Συμπληρώνονται στίς 8 Μαΐου 2005, 60 χρόνια ἀπό τή λήξη τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ἑνός πολέμου πού κράτησε ἕξι ὁλόκληρα χρόνια (1939-1945) καί πού ἔσπειρε στήν ἀνθρωπότητα τήν καταστροφή καί τόν θάνατο. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτῆς τῆς ἀνάμεικτα χαρμόσυνης καί θλιβερῆς ἐπετείου θά ξαναγεννηθοῦν σέ ὅλους μας αἰσθήματα δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Θεό γιά τήν ἐπικράτηση τοῦ δικαίου καί τῆς εἰρήνης καί τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τήν κατοχή καί τήν καταπίεση ἀλλά συγχρόνως καί αἰσθήματα πόνου, θλίψεως καί λύπης γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀθώων θυμάτων πού θυσιάστηκαν στό βωμό τοῦ αὐταρχισμοῦ, τῆς μισαλλοδοξίας, τοῦ ρατσισμοῦ καί τοῦ ἄκρατου φανατισμοῦ.
Ἡ ἐνθύμηση τῆς ἑξηντάχρονης ἐπετείου ἀπό τή λήξη τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ἀνακαλεῖ αὐτόματα ἤ καί ἀσυναίσθητα στή μνήμη μας τρομακτικά γεγονότα πού διαπράχθηκαν καί τά ὁποῖα ἐξευτελίζουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί κάθε ἄλλο παρά τιμοῦν τόν ἄνθρωπο ὡς ὑπέρτατη δημιουργία τοῦ Θεοῦ, πλασμένο «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ».
Θερμή καί ὁλοκάρδια ἀνέρχεται πρός τόν Ἀναστάντα Κύριό μας ἡ προσευχή ὅλων μας τίς μέν ψυχές τῶν «ἀδίκῳ θανάτῳ τελειωθέντων» ἀδελφῶν μας νά ἀναπαύει μετά τῶν Δικαίων καί Ἁγίων, τίς δέ ψυχές τῶν προκαλεσάντων, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, τήν μεγάλη αὐτή καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητος, νά συγχωρήσει κατά τό μέγα Του ἔλεος.
Συγχρόνως ὅμως δοξάζουμε τόν Πανοικτίρμονα Κύριό μας, διότι μέσα ἀπό τήν στάχτη τῶν ἐρειπίων γεννήθηκαν νέες ἰδέες καί ὁράματα καί οὐσιαστικά ἀναγεννήθηκε ἡ κατεστραμμένη Εὐρώπη, μέ τήν ἰσχυρή θέληση καί ἀπόφαση νά προχωρήσει πλέον ἑνωμένη καί δυνατή προσβλέποντας σέ ἕνα μέλλον πού θά διέπεται ἀπό τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη, τήν ἀλληλοκατανόηση καί τήν πρόοδο ὅλων τῶν λαῶν της, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά διατηρήσουν τήν ἰδιοπροσωπία τους καί τήν προσήλωσή τους στίς κοινές ἀρχές πού συνδέονται μέ τήν χριστιανική τους πίστη.
Στηριζόμενοι στόν ἀψευδῆ προφητικό λόγο ὅτι «τά ἔθνη δέν θά ὑψώσουν πλέον ξίφος ἐναντίον ἄλλου ἔθνους, οὔτε θά χρησιμοποιήσουν ξανά τόν πόλεμο» (Ἡσ. 2,4) ἔχουμε τήν ἐλπίδα ἄν ὄχι τήν βεβαιότητα ὅτι δέν θά αἱματοκυλισθεῖ ξανά ἡ ἀνθρωπότητα (τοὐλάχιστον σ’ αὐτό τόν βαθμό, διότι δυστυχῶς δέν ἔχουν ποτέ πάψει νά ὑφίστανται μεμονωμένες ἑστίες πολέμου) ἀλλά θά ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη καί ἡ χαρά πού κατ’ ἐξοχήν ἀναπηγάζουν ἀπό τό Κενό Μνημεῖο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.
