Μήνυμα τοῦ Μακαριωτάτου στά Παύλεια 2005.
Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἀγαπητοί Πατέρες,
Ἐντιμότατοι Ἐκπρόσωποι τῶν Πολιτικῶν,
Στρατιωτικῶν, Δικαστικῶν καί λοιπῶν Ἀρχῶν,
Κυρίες καί Κύριοι Σύνεδροι,
Μετά πολλῆς χαρᾶς ἐπληροφορήθημεν, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 61/29.3.2005 Γράμματος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας καί Ναούσης κ. Παντελεήμονος τήν σύγκλησιν τοῦ παρόντος Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, μέ κύριον θέμα «Ἐκκλησία καί Κοινωνία κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο», τοῦ ἑνδεκάτου κατά σειράν, συγκαλουμένου ἐν τῇ Βυζαντινῇ πόλει τῆς Βεροίας καί δή καί ἐν τῇ Ἀντωνιαδείῳ Στέγῃ Γραμμάτων καί Τεχνῶν τοῦ ὁμωνύμου Δήμου, ὑπό τήν αἰγῖδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βεροίας καί Ναούσης, καί μάλιστα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου Αὐτῆς κ. Παντελεήμονος, ἐν συνεργασίᾳ μετά τῶν Ἀξιοτίμων κ.κ. Νομάρχου Ἠμαθίας καί Δημάρχου Βεροίας.
Μεθ' ἱκανοποιήσεως παρακολουθοῦμεν τήν, ἀπό τῆς Ἐνθρονίσεως εἰς τήν Ἀποστολικήν ταύτην καθέδραν τοῦ προμνησθέντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κ. Παντελεήμονος, καθιέρωσιν σειρᾶς ἐκδηλώσεων πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐν αἷς καί ἡ θέσπισις τοῦ παρόντος Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, εἰς τό ὁποῖον διακεκριμένοι εἰδικοί Ἐπιστήμονες καταθέτουν ἑκάστοτε τό περιεχόμενον τῶν μελετῶν καί τῶν ἐρευνῶν αὐτῶν, τῶν σχετιζομένων πρός τόν Θεῖον τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολον Παῦλον, τόν ἐπικληθέντα Πρῶτον μετά τόν Ἕνα.
Τό ἤδη ἀρχόμενον Διεθνές Ἐπιστημονικόν Συνέδριον, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἑορτῆς τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἐν Βεροίᾳ, ἀπό τοῦ «βήματος» τῆς ὁποίας, ὅπως καί τῶν ἄλλων πόλεων τῆς ἡρωοτόκου Μακεδονικῆς γῆς, ἐκήρυξε τό μήνυμα περί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου πρός τόν τότε καθήμενον ἐν τῷ σκότει τῶν εἰδώλων εὐρωπαϊκόν κόσμον, ἔχει ὡς ἀντικείμενον μελέτης θέμα πολυσχιδές καί ἄξιον ἐρεύνης, διά νά ἐπαναλάβωμεν τούς λόγους τοῦ οὐρανοφάντορος καί πανεπιστήμονος Μεγάλου Βασιλείου «…μὴ ἀποκνήσωμεν πρὸς τὴν ἔρευναν» (ΒΕΠΕΣ 53,147) καί «ἐπειδὴ δυσθήρατος ἡ ἀλήθεια, πανταχόθεν ἡμῖν ἐξιχνευτέα» (P.G. 32,698).
Καί εἶναι ἀληθές ὅτι ὁ Παύλειος λόγος ἀναφορικῶς πρός τήν σχέσιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας εἶναι λόγος ἰσχυρός, «τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» (Ἑβρ. 4, 12), διαγράφων ἐναργῶς τήν εὐργετικήν καί καινοποιόν προσφοράν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ κοινωνίᾳ διά μέσου τῶν αἰώνων.
Ἡ Ἐκκλησία ὡς οὖσα ἡ κατ’ ἐξοχήν ἰδανική ἔκφρασις κοινωνίας, ἀποτελοῦσα τό ἀπαύγασμα τῆς τελείας καί ἀρχετυπικῆς μορφῆς τῆς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι κοινωνίας καί ἑνότητος προβάλλεται ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον ὡς ἡ μόνη δυναμένη νά παράσχῃ εἰς τόν ἄνθρωπον τάς προϋποθέσεις διά νά καθίσταται ἀνά πᾶσαν στιγμήν κοινωνικόν ὄν ἐν τῇ οὐσιαστικῇ ἐννοίᾳ τοῦ ὅρου καί οὐχί ὑπό τήν ἐκκοσμικευμένην ἄποψιν περί αὐτοῦ.
Βιῶν ὁ πιστός τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, δύναται κατά τόν καλύτερον τρόπον νά ἀποτελῇ, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, τό πρόσωπον ἐκεῖνο τό ὁποῖον θά συγκεντρώνῃ ὅλας τάς προϋποθέσεις ὥστε εἰς πᾶσαν ἔκφανσιν κοινωνίας (εἴτε ὑπό τήν μορφήν τῆς οἰκογενείας, εἴτε ὑπό τήν μορφήν τοῦ ἔθνους, εἴτε ὑπό τήν μορφήν τοῦ ἐργασιακοῦ χώρου, εἴτε ὑπό τήν μορφήν τῆς συλλογικῆς προσφορᾶς, εἴτε ὑπό τήν οἱανδήποτε καλῶς νοουμένην κοινωνικήν μορφήν) νά συμβάλλῃ εἰς τήν ἰδανικήν λειτουργίαν καί πρόοδον αὐτῆς, ὑπογραμμίζων πρός τούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν μετ’ ἐμφάσεως: «τῆς εὐποιίας καί κοινωνίας μή ἐπιλανθάνεσθε» (Ἑβρ. 13,16).
Ἅπαντα τά ἀνωτέρω μετά πνεύματος καί φόβου Θεοῦ εἶναι βέβαιον ὅτι ἐμβριθῶς θά διερευνήσητε ἐνταῦθα καί θά ἀποτυπώσητε ἐναργῶς εἰς τά συμπεράσματα ὑμῶν.
Ὅθεν, συγχαίροντες τά Μέλη τῆς Ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς, τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς καί τῆς Γραμματείας, ὡς καί τούς ἐκλεκτούς Εἰσηγητάς, τούς ἐκθύμως ἀναλαβόντας τάς εἰσηγήσεις αὐτῶν, πατρικῶς εὐχόμεθα εὐόδωσιν τῶν ἐργασιῶν, ὥστε ἐκ τῶν πολυτίμων πορισμάτων τῆς παρούσης πνευματικῆς συνάξεως, νά καρποφορήσῃ ἔτι περισσότερον ὁ σπόρος τοῦ Ἀποστολικοῦ λόγου εἰς τάς καρδίας ὅλων, ἀπονέμοντες εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν παρισταμένων τήν Ἀρχιεπισκοπικήν ἡμῶν εὐλογίαν.
† Ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος
Πρόεδρος
