Με πολλή χαρά δέχθηκα να συμμετάσχω, μ' αυτό το Μήνυμα μου, στην ευλογημένη προσπάθεια της Ε.Γ.Γ.Ε., που αποβλέπει στην ανακούφιση των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας και μάλιστα όσων απ' αυτούς πάσχουν από κατάθλιψη, μια ασθένεια που χαρακτηρίζει τον στεγανοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας.
Οι γέροντες ανέκαθεν για την Ορθόδοξη Θεολογία μας ήσαν και είναι πρόσωπα ιερά και σεβαστά. Επανειλημμένως μέσα στην Αγία Γραφή βλέπομε τους θεοφώτιστους ιερούς συγγραφείς ν' αναφέρονται με τιμή στα πρόσωπά τους και να παροτρύνουν τους νέους να τους υπολείπτωνται, να τους περιποιούνται και να τούς αγαπούν. Και βέβαια, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, διότι στο τέλειο σύστημα ηθικης που μας εχάρισε η Άπειρη Αγάπη του Θεού, τα πάντα γίνονται "ευσχημόνως και κατά τάξιν" και αποδίδεται η τιμή σ' αυτόν που την αξίζει.
Δυστυχώς όμως, αυτό που ο νόμος του Θεού επιτάσσει, διαπιστώνομε ότι δύσκολα γίνεται αποδεκτό από τον σύγχρονο κόσμο. Κι αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Έναν από τους ουσιαστικώτερους θα εκθέσω κατωτέρω.
Θα έλεγα, λοιπόν, χωρίς δισταγμό, ότι ένα από τα καινοφανή στοιχεία των τελευταίων δεκαετιών, για το οποίο έχομε τεράστια ευθύνη εμείς οι μεγαλύτεροι, πού έτσι διαπαιδαγωγήσαμε τα παιδιά μας, είναι ότι έχει καταργηθεί η έννοια της καλώς νοουμένης αυθεντίας. Αυθεντίες παληά ήσαν οι γονείς, οι κληρικοί, οι διδάσκαλοι και βεβαίως οι Γέροντες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ηλικιωμένοι ονομάζονται γέροντες, που σημαίνει Σεβαστά πρόσωπα. Και δεν σταματήσαμε εδώ. Προσπαθήσαμε να πείσουμε τα παιδιά μας ότι όλα είναι ίσα και όμοια και μέσα από μια αλλοτριωτική και καταστροφική ψευδοκουλτουριάρικη φιλοσοφία και ισοπεδωτική νοοτροπία, που τις υπαγόρευε ο δήθεν προοδευτικός μας προσανατολισμός, εκλονίσαμε συνθέμελα το οικοδόμημα των Παραδοσιακών αξιών και δημιουργήσαμε ρήγματα τέτοια, που δύσκολα διορθώνονται. Και πράγματι, όταν για παράδειγμα από μικρό το παιδάκι φωνάζει τον Πατέρα του με το μικρό του όνομα και διεκδικεί απ' αυτόν επί ίσοις όροις, πώς είναι δυνατόν να μάθη αργότερα να αποδίδη την τιμή σ' αυτόν που πρέπει και κυρίως στον ηλικιωμένο, στον Γέροντα, στον Σεβαστό.
Όλ' αυτά βεβαίως ίσως ηχούν παράξενα, πλην όμως νομίζω ότι, ως ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας έπρεπε να αναφερθώ με τούτο το Μήνυμά μου, σ' αυτή την τόσο σημαντική αιτία, στην οποία, κατά μέγα μέρος, οφείλεται το υπαρκτό χάσμα ανάμεσα στους νέους και τους ηλικιωμένους και το οποίο θα γίνεται βαθύτερο αν δεν ανακρούσωμε πρύμναν και δεν συνειδητοποιήσωμε ότι η ηθική και πνευματική τάξις, πού ώρισε ο Δημιουργός για να ισχύει στις μεταξύ μας σχέσεις, όταν παραβιάζεται, μας εκδικείται θανάσιμα. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τούς θεμελιώδεις φυσικούς νόμους.
