἀριστοτέλη ἤ πρός τήν ἀρχέτυπη Ἰδέα τοῦ Πλάτωνα, ὑπερβαίνοντας, κατά τό Σωκρατικό πρότυπο, τό πολυπρόσωπο σύστημα θεῶν τῆς παραδοσιακῆς Ἑλληνικῆς θρησκείας.
Ἡ καθολικότητα τῆς ὅλης λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ σχετικοποιοῦσε τίς περιοριστικές διαστάσεις τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου καί παρέμεινε αἰώνια κληρονομία τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος στόν παγκόσμιο ἀνθρώπινο πολιτισμό. Ἔτσι, κάθε ἑλληνική κοινότητα σέ ὁποιαδήποτε περίοδο τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ Ἑλληνισμοῦ (πόλεις-κράτη, αὐτοκρατορίες ἑλληνιστικῶν καί ρωμαϊκῶν χρόνων, Βυζαντινή αὐτοκρατορία, νεώτερος κρατισμός) θεωρεῖται καί πράγματι εἶναι μία αὐθεντική ἔκφραση τῆς διαχρονικῆς ταυτότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ ὅλες τίς οἰκουμενικές του ἀξίες.
Ἡ οἰκουμενικότητα αὐτή τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ γονιμοποιήθηκε μέ τήν οἰκουμενική προοπτική τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος σέ κάθε συγκεκριμένη κοινότητα τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου καί ἀπέκτησε μία νέα κοινωνική ἀναφορά μέ παγκόσμια ἀκτινοβολία καί ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ἀναπτύχθηκε ὡς μετανασταστευτική κινητικότητα λαῶν καί ὁμάδων ἀπό τήν Ἀνατολή πρός τή Δύση κατά τούς ἑλληνιστικούς καί τούς ρωμαϊκούς χρόνους.
Ἡ περιοχή τῆς Γενεύης συμμετεῖχε στήν κινητικότητα αὐτή τῶν πληθυσμῶν ἀπό τίς ἰταλικές πόλεις πρός τή Γαλλία κατά μῆκος τοῦ πλωτοῦ ποταμοῦ Ροδανοῦ, ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν ὕπαρξη ἀκμαίων ἑλληνοφώνων κοινοτήτων στή Λυών καί στήν εὐρύτερη περιοχή ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ Β’ αἰώνα. Οἱ σχετικές πληροφορίες τοῦ Ἐπισκόπου Λυῶνος Εἰρηναίου τόσο γιά τόν προκάτοχό του Ποθεινό, ὅσο καί γιά τήν ἑλληνική πολιτιστική ταυτότητα τῆς χριστιανικῆς κοινότητας τῆς Λυῶνος ὑποδηλώνουν τή συμμετοχή καί τῆς περιοχῆς τῆς Γενεύης στήν κινητικότητα αὐτή τῶν πληθυσμῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν προπομποί τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων στή φιλόξενη αὐτή χώρα κατά τούς νεώτερους χρόνους.
Ἡ Μεταρρύθμιση τοῦ ΙΣΤ' αἰώνα ἄνοιξε νέες προοπτικές πνευματικῆς ἐπικοινωνίας καί ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου τοῦ ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ μέ τό κέντρο αὐτό τῶν Μεταρρυθμιστῶν. Ὁ διάλογος αὐτός ὑπέθαλψε τήν ἀνάπτυξη ἑνός ἐντυπωσιακοῦ φιλελληνικοῦ ρεύματος (Ἐϊνάρδος κ.ἄ.) καί ἀποδείχθηκε εὐεργετικός γιά τή διεθνῆ ὑποστήριξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῶν Ἑλλήνων ἀπό τόν τουρκικό ζυγό. Συνεπῶς, ἡ σύγχρονη ἀκμαία κοινότητα τῆς Γενεύης ἐκφράζει τό ἱστορικό αὐτό βάθος μιᾶς μακραίωνης παραδόσεως ἀμφίδρομων καί ὁπωσδήποτε εὐεργετικῶν γιά τούς δύο λαούς διαχρονικῶν σχέσεων, οἱ ὁποῖες δηλώνονται καί μέ τήν ἰδιαίτερη συμβολή τοῦ Ἕλληνα Ὑπουργοῦ τῆς Ρωσσίας Ἰωάννη Καποδίστρια, τοῦ πρώτου Κυβερνήτη τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδος, στή σύγχρονη ταυτότητα τῆς Ἑλβετίας.
Ὑπό τήν ἔννοια αὐτή, ἡ σημαντική καί δραστήρια παρουσία τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας στό διεθνῶς ἀναγνωρισμένο αὐτό κέντρο οἰκουμενικοῦ διαλόγου γιά τήν προστασία τῆς εἰρήνης, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζεται ἀπό διεθνεῖς καί διαχριστιανικούς Ὀργανισμούς, ἐνισχύεται τόσο από την πλούσια ιστορική μας παράδοση και κληρονομιά, όσο και από την άρρηκτη σχέση με την πατρίδα, την Ελλάδα μας. Σᾶς εὔχομαι λοιπόν νά ἀξιοποιεῖτε συνεχῶς τήν ἐξαιρετική συνδρομή τῶν σημαντικῶν αὐτῶν προϋποθέσεων, οἱ ὁποῖες ἐνέπνεαν πάντοτε τήν εὐεργετική γιά τό ἔθνος μας δράση τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων τῆς Διασπορᾶς, ὥστε καί ἡ δική σας προσφορά νά καταγραφῆ στήν ἱστορική μνήμη τοῦ ἔθνους.
