- Πανιερώτατε Μητροπολίτα Κυρηνείας και εν Χριστώ αδελφέ κ. Παύλε,
- Εξοχώτατοι εκπρόσωποι της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας,
- Εντιμότατοι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοικήσεως,
- Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Είναι ευνόητη η συγκίνηση από την οποία διακατεχόμεθα όλοι κατά τη συνάντησή μας αυτή με την Υμετέρα Σεβασμιότητα. Η συγκίνησή μας είναι μεγάλη, γιατί στο πρόσωπό Σας βλέπουμε τον δεινώς δοκιμαζόμενο για τρεις και πλέον δεκαετίες ευλαβή λαό της Ιεράς Μητροπόλεως Κηρυνείας, ο οποίος βιώνει στη σάρκα του τις τραγικές συνέπειες της βίαιης εκτοπίσεως από τις εστίες του και από την ιερή γη των πατέρων του, κατά παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου και διεθνούς νομιμότητας. Η συγκίνησή μας όμως γίνεται μεγαλύτερη, γιατί όλοι έχουμε τη βεβαιότητα της ελπίδας ότι πλησιάζει ο καιρός για την επιστροφή του ποιμνίου Σας στις εστίες του και για τη σύναξή του στους ιερούς ναούς της Μητροπόλεώς Σας. Η βεβαιότητα αυτή πηγάζει από τον τηλαυγή φάρο της ορθοδόξου πίστεώς μας, πολλώ δε μάλλον καθ' ην στιγμήν της θεοσώστου Υμίν λαχούσης παροικίας προΐσταται «ανήρ ιεροπρεπής, και κεκοσμημένος υφ' απάντων των προσόντων, των εις ποιμένα αρμοζόντων της λογικής ποίμνης του Χριστού». Εκεί θα συναντηθούν τα διασκορπισμένα μέλη του σώματος της στρατευομένης εκκλησίας με τους προαπελθόντες αγίους και μάρτυρας της πίστεώς μας της θριαμβευούσης Εκκλησίας εις μίαν Δοξολογικήν και Ευχαριστιακήν Σύναξιν. Εκλήθητε, Άγιε Αδελφέ, να ποιμάνετε τον πιστό λαό του Θεού στη δοκιμαζομένη Μητρόπολη Κυρηνείας με τη μακρά σειρά των διαλαμψάντων ιεραρχών, από Θεοδότου του αγίου (δ' αι.) μέχρι και του εθνομάρτυρος Μητροπολίτου Λαυρεντίου († 1821), ποιούμενος «ου περί χρημάτων τον αγώνα... αλλά περί αρετής».
Η Εκκλησία διατηρεί ζωντανή πάντοτε την ελπίδα, η οποία βεβαιώνεται εις το πρόσωπό Σας και δηλώνει ότι η σιωπηλή λειτουργία συνεχίζεται στους κλειστούς ιερούς ναούς με τελετουργό τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και συλλειτουργούς Του τους αγίους Του και όλους τους προαπελθόντας προκατόχους Σας εις τον δοκιμαζόμενο τόπο της Μητροπόλεως Κηρυνείας. Ο αποστολικός μαθητής άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, πορευόμενος την οδόν του μαρτυρίου από την Αντιόχεια προς τη Ρώμη, εζήτει με τις επιστολές του προς τις Εκκλησίες της Μ. Ασίας να προσεύχονται για τη δοκιμαζόμενη Εκκλησία της Αντιοχείας, αλλά διεκήρυσσε και τη βεβαιότητά του ότι κατά την απουσία του ανέλαβε τη διαποίμανσή της ο ίδιος ο Χριστός: «Χριστός επισκοπήση και η υμών αγάπη» την Εκκλησία της Αντιοχείας.
