1. Ἡμεῖς, Βενέδικτος ΙΣΤ', Πάπας καί Ἐπίσκοπος Ρώμης καί Χριστόδουλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος, ἱστάμενοι εἰς τόν διά τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος καί τοῦ μαρτυρίου τῶν πρωτοκορυφαίων τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου λαμπρυνθέντα ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, βιοῦμεν ἐντονώτερον τήν κοινήν ἀποστολήν ἡμῶν διά τήν αὐθεντικήν συνέχισιν τῆς ἀποστολικῆς μαρτυρίας τῆς πίστεως πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, εἰς τούς ὁποίους καί ἀπευθύνομεν χαρμόσυνον μήνυμα διά τῆς ἐπερχομένης κοινῆς δι' Ὀρθοδόξους καί Ρωμαιοκαθολικούς Ἑορτῆς τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡσαύτως, βιοῦμεν τήν κοινήν εὐθύνην ἡμῶν διά τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ ὑπέρβασιν τῶν ποικίλων συγχύσεων καί τραυματικῶν ἐμπειριῶν τοῦ πολυκυμάντου ἱστορικοῦ παρελθόντος πρός δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι ἁγίου Θεοῦ καί τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του.
2. Ἡ συνάντησις αὕτη ἐν τῇ θείᾳ Χάριτι καθιστᾷ ἡμᾶς ἐν πλήρει συνειδήσει κοινωνούς τῆς κοινῆς εὐθύνης, ἵνα βεβαιώσωμεν τήν κοινήν ἀποστολήν ἡμῶν καί διανύσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν δύσβατον ἀτραπόν τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας πρός ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης. Διό, στοιχοῦντες τῇ θείᾳ ἐντολῇ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί φωτιζόμενοι ὑπό τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ πάντα συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, πορευόμεθα τήν ὁδόν ταύτην κατά τό ἀποστολικόν ὑπόδειγμα ἐν ἀγάπῃ καί ἐν πνεύματι καταλλαγῆς.
3. Ἀναγνωρίζομεν τά σημαντικά βήματα τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καί τῶν ἀποφάσεων τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου διά τάς σχέσεις τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Ἒχομεν δέ δι' ἐλπίδος ὅτι ὁ διμερής θεολογικός διάλογος δύναται ν' ἀξιοποιήσῃ τά θετικά ταῦτα στοιχεῖα πρός ἀναζήτησιν κοινῇ ἀποδεκτῶν θεολογικῶν προτάσεων ἐν πνεύματι καταλλαγῆς, ὡς προέτεινε καί ὁ ἔνδοξος κοινός Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Μ. Βασίλειος, τονίσας, ἐν περιόδῳ πολλαπλῶν διασπάσεων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, «ὅτι τῇ χρονιωτέρᾳ συνδιαγωγῇ καί τῇ ἀφιλονείκῳ συγγυμνασίᾳ καί εἴ τι δέοι πλέον προστεθῆναι εἰς τράνωσιν, δώσει Κύριος ὁ πάντα συνεργῶν εἰς ἀγαθόν τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Ἐπιστ. 113).
4. Διακηρύσσομεν ἐν μιᾷ φωνῇ τήν ἐπιτακτικήν ἀνάγκην ἐμμονῆς εἰς τήν ὁδόν τοῦ ἐποικοδομητικοῦ θεολογικοῦ διαλόγου. Διότι, παρά τάς διαπιστωμένας δυσχερείας, ἡ ὁδός αὕτη εἶναι ἡ μᾶλλον ἀποτελεσματικωτέρα ὁδός τῆς Ἐκκλησίας διά τε τήν ἀποκατάστασιν τῆς ποθητῆς ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος περί τήν Τράπεζαν τοῦ Κυρίου καί διά τήν ἐνίσχυσιν τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος εἰς μίαν κρίσιμον ἐποχήν ραγδαίων πολιτικῶν μεταβολῶν καί ὀξυτάτων πνευματικῶν συγχύσεων, αἱ ὁποῖαι ἐντείνονται διά τῆς προωθήσεως τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί ἀπειλοῦν ενίοτε αὐτήν ταύτην τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ἐν τῇ σχέσει αὐτῆς μετά τοῦ Θεοῦ καί τοῦ κόσμου.