Ξεφύγαμε, και μέσα από τον κακώς νοούμενο προοδευτισμό μας ισοπεδώσαμε τα πάντα, με αποτέλεσμα να ευρίσκεται υπό διάλυσιν το πάλαι ποτέ υγιές κύτταρο της Κοινωνίας μας, που είναι η Οικογένεια και τώρα με απόγνωση ατενίζομε, τα μεν παιδιά μας να προσπαθούν να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδά τους μεσ'απ' το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τον αναρχικό μηδενισμό και τις παραθρησκείες, τους δε ηλικιωμένους μας να λιώνουν μόνοι και πονεμένοι, μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και με το πικρό παράπονο της εγκατάλειψης στα χείλη.
Και το ερώτημα έρχεται αυθόρμητο:Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ; Ασφαλώς και υπάρχει και θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου, πρώτα απέναντι στο Θεό και εν συνεχεία έναντι των Συνελλήνων αδελφών μου, να την διακηρύξω με στεντόρεια φωνή και προς όλες τις κατευθύνσεις, ως εκ της θέσεώς μου. Η Μόνη, αλλά Βέβαιη Ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Αυτός γνωρίζει να συνάπτει τα διεστώτα. Αυτός ξέρει να αναγεννά τους ανθρώπους σε καινές δημιουργίες. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος Πατέρας και Παρηγορητής. Κοντά σ' Αυτόν Σας προσκαλώ όλους να έλθετε, νέους και ηλικιωμένους, με την απόλυτη σιγουριά ότι θα βρήτε το Πανάγιο Χέρι που θα σφογγίσει το πικρό σας δάκρυ, τον Μεγάλο Φίλο που θα σας κρατήσει την τέλεια συντροφιά τις ώρες της μοναξιάς, τον Στοργικό Πατέρα που με το Δικό Του Θείο Βάλσαμο θα εξαλείψει τον πόνο σας.
Μ' αυτές τις ελπιδοφόρες σκέψεις χαιρετίζω την εκστρατεία της Ε.Γ.Γ.Ε. και εύχομαι επιτυχία στις κατά Θεόν προσπάθειες των μελών της, προς ανακούφιση των ηλικιωμένων αδελφών μας.
Με πολλή χαρά δέχθηκα να συμμετάσχω, μ' αυτό το Μήνυμα μου, στην ευλογημένη προσπάθεια της Ε.Γ.Γ.Ε., που αποβλέπει στην ανακούφιση των ηλικιωμένων συνανθρώπων μας και μάλιστα όσων απ' αυτούς πάσχουν από κατάθλιψη, μια ασθένεια που χαρακτηρίζει τον στεγανοποιημένο άνθρωπο της εποχής μας.
Οι γέροντες ανέκαθεν για την Ορθόδοξη Θεολογία μας ήσαν και είναι πρόσωπα ιερά και σεβαστά. Επανειλημμένως μέσα στην Αγία Γραφή βλέπομε τους θεοφώτιστους ιερούς συγγραφείς ν' αναφέρονται με τιμή στα πρόσωπά τους και να παροτρύνουν τους νέους να τους υπολείπτωνται, να τους περιποιούνται και να τούς αγαπούν. Και βέβαια, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά, διότι στο τέλειο σύστημα ηθικης που μας εχάρισε η Άπειρη Αγάπη του Θεού, τα πάντα γίνονται "ευσχημόνως και κατά τάξιν" και αποδίδεται η τιμή σ' αυτόν που την αξίζει.
Δυστυχώς όμως, αυτό που ο νόμος του Θεού επιτάσσει, διαπιστώνομε ότι δύσκολα γίνεται αποδεκτό από τον σύγχρονο κόσμο. Κι αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Έναν από τους ουσιαστικώτερους θα εκθέσω κατωτέρω.