Ως ελάχιστο δώρο για την πίστη σας στις αρχές και αξίες του Έθνους μας η Αποστολική Εκκλησία της Ελλάδος έχει ετοιμάσει την παρουσίαση ενός πολύ σημαντικού μουσικού συμφωνικού έργου, του οποίου η σύνθεση έγινε με την ευκαιρία της φιλοξενίας και διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων από την χώρα μας το 2004. Τα έργο αυτό ονομάζεται «ΑΡΕΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΑ» και τα κείμενα έχουν γραφεί από τον εκλεκτό συγγραφέα Δημήτριο Ρουμπάνη, ενώ η μουσική από τον Γεώργιο Βούκανο, μουσικό και συνεργάτη της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εν συντομία θα σας παρουσιάσω το συμφωνικό αυτό έργο το οποίο προσπαθεί να δεί τον «Ολυμπιάσι αγώνα» με διττούς οφθαλμούς, αισθητούς και νοητούς. Στο έργο του αυτό δεν ταυτίζεται αλλά ούτε και αντιμάχεται το κτιστό με το άκτιστο. Αντίθετα το αισθητό διευρύνεται και ανακαινίζεται με το υπερ-αισθητό, το χωροχρονικό λειτουργεί ως έναυσμα του υπερ-χωροχρονικού, το ιστορικό ως σπέρμα αληθείας της πλήρους ιστορικής και μετα-ιστορικής αληθείας. Διττή ματιά, διττή χαρά, διττή συγκίνηση. Επίγεια και επουράνια διάσταση του «Ολυμπίασι αγώνα». Προς τούτο το συμφωνικό ποίημα δομείται ως εξής:
Ο ενδοκοσμικός χώρος της αρχαίας Ολυμπίας οράται ως έναυσμα της κατά χάριν θέωσης. Η ιερά εκεχειρία και οι επίγειοι εκεχειφόροι θεωρούνται ως σπέρματα αληθείας του ουράνιου εκεχειφόρου. Η θυσία του κάπρου και η εκατόμβη, οράται ως έναυσμα της ιστορικής θυσίας του Αρνίου και της «εκατόμβης» των ενδόξων αθλοφόρων αθλητών. Η φλόγα και το φως της Ολυμπίας οράται υπό το πρίσμα του ιλαρού, ανέσπερου και ακτίστου τρισυποστάτου φωτός. Η φωνή του κήρυκος «άρχεται αγών καλλίστων άθλων ταμίας», παραπέμπει στο διαχρονικό και πανανθρώπινο αγωνιστικό κάλεσμα της «ουρανοδρόμου νηός». Το «Τήνελλα Καλλίνικε», «εύγε ένδοξε νικητή», αρμόζει υπέρμετρα στους «ουρανώσαντες την γεώδη ουσία» και τα φθαρτά στεφάνια αγριελιάς προεικονίζουν τα άφθαρτα και αιώνια, τα «εξ οικείων αιμάτων διηνθισμένα». Τέλος η επινίκιος ωδή έχει ως απόφθεγμά της τό ότι ΑΡΕΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΑ είναι η ΕΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ, που αρμόζει να γίνει ο πραγματικός κυβερνήτης της γης.
Ευχόμενος από καρδίας σε όλους σας καλή ακρόαση και καλή διασκέδαση, επιτρέψτε μου να σας τονίσω την έννοια αυτή της αγάπης που ενέπνευσε και τον κ. Ρουμπάνη στην συγγραφή αυτού του έργου. Αγαπητοί μου, όπου και αν ευρίσκονται οι Έλληνες, είτε κάτω από Ελληνική ή άλλη σημαία, πρεσβεύουν τις βασικές αρχές και αξίες του ελληνορθόδοξου λαμπρού πολιτισμού μας. Την αρχή, την υψηλή έννοια της αγάπης πρέπει να την βιώνουμε ουσιαστικά και να αποτελεί για εμάς την πεμπτουσία της υπάρξεώς μας. Δώσε αγάπη για να πάρεις αγάπη. Οι Έλληνες συμβιούν αρμονικά με κάθε «ξένο» προς αυτούς στοιχείο, επειδή είναι διαποτισμένοι από την αρετή αυτή της αγάπης και αποτελούν έτσι λαμπρό παράδειγμα μίμησης προς κάθε πολιτισμό αυτού του κόσμου. Σας προτρέπω λοιπόν να δίδετε πάντοτε απλόχερα αυτή την αγάπη προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς προσωπικές διεκδικήσεις και συμφέροντα. Αυτό πρέπει να γίνει το μήνυμα της νέας Ελλάδας, της Χριστιανικής Ελλάδας, προς κάθε λαό και κάθε άνθρωπο.
Ευχαριστώ θερμά που με ακούσατε.