Η διαχρονική αυτή συνείδηση της Εκκλησίας εκφράσθηκε πάντοτε με εντυπωσιακή συνέπεια και συνέχεια σε όλες τις θεσμικές λειτουργίες της, γι αυτό θεωρεί πάντοτε ποιμαίνοντες τους Αρχιερείς των εμπεριστάτων Μητροπόλεων, με τη βεβαιότητα της ελπίδας ότι η διασκορπισμένη ποίμνη θα επισυναχθή με τον ποιμένα της γύρω από την Τράπεζα του Κυρίου και θα συνεχισθή η κοινωνία των εν ουρανοίς αγίων με τη στρατευομένη επί της γης τοπική Εκκλησία σε μία ευφρόσυνη κοινή λειτουργική εμπειρία. Όλοι μας ευχόμεθα και προσευχόμεθα να ευδοκήση ο Κύριος για να έλθη σύντομα η ημέρα αυτή για να ενωθή η δοξολογία του ουρανού με την ευχαριστία της γης στους καθιερωμένους τόπους της κοινής προσευχής. Είσθε, Πανιερώτατε, προικισμένος παρά Θεού με στερεάν και ακλόνητον πίστιν, με γνησίαν Χριστοκεντρικήν ευσέβειαν, με ανύστακτον ποιμαντικήν φροντίδα και μέριμναν δια το Ποίμνιόν Σας, με ενάρετον και διδάσκοντα καθαρόν βίον, με έκδηλον πατριωτισμόν, με ανυπόκριτον αγάπην προς Κλήρον και Λαόν και με θεολογικήν και πνευματικήν κατάρτισιν ου την τυχούσαν. Η παρουσία Σας ου μόνον εις τα Εκκλησιαστικά ζητήματα της πρεσβυγενούς και ιστορικής Εκκλησίας Σας, αλλά και εις αυτά τα εθνικά εξ ων εξαρτώνται η ελληνική αυτοσυνειδησία των Κυπρίων και ο προς την ελευθερίαν μόνιμος προσανατολισμός των, συνιστά μίαν πολύτιμον και ευεργετικήν παρέμβασιν, μίαν φωνήν διάτορον και ανυποχώρητον εν τη διεκδικήσει των δικαίων της μαρτυρικής νήσου σας. Είναι το αδούλωτον φρόνημα του Έλληνος Ιεράρχου το υποβάλλον την υπερήφανον συμπεριφοράν έναντι παντός όστις επιβουλεύεται την ιστορικήν αλήθειαν και μεθοδεύει τον ηθικόν εξανδραποδισμόν του λαού. Από της απόψεως ταύτης έχετε, ήδη, καθιερωθή στις συνειδήσεις των Πανελλήνων ως Ιεράρχης της παρρησίας και της ιστορικής μνήμης και ως ποιμήν μη διστάζων να επιδίδεται καθημερινώς εις αυτοθυσιαστικήν παρέμβασιν όπου, όποτε και όπως δει προς υποστήριξιν των απαραγράπτων δικαιωμάτων του ποιμνίου σας. Ήδη η εκ μέρους του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου προσωρινή εκχώρησις εδαφικής περιφερείας εκ της Ιεράς αυτού Αρχιεπισκοπής εις την υμετέραν δικαιοδοσιακήν ποιμαντικήν ευθύνην συνιστά όχι μόνον γενναίαν αδελφικήν χειρονομίαν, αλλά και ελπιδοφόρον κίνησιν, η οποία από της προσωρινότητος εκκινούσα, την μονιμότητα της ελευθέρας Κηρυνείας ως αρραβών εν τοις πράγμασιν εικονίζει.
Πανιερώτατε εν Χριστώ αδελφέ,
Ευχόμεθα όπως εξακολουθήσητε την δεξιά πηδαλιουχίαν του θεοτεύκτου σκάφους της κατά Κυρήνειαν παροικούσης Εκκλησίας, προς δόξαν του εν Τριάδι Θεού και εύκλειαν της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας, επ’ αγαθώ δε της εμπεπιστευμένης υμίν Θεολέκτω Ποίμνης.
