«Σὲ μιὰ ἀνάπαυλα τῶν ἀμέτρητων ἐκκλήσεων τοῦ κόσμου πρὸς Αὐτήν, ζήτησε ἡ Θεοτόκος νὰ ἐπισκεφθεῖ μία ἀνθρώπινη στέγη καὶ νὰ ἀναπαυθεῖ μὲ μία ἀνθρώπινη συνομιλία. Γύρισε ὅλους τοὺς ἀγαπητούς της τόπους καὶ μάλιστα ἐκεῖ ποὺ τὴν εὐλαβοῦντο περισσότερο καὶ ἐπέλεξε μιὰ μικρὴ Μαρία, ἕνα παιδὶ ἀνυπόδητο στὸ νησὶ τῆς Γαύδου ποὺ κι αὐτὸ χωρὶς παιχνίδια ἀναζητοῦσε κάποια φίλη γιὰ νὰ τὴ συντροφεύσει καὶ νὰ παίξει μαζί της. Μόνη καθὼς ἦταν στὸ χωριὸ μὲ τὰ λιγοστὰ σπίτια, κι ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη παρουσία ἦταν γιὰ τὴν μικρὴ Μαρία μιὰ ἀκριβὴ πολυτέλεια. Γιὰ νὰ μὴν τὴν τρομάξει, ἦρθε ἡ Παναγία μὲ τὴ μορφὴ μικρῆς παιδούλας καὶ ἔπαιξε φυσικότατα μὲ τὴ μικρὴ Μαρία, ὅπως παίζουν τὰ κορίτσια τῆς ἡλικίας της, πλουτίζοντάς την μὲ ὅσα τῆς ἔλειπαν. Ἀπὸ τότε οἱ ἐπισκέψεις τῆς Θεοτόκου πλήθυναν καὶ ἡ παρηγορία τῆς παρουσίας Της ἔσβηνε τὰ ἀπότοκα τῆς φτώχειας τοῦ μικροῦ κοριτσιοῦ».
Ἡ ἱστορία αὐτὴ εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθινὴ καὶ μᾶς διδάσκει πὼς οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι ἀναπαύονται στὴ ἄδολη συντροφιὰ τῶν μικρῶν καὶ καταφρονεμένων παιδιῶν. Πολὺ περισσότερο μᾶς θυμίζουν τὸ λόγο τοῦ Κυρίου πὼς ἂν θέλουμε νὰ γίνουμε οὐρανοπολίτες ὀφείλουμε νὰ γίνουμε σὰν τὰ παιδιά.
Σήμερα, κανείς μας, ὅσο πιστὸς κι ἂν εἶναι δὲν ἀφήνει στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ τὴν πρόνοια τῶν μικρῶν παιδιῶν. Ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε ἀντικαταστήσει μὲ τὴν κοινωνική μας πολιτικὴ τὴν Θεία Πρόνοια. Μὴ γένοιτο. Ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι ἐπιταγὴ τοῦ Κυρίου ἡ ἀμέριστη φροντίδα γιὰ τὸν πλησίον. Πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ τὰ φύτρα τοῦ μέλλοντός μας, γιὰ τοὺς πολίτες τῆς αὐριανῆς γῆς, γιὰ τὰ ἄνθη τοῦ καλοῦ.
Μιὰ ἡμέρα σὰν τὴ σημερινή, ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Unicef στὴν πρόνοια γιὰ τὸ παιδί, ἐπιθυμῶ νὰ διαβεβαιώσω τὴν προσευχητικὴ ἀγάπη ὅλης τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἀπανταχοῦ νεότητα καὶ τὴ θυσιαστικὴ προσφορά Της γιὰ αὐτή, χωρὶς διακρίσεις, χωρὶς φειδὼ γιὰ τὸν πνευματικὸ καὶ σωματικὸ κόπο στὸν ὁποῖο ὑποβάλλονται οἱ λειτουργοί της.
Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου μετὰ πάντων ὑμῶν,
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