Θα έλεγα, λοιπόν, χωρίς δισταγμό, ότι ένα από τα καινοφανή στοιχεία των τελευταίων δεκαετιών, για το οποίο έχομε τεράστια ευθύνη εμείς οι μεγαλύτεροι, πού έτσι διαπαιδαγωγήσαμε τα παιδιά μας, είναι ότι έχει καταργηθεί η έννοια της καλώς νοουμένης αυθεντίας. Αυθεντίες παληά ήσαν οι γονείς, οι κληρικοί, οι διδάσκαλοι και βεβαίως οι Γέροντες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ηλικιωμένοι ονομάζονται γέροντες, που σημαίνει Σεβαστά πρόσωπα. Και δεν σταματήσαμε εδώ. Προσπαθήσαμε να πείσουμε τα παιδιά μας ότι όλα είναι ίσα και όμοια και μέσα από μια αλλοτριωτική και καταστροφική ψευδοκουλτουριάρικη φιλοσοφία και ισοπεδωτική νοοτροπία, που τις υπαγόρευε ο δήθεν προοδευτικός μας προσανατολισμός, εκλονίσαμε συνθέμελα το οικοδόμημα των Παραδοσιακών αξιών και δημιουργήσαμε ρήγματα τέτοια, που δύσκολα διορθώνονται. Και πράγματι, όταν για παράδειγμα από μικρό το παιδάκι φωνάζει τον Πατέρα του με το μικρό του όνομα και διεκδικεί απ' αυτόν επί ίσοις όροις, πώς είναι δυνατόν να μάθη αργότερα να αποδίδη την τιμή σ' αυτόν που πρέπει και κυρίως στον ηλικιωμένο, στον Γέροντα, στον Σεβαστό.
Όλ' αυτά βεβαίως ίσως ηχούν παράξενα, πλην όμως νομίζω ότι, ως ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας έπρεπε να αναφερθώ με τούτο το Μήνυμά μου, σ' αυτή την τόσο σημαντική αιτία, στην οποία, κατά μέγα μέρος, οφείλεται το υπαρκτό χάσμα ανάμεσα στους νέους και τους ηλικιωμένους και το οποίο θα γίνεται βαθύτερο αν δεν ανακρούσωμε πρύμναν και δεν συνειδητοποιήσωμε ότι η ηθική και πνευματική τάξις, πού ώρισε ο Δημιουργός για να ισχύει στις μεταξύ μας σχέσεις, όταν παραβιάζεται, μας εκδικείται θανάσιμα. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει με τούς θεμελιώδεις φυσικούς νόμους.
Ξεφύγαμε, και μέσα από τον κακώς νοούμενο προοδευτισμό μας ισοπεδώσαμε τα πάντα, με αποτέλεσμα να ευρίσκεται υπό διάλυσιν το πάλαι ποτέ υγιές κύτταρο της Κοινωνίας μας, που είναι η Οικογένεια και τώρα με απόγνωση ατενίζομε, τα μεν παιδιά μας να προσπαθούν να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδά τους μεσ'απ' το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τον αναρχικό μηδενισμό και τις παραθρησκείες, τους δε ηλικιωμένους μας να λιώνουν μόνοι και πονεμένοι, μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και με το πικρό παράπονο της εγκατάλειψης στα χείλη.
Και το ερώτημα έρχεται αυθόρμητο:Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ; Ασφαλώς και υπάρχει και θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου, πρώτα απέναντι στο Θεό και εν συνεχεία έναντι των Συνελλήνων αδελφών μου, να την διακηρύξω με στεντόρεια φωνή και προς όλες τις κατευθύνσεις, ως εκ της θέσεώς μου. Η Μόνη, αλλά Βέβαιη Ελπίδα μας είναι ο Χριστός. Αυτός γνωρίζει να συνάπτει τα διεστώτα. Αυτός ξέρει να αναγεννά τους ανθρώπους σε καινές δημιουργίες. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος Πατέρας και Παρηγορητής. Κοντά σ' Αυτόν Σας προσκαλώ όλους να έλθετε, νέους και ηλικιωμένους, με την απόλυτη σιγουριά ότι θα βρήτε το Πανάγιο Χέρι που θα σφογγίσει το πικρό σας δάκρυ, τον Μεγάλο Φίλο που θα σας κρατήσει την τέλεια συντροφιά τις ώρες της μοναξιάς, τον Στοργικό Πατέρα που με το Δικό Του Θείο Βάλσαμο θα εξαλείψει τον πόνο σας.
Μ' αυτές τις ελπιδοφόρες σκέψεις χαιρετίζω την εκστρατεία της Ε.Γ.Γ.Ε. και εύχομαι επιτυχία στις κατά Θεόν προσπάθειες των μελών της, προς ανακούφιση των ηλικιωμένων αδελφών μας.
+ Ο Αθηνών Χριστόδουλος
