Ἀγαπητοί,
Δύο λαοί, ἀλλ’ ὄχι δύο ἔθνη πορευόμαστε ἐπὶ αἰῶνες τὶς παράλληλες πορεῖες μας στὴν εὐρύτερη μεσογειακὴ λεκάνη. Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ ὁ τουρκικὸς λαός. Σὲ αὐτὲς τὶς ἱστορικὲς δρασκελιὲς οἱ μὲν προελαύνουν, οἱ δὲ ὀπισθοβατοῦν, οἱ μὲν διεκδικοῦν οἱ δὲ ἀντιστέκονται, ἀρκετὲς φορὲς ὡς σήμερα, ἕως ὅτου ἐπέρχεται μία ἰσοῤῥοπία, ὡσὰν αὐτὴ τὴν ὁποία ἀπολαμβάνομε τὶς τελευταῖες δεκαετίες.
Ἀλλὰ καὶ στὸ πολιτιστικὸ ἐπίπεδο οἱ ποικιλότητες τῆς γεωγραφικῆς ζώνης συνύπαρξής μας, χριστιανοί, δηλονότι, ὀρθόδοξοι καὶ ἀρμένιοι, μουσουλμάνοι καὶ ἑβραῖοι, δημιουργοῦμε κατευθυντήρια ῥεύματα δυτικότροπα εἴτε ἀνατολικότροπα ὥστε ἡ καθ΄ἡμᾶς Ἀνατολὴ νὰ κατηγορεῖται ὅτι, ὁτέ μὲν πειθαρχεῖ μὲ τὴ φιλοσοφία τῆς Δύσης, ὁτέ δὲ ἐρωτοτροπεῖ μὲ τὰ πνευματικὰ ἀρώματα τῆς Ἀνατολῆς. Σὲ αὐτὴν τὴν ἐκτίμηση τῶν «ἐκτὸς» συμπαρασύρεται ὁ ἕνας λαὸς ἀπὸ τὸν ἄλλο παρὰ τὶς ἐγγενεῖς διαφορὲς καὶ πολιτισμικὲς παραδόσεις καὶ νοοτροπίες. Ἔτσι στοὺς Ἕλληνες, σὲ χρόνους χαλεπούς, ἐπεδόθη ἡ προσωνυμία καὶ ἡ ἰδιοπροσωπία τοῦ «Γραικοῦ» ἐνῶ, πάλιν, σὲ χρόνους μιλιταριστικούς στὴν πολιτικὴ γραμμὴ ἑνὸς Τούρκου ἀρχηγέτη κρεμάστηκε τὸ πορτραῖτο τοῦ Δυτικοῦ Ἀνατολίτη.
Ἐμεῖς, ὡς χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, δὲν εἴμεθα λιγότερο παύλειοι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Παῦλο. Δὲν ὑφίσταται Τοῦρκος ἢ Ἕλλην ἐν Χριστῷ. Ἐκεῖνος ποὺ ἑνοποιεῖ τὰ διεστῶτα εἶναι ὁ σαρκωθεὶς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦ αἵματός Του ἀμβλύνονται οἱ διαφορές, λειαίνονται οἱ ἰδιοτροπίες, ἀλλοιώνονται οἱ συνειδήσεις. Ἀλλ΄ὅμως, βλέπομε πῶς ἀντιμετωπίζεται ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του ἀπὸ τοὺς γείτονες.
Εὔχομαι οἱ πνευματικὲς δωρεὲς τοῦ Ζωοδότου νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὰ παιδιὰ Του, τὰ ὁποῖα διαβιοῦν στὴν Ἀνατολὴ ὑπὸ τὸ χλωμὸ φῶς τῆς ἡμισελήνου καὶ νὰ ἀνταλλάξουν αὐτὸ μὲ τὸ λαμπρὸ φῶς τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης.
Εὐχέτης πρὸς τὸν Δομήτορα δι΄ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν,
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