5. Ὅλως ἰδιαιτέρως ἀνανεοῦμεν ἐν πᾶσῃ ἐπισημότητι τήν κοινήν ἡμῶν ἐπιθυμίαν ὅπως ἀναγγείλωμεν εἰς τόν κόσμον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί κυρίως εἰς τήν νέαν γενεάν, διότι « ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς» (Β' Κορ., ε' 14) διά νά ἀποκαλύψῃ εἰς αὐτήν τήν Ἐνανθρώπισιν τοῦ Κυρίου ἵνα πάντες ἐν ἀφθονίᾳ ζωήν ἔχωσιν. Τοῦτο καθίσταται γεγονός ἰδιαιτέρας σημασίας διά τάς κοινωνίας ἡμῶν, ὅπου πολυάριθμα ἰδεολογικά ρεύματα ἀπομακρύνουν τόν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ στεροῦν τήν αἴσθησιν τῆς ὑπάρξεως. Ἐπιθυμοῦμεν ὅπως διακηρύξωμεν τό Εὐαγγέλιον τῆς χάριτος καί τῆς ἀγάπης, ἵνα πάντες οἱ ἄνθρωποι ὦσιν ἐν Κοινωνίᾳ μετά τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἵνα τελειωθῇ ἡ χαρά αὐτῶν.
6. Θεωροῦμεν τάς θρησκείας ὡς ἐχούσας ἰδιαίτερον ρόλον διά τήν διαφύλαξιν τῆς ἐπικρατήσεως τῆς ἐν τῷ κόσμῳ εἰρήνης καί ὅτι αὕται δέν ἠμποροῦν νά μετατραποῦν εἰς ἑστίας μισαλλοδοξίας και βίας. Ὡς χριστιανοί ἡγέται προτρέπομεν ἀπό κοινοῦ τό σύνολον τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν ὅπως συνεχίσωσι καί ἐνδυναμώσωσι τόν Διαθρησκειακόν Διάλογον καί ἐργασθῶσι διά τήν δημιουργίαν μιᾶς κοινωνίας εἰρήνης καί ἀδελφότητος μεταξύ προσώπων καί λαῶν. Αὕτη εἶναι μία ἐκ τῶν ἀποστολῶν τῶν θρησκειῶν. Ὑπό τήν ἔννοιαν ταύτην, οἱ χριστιανοί ἐπιβάλλεται ὅπως ἐργάζωνται καί ὅπως συνεχίσωσι νά ἐργάζωνται ἐν τῷ κόσμῳ, ἐν συνεργασίᾳ μετ' ἀνδρῶν καί γυναικῶν καλῆς θελήσεως, ἐν πνεύματι ἀλληλεγγύης καί ἀδελφοσύνης.
7. Ἐπιθυμοῦμεν ὅπως ἀποτίσωμεν τιμητικόν ἔπαινον διά τάς ἐντυπωσιακάς προόδους εἰς ὅλους τούς τομεῖς τοῦ ἐπιστητοῦ, καί ὅλως ἰδιαιτέρως εἰς αὐτάς πού ἀφοροῦν εἰς τόν ἄνθρωπον, καλοῦντες ἕνα ἕκαστον τῶν ὑπευθύνων καί τῶν ἐπιστημόνων ὅπως σεβασθῶσι τόν ἱερόν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀξιοπρέπειαν αὐτοῦ, διότι ἡ ζωή ἀποτελεῖ θεῖον δῶρον. Εὑρισκόμεθα μετ' εὐλόγου ἀγωνίας ἐνώπιον τῆς καταχρηστικῆς ἐκμεταλλεύσεως ἐκ τῶν πειραματικῶν δοκιμῶν εἰς τήν ἀνθρωπίνην ὀντότητα, αἱ ὁποῖαι ἀπάδουν πρός τόν σεβασμόν, τήν ἀξιοπρέπειαν καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου εἰς τό ἐπίπεδον τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ, τόσον ἀπό τῆς συλλήψεως, ὅσον καί μέχρι τῆς φυσικῆς ἀπολήξεως αὐτοῦ.
