Κατά τή σημερινή ἡμέρα, ἀλλά καί κάθε ἡμέρα, πρέπει νά σκεπτόμαστε τό πῶς ὀφείλουμε νά συμπεριφερόμαστε ἔναντι τοῦ περιβάλλοντος ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ὑπεύθυνοι πολίτες. Συνήθως μιλῶντας γιά τό περιβάλλον ἐννοοῦμε τούς συνανθρώπους μας, τήν οἰκογένεια, τούς φίλους, τήν κοινωνία. Εἶναι κι αὐτό ἕνα σύμπτωμα τῆς ἐποχῆς μας, νά ἀγνοοῦμε τό φυσικό περιβάλλον, νά ὑποτιμᾶμε καί νά περιφρονοῦμε τήν ἀξία του, νά θεωροῦμε, ὅτι εἶναι ὄχι φιλικό πρός ἐμᾶς κι ἄν δέν εἶναι ἐχθρικό ὅτι ἔχει δημιουργηθεῖ μόνο γιά νά ἐξυπηρετεῖ τή βούλησή μας. Ὅτι δηλαδή εἶναι ἀντικείμενο τό ὁποῖο μᾶς ἐπιτρέπεται νά τό ἀλλοιώνουμε προκειμένου νά τό προσαρμόζουμε στίς δικές μας ἀνεξέλεγκτες καί ἀτέρμονες ἀνάγκες κι ἐπιθυμίες.
Μέ ἐπικρατοῦσα τή λογική αὐτή εἶναι ἑπόμενο σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ζωῆς στόν Πλανήτη μας, σέ μάκρο- καί μικροκλίμακα, νά ὑπάρχει ἀνησυχητική ἐπιβάρυνση τοῦ περιβάλλοντος καί νά αὐξάνεται ἡ σκληρότητα καί ἡ βαρβαρότητα στή ζωή μας. Τά μεγάλα καί τά μικρά δάση καίγονται, οἱ θάλασσες ρυπαίνονται, ὁ ἀέρας μολύνεται, ἡ ξηρά ἀλλοιώνεται ἀπό τεράστια ἔργα πού ἐξυπηρετοῦν τήν οἰκονομική ἀνάπτυξη, οἱ πόλεις τσιμεντοποιοῦνται, ἡ ὕπαιθρος γυμνώνεται ἀπό ἀνθρώπους, ἀφοῦ αὐτοί προτιμοῦν τόν ἀστικό τρόπο ζωῆς, τό πόσιμο νερό μέ δυσκολία ἐξυπηρετεῖ τίς ἀνάγκες τοῦ συσσωρευόμενου στίς πόλεις κόσμου.
Ὁ διαμορφούμενος τρόπος ζωῆς μας εἶναι τραγικά ἄφιλος πρός τό περιβάλλον, εἶναι τελικά ἀπάνθρωπος. Ὅλα γίνονται γιά νά κάνουν τόν ἄνθρωπο νά τρέχει περισσότερο, μέ τήν δῆθεν δικαιολογία ὅτι ἔτσι κερδίζει χρόνο καί τοῦ μένουν μεγαλύτερα περιθώρια προσωπικῆς ζωῆς. Πρόκειται γιά αὐταπάτη, ἀφοῦ τό ἄγχος καί τό τρέξιμο πουθενά δέν τόν ἐγκαταλείπουν καί δέν παύει ποτέ νά αἰσθάνεται ἔντονο τόν ἀνταγωνισμό, τήν ὑπονόμευση, τήν ἐκμετάλλευση.
Στήν παράλογη αὐτή πορεία του ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει χάσει τόν ἔλεγχο τῆς εὐλογημένης ἐξέλιξης καί ἀνάπτυξής του. Καί σ' αὐτήν τήν πορεία ἡ Ἐκκλησία τόν καλεῖ καί τόν παρακαλεῖ νά δεῖ τό περιβάλλον ὡς " οἶκο τοῦ Θεοῦ ", τοῦ ὁποίου ἔχει ἀναλάβει τή διαχείριση καί τόν συνάνθρωπο ὡς σεβαστό καί ἀγαπητό συγκάτοικο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἠθικολογεῖ, δέν ἀναζητεῖ τή λογική ἐξήγηση, οὔτε προτείνει τεχνοκρατικές λύσεις τῶν προαναφερθέντων προβλημάτων. Ἡ ἀποστολή Της εἶναι νά διδάσκει στόν ἄνθρωπο τή βίωση τῆς σχέσεως καί κοινωνίας του μέ τόν Θεό καί τά δημιουργήματά Του, νά τόν κάνει νά ἀγαπᾶ τό σύνολο τῆς κτίσης πραγματικά καί χωρίς ἐγωισμούς. Καί πρέπει ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί νά εἴμαστε πρότυπα ἀνθρώπων πού ἀγαποῦν τό περιβάλλον καί ἐνεργοί πολίτες πού κάνουν ὅ,τι εἶναι δυνατό γιά νά τό προστατεύσουν.
Παιδιά μου,
Ἄς προσπαθήσουμε νά ὀμορφύνουμε ὅσο εἶναι δυνατό τή ζωή μας κι ἄς ὀργανώσουμε τήν ψυχική μας ἄμυνα, γιά νά διατηρήσουμε τήν ἀνθρωπιά μας, τήν ποιότητα στή ζωή μας καί γιά νά μείνουμε κοντά στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπο. Γιά τό σκοπό αὐτό μποροῦμε νά ἀρχίσουμε μέ μικροεπαναστάσεις ἐναντίον τοῦ τρόπου ζωῆς πού μᾶς ἐπιβάλλεται. Θά σᾶς ἀναφέρω ἐνδεικτικά : Ὅταν μποροῦμε ἄς πᾶμε νά τρέξουμε στά δάση καί στά ἄλση ἀντί στόν θάλαμο τῶν γυμναστηρίων, ἄς περπατᾶμε ἀντί μέ τό παραμικρό νά χρησιμοποιοῦμε τό αὐτοκίνητο, ἄς κλείσουμε τήν τηλεόραση γιά νά συζητήσουμε μέ τούς οἰκείους μας καί νά γνωρίσουμε τούς γείτονές μας, ἄς πάρουμε τόν ἐπαρχιακό δρόμο κι ὄχι τήν ἐθνική ὁδό. Ὅλα αὐτά μπορεῖ νά μήν ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τό περιβάλλον, ἀλλά εἶναι ἐνδεικτικά τῆς στάσης μας ἔναντί του.
Ναί ! Ἡ ζωή εἶναι ὄμορφη, ἀρκεῖ νά κάνουμε σωστές ἐπιλογές στήν πορεία μας, νά μήν χάσουμε τόν προσανατολισμό μας, νά μήν ἀντιμετωπίζουμε τόν συνάνθρωπο καί τή φύση μόνο μέ βάση τή λογική καί τήν ἠθική, νά μήν παρασυρόμαστε ἀπό τή φιλοδοξία μας. Ἀρκεί νά ἔχουμε ὡς βάση τῆς ζωῆς μας τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τή Δημιουργία Του, πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας.
