Μιὰ ἡμέρα σὰν τὴν σημερινή, ἀφιερωμένη στὸν ἀπανταχοῦ ἄνθρωπο, ἡ ἀπανθρωπισμένη ἀνθρωπότητα προσβλέπει στὸν ἐνανθρωπίσαντα Λόγο γιὰ νὰ ἐξανθρωπίσει μὲ τὴν ἄφατο χάρη Του τὸν κατὰ χάριν υἱόν Του.
Ἡ συναίσθηση τῆς θείας υἱοθεσίας καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς συνέπεια ὅτι κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἀρκεῖ γιὰ νὰ σταθοῦμε μὲ ἀδελφικὸ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη στὸν ἄλλον, τὸν πλησιόχωρο ἀλλὰ καὶ τὸν μακρὰν εὑρισκόμενο, τὸν διωκόμενο καὶ στερημένο τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων του, τὸν ὑποτιμημένο καὶ ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὴν θεία τιμὴ μὲ τὴν ὁποία τὸν ἐνέδυσε ὁ Πλαστουργός του.
Ἡμέρα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων σημαίνει γιὰ τὸν χριστιανὸ ἡμέρα ἀνάμνησης τῆς πρώτης παραδείσιας κατάστασης ὅπου ἀκόμη καὶ τὸ ζωϊκὸ βασίλειο συναισθανόμενο τὴν ἁγία ὑπεροχὴ τοῦ χοϊκοῦ καὶ συγχρόνως πνευματικοῦ πλάσματος τῆς ἕκτης ἡμέρας ὑποτάσσεται σ’αὐτό. Ἡ τραγικὴ ἀδελφοκτονία τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν Κάιν σηματοδοτεῖ τὴν ἐκτὸς τοῦ Παραδείσου ἀπανθρωποίηση τοῦ πρίγκηπα τῆς κτίσεως καὶ τὴν ἀποκτήνωσή του. Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Κτίστου, ὅμως, ἐπανοηματοδοτεῖ τὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό του, τὸν συνάνθρωπό του καὶ τὴν κτίση. Μὲ τὴν πρόσληψη τῆς χάρης ἀνοίγονται οἱ πνευματικοὶ ὀφθαλμοὶ καὶ ἀποκαθίσταται ἡ τάξη στὴν κτίση. Μέσον τῆς κτίσεως ὁ ἄνθρωπος, μεθόριος γῆς καὶ οὐρανοῦ, διακρατεῖ τὴν ἰσορροπία ἐντός του μὲ τὴ δύναμη τοῦ λόγου καὶ δὲν ἐπιτρέπει στὰ ζωώδη ἔνστικτά του, τὰ σημαντικὰ γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του, νὰ ὑπερβαίνουν τὸ ὅριο ποὺ τοὺς ἔχει ἐξ ἀρχῆς τεθεῖ. Ἐὰν ἡ λυκοποίηση τοῦ ἀνθρώπου θεωρεῖται ἀπὸ κάποιους φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἀνταγωνιστικότητος τῆς ζωῆς, ὁ σεβασμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἐπίτευγμα τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ του.
Σήμερα, κατὰ συνέπεια, Ἡμέρα γιὰ τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα, δὲν ζητοῦμε τίποτε περισσότερο παρὰ νὰ ἐπανακάμψει ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα στὴν πρωτοϊστορία καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ θεία υἱοθεσία εἶναι ἱκανὴ καὶ ἐπαρκὴς συνθήκη γιὰ τὴν ἀπόκτηση τοῦ ἀνθρώπινου ἀλληλοσεβασμοῦ.
Μὲ τὶς χριστοφόρες εὐχές μου,
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