8. Ἐπιπλέον, ἀξιοῦμεν μείζονα εὐαισθησίαν διά τήν ἀποτελεσματικωτέραν προστασίαν εἰς τάς χώρας ἡμῶν, τόσον εἰς εὐρωπαϊκόν, ὅσον καί εἰς παγκόσμιον ἐπίπεδον, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἅτινα ἑδράζονται ἐπί τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὡς δημιουργίας κατ' εἰκόνα Θεοῦ.
9. Εὐχόμεθα διά μίαν γόνιμον συνεργασίαν διά νά ἐπαναπροσδιορίσωμεν εἰς τούς συγχρόνους τάς χριστιανικάς ρίζας τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, αἱ ὁποῖαι ἐσφυρηλάτισαν τήν δημιουργίαν διαφορετικῶν ἐθνῶν καί συνέβαλον εἰς τήν ἀνάπτυξιν μεταξύ των ἁρμονικῶν δεσμῶν. Αὕται ὑποβοηθοῦν εἰς τήν ἐπιβίωσιν καί περαιτέρω ἐξέλιξιν τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν καί τῶν πνευματικῶν θεμελίων τόσον ἐπί τῶν προσώπων, ὅσον καί ἐπί τῆς εὐημερίας τῶν κοινωνιῶν.
10. Συμμεριζόμεθα τάς ἀξίας τῶν ἐπιτευγμάτων τῆς τεχνολογίας καί τῆς οἰκονομίας τῶν συγχρόνων λαῶν καί κοινωνιῶν. Ὅμως, καλοῦμεν τάς προηγμένας χώρας εἰς μίαν μεγαλυτέραν συνδρομήν πρός τά ἐν ἀναπτύξει κράτη καί τά πλέον πτωχά ἐξ αὐτῶν, ἐν πνεύματι κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἀναγνωρίζοντες ὅτι πάντες οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδελφοί ἡμῶν, καί ὅτι ἀποτελεῖ κοινόν χρέος ἵνα προστρέξωμεν εἰς βοήθειαν τῶν ἀδυνάμων καί τῶν πτωχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι κατ' ἐξοχήν τέκνα ἀγαπητά τοῦ Κυρίου. Ὑπό τήν ἔννοιαν ταύτην, δέν συμβιβαζόμεθα μέ τήν καταχρηστικήν ἐκμετάλλευσιν τῆς θείας δημιουργίας, ἡ ὁποία εἶναι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ. Καλοῦμεν πρός τοῦτο τούς ἰθύνοντας καί πάντας τούς καλῆς πίστεως ἀνθρώπους ὅπως δεσμευθῶσιν εἰς μίαν λελογισμένην καί σεβαστήν διαχείρισιν τῆς θείας δημιουργίας, μετά τοῦ καθήκοντος τῆς ἀλληλεγγύης, κυρίως πρός τούς λαούς οἵτινες εὑρίσκονται ἐν καταστάσει πείνης, καί ὅπως κληροδωτήσωσιν εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς βιώσιμον περιβάλλον πρός πάντας.
11. Λόγῳ τῶν κοινῶν ἡμῶν πεποιθήσεων, συντασσόμεθα εἰς τήν κοινήν ἡμῶν ἐπιθυμίαν διά περαιτέρω δέσμευσιν διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς κοινωνίας, ἐν πνεύματι ἐποικοδομητικῆς συνεργασίας, διά τήν διακονίαν τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν λαῶν, δίδοντες τήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος.
12. Προσβλέποντες ὅλως ἰδιαιτέρως εἰς τούς πιστούς, Ὀρθοδόξους καί Ρωμαιοκαθολικούς, ἀπευθύνομεν ἐγκάρδιον χαιρετισμόν, ἐμπιστευόμενοι αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως ἀναδειχθῶσι ἀδιάψευστοι μάρτυρες τῆς θείας ἀγάπης, ἀναπέμποντες θερμάς δεήσεις ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός χαρίζῃ εἰς πάντας ἀνθρώπους τό δῶρον τῆς εἰρήνης, ἐν φιλανθρωπίᾳ καί ἑνότητι διά τό ἀνθρώπινον γένος.
Ἐν Βατικανῷ τῇ 14ῃ Δεκεμβρίου 2006
