Οι συνάνθρωποί μας με τις ειδικές ανάγκες αποτελούν για όλους μας παραδείγματα και πρότυπα πίστεως στο Θεό και τη ζωή. θελήσεως να παραμείνουν ενεργοί πολίτες και καρτερίας και υπομονής απέναντι στη δοκιμασία τους. Οι συγκεκριμένοι εμπερίστατοι αδελφοί μας δεν θέλουν λόγους παρηγορίας από εμάς τους άλλους, τους υγιείς, που δεν ζούμε το πρόβλημά τους. Δεν έχουν ανάγκη του οίκτου μας. Έχουν ανάγκη, όπως όλοι μας, της ειλικρινούς αγάπης μας και του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντός μας. Θέλουν την καρδιά μας περισσότερο και την κατανόησή μας, θέλουν να τους αντιμετωπίζουμε ως ίσους και υπεύθυνους πολίτες.
Είναι ευχάριστο ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια από όλους, πολιτεία, τοπική αυτοδιοίκηση, Εκκλησία, ιδιωτικούς φορείς, να βοηθήσουν για την ισότιμη συμμετοχή και προσπέλαση των ανθρώπων με τις ειδικές ανάγκες σε όλους τους χώρους τους προσιτούς στους υγιείς. Η Εκκλησία έχει προωθήσει το πρόγραμμά της και οι περισσότεροι Ιεροί Ναοί έχουν αποκτήσει κεκλιμένα επίπεδα (ράμπες) ώστε χωρίς πρόβλημα να μπορούν να προσέρχονται σ'αυτούς οι ανήμποροι αδελφοί μας. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Οφείλουμε να τους ενεργοποιήσουμε και να τους αξιοποιήσουμε στην ενοριακή ζωή.
Όταν απευθύνομαι στους νικητές της ζωής μου έρχεται πάντοτε στο νου ο λόγος του ιδρυτού της Εκκλησίας και Αποστόλου των Εθνών παύλου ότι "η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται". Όλοι είμαστε δυνάμει "ασθενείς" κι αν δεν είμαστε η φθορά της σαρκός στην ασθένεια μας φέρνει. Αν λοιπόν δεν έχουμε την Πίστη ότι, η δύναμίς μας φανερώνεται τελεία μέσα από την ασθένεια και αδυναμία μας, δεν πρόκειται να βρούμε το δρόμο της σωτηρίας μας. Αυτήν την σωτηρία που εύχομαι μέσα από την επίγνωση της ασθενείας της σαρκός μας να απολαύσουμε όλοι.
