«Κρείσσων θάνατος ὑπὲρ ζωὴν πικρὰν καὶ ἀνάπαυσις αἰῶνος ἢ ἀρρώστημα ἔμμονον» λέει ὁ Σειρὰχ (30:17), καὶ αὐτὸ τὸ πρόσχημα φαίνεται ὅτι προβάλλουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα, δυστυχῶς μεταξὺ αὐτῶν καὶ πολλοὶ νέοι, γιὰ νὰ ἀποκόψουν τὴν ὕπαρξή τους βίαια ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ἔμβια κτίση.
Τὸ τὶ ὠθεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν αὐτοκτονία ἔχει ἐνδελεχῶς ἐρευνηθεῖ, ἰδιαίτερα σὲ χῶρες τοῦ Βορρᾶ, ὅπου τὸ φαινόμενο λαμβάνει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις. Ἡ ψυχολογία καὶ ἡ ψυχιατρικὴ ἔχουν πολλὰ νὰ μᾶς ποῦν γιὰ τὶς καταβολὲς ποὺ φέρουμε μέσα μας, γιὰ τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον στὸ ὁποῖο ἀναπτυσσόμαστε καὶ τὸ πόσο ἐπηρεάζει τὴν ἄποψή μας γιὰ τὴν ἀξία τῆς ζωῆς. Ὡστόσο, παραθεωρεῖται, κάποτε-κάποτε, ὅτι ἡ ἀγάπη γιὰ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῶν ψυχικῶς ὑγιαινόντων ὀργανισμῶν ἀλλὰ καὶ τῶν νοσούντων. Τὶ εἶναι τότε ἐκεῖνο ποὺς τοὺς διαφοροποιεῖ;
Ἀνατρέχοντας στὶς δύσκολες στιγμὲς ποὺ πέρασε τὸ ἔθνος, τοὺς λιμούς, τοὺς πολέμους, τὶς διώξεις, παρατηρεῖ κανεὶς ὅτι ἡ θέληση γιὰ ζωὴ γιγαντωνόταν ὅταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ἀπειλεῖτο. Σὲ δὲ περιόδους εὐμάρειας καὶ χλιδῆς, θεωρίες κυνισμοῦ καὶ ἀπαξίας ἀνθοῦσαν καὶ εὕρισκαν ὀπαδούς. Μήπως, ἐν τέλει, ἡ ἔλλειψη ἀγώνα γιὰ τὴν ὕπαρξή μας εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀπαξιώνει τὴν ἴδια μας τὴ ζωή; Ἂν αὐτὸ συμβαίνει, τὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε στὸν ὑποψήφιο αὐτόχειρα; Μᾶλλον, δὲν ἔχουμε νὰ τὸν συμβουλεύσουμε παρὰ νὰ τοῦ ἐπιδείξουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν προσωπική τους βελτίωση καὶ συνάμα τὴ βελτίωση τοῦ κόσμου. Νὰ τοῦ δώσουμε παραδείγματα ζωῆς καὶ πίστης, νὰ τοῦ ἀλλάξουμε τοὺς ρυθμοὺς τῆς φθορᾶς μὲ ρυθμοὺς δημιουργίας μὲ ρυθμοὺς ἀγωνιστικούς.
Σήμερα, παγκόσμια ἡμέρα γιὰ τὴν πρόληψη τῆς αὐτοκτονίας, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε νὰ προσφέρουμε ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν ὁλόλαμπρο μεσογειακὸ ἥλιο καὶ μιὰ ἔμπρακτη ἐσωτερικὴ πίστη στὸ ζωοδότη Χριστό, τὸν ἀληθινὸ Ἥλιο, Αὐτὸν ποὺ θερμαίνει τὴ ζωή μας καὶ μᾶς τὴν νοηματοδοτεῖ.
Μὲ τὶς πατρικές μου εὐχές,
