Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἑορτάζουσα σήμερον τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς Ἀποστόλου Παύλου, χρέος της θεωρεῖ, ὅπως ἀπό τοῦ ἱεροῦ τούτου βράχου, ἀπό τοῦ ὁποίου ἐκήρυξεν οὗτος, ἀπευθυνθεῖ πρός τό χριστεπώνυμον πλήρωμα αὐτῆς καί πρός τούς λαούς τούς συγκροτούντας τήν μεγάλην οἰκογένειαν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, διά νά ἐπισημάνει φιλαδέλφως ὡρισμένας ἀληθείας ζωτικῆς καί ἐπικαίρου σπουδαιότητος κατά τήν παροῦσαν ἱστορικήν συγκυρίαν.
Ἡ διάβασις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἀπό τῆς Ἀσίας εἰς τήν Εὐρῶπην κατόπιν τοῦ ὁράματος, περί τοῦ ὁποίου ὁμιλοῦν αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (16, 910), σηματοδοτεῖ μίαν ἀποφασιστικήν καμπήν εἰς τήν ἱστορίαν. Διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ κηρύγματος τῆς Ἀναστάσεως, οἱ λαοί τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου παύουν νά ἀποτελοῦν «σάρμα εἰκῇ κεχυμένων», καί ὡς μία Ἐκκλησία πλέον, ἀρχίζουν νά διαμορφώνουν τόν ἑνιαῖον εὐρωπαϊκόν πολιτισμόν. Οὕτως, ὁ Παῦλος ἀνεδείχθη πνευματικός γεννήτωρ καί πατήρ τῆς Εὐρώπης. Ὁ Ἀπόστολος θά ἠδύνατο νά εἴπει εἰς τούς Εὐρωπαίους ὅ,τι ἔγραφεν πρός Κορινθίους: «μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ΄ οὐ πολλούς πατέρας. Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα» (Α΄ Κορ. 4, 14).
Ὅσον καί ἄν ἡ ἱστορία τῆς Εὐρώπης μαρτυρεῖ πολλάκις τήν ἐκτροπήν ἀπό τοῦ γνησίου εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης δέν ἔπαυσαν νά θεωροῦν ὡς ὕψιστον κριτήριον τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων τάς ἠθικάς ἀξίας, αἱ ὁποῖαι ἀπορρέουν ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ἰσχύει καί ὅταν ἀκόμη ἀρνοῦνται ἤ παραθεωροῦν τήν προέλευσιν τῶν ἀξιῶν αὐτῶν ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου, ἀποδίδοντες αὐτάς εἰς ἕναν ἄθρησκον ἀνθρωπισμόν.
Ἡ Εὐρώπη δέν δύναται καί δέν πρέπει νά λησμονήσει ὅτι τά πνευματικά θεμέλιά της κεῖνται εἰς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ἀποτελεῖ ἀδιαμφισβήτητον καί γνωστήν ἀπό αἰώνων ἱστορικήν πραγματικότητα, τόσον ὥστε ἡ ἀνάγκη ἐπανεξηγήσεως νά καθίσταται παραλογισμός. Ἀλλά δέν ἀρκεῖ νά ἔχει τις ἱστορίαν. Πρέπει νά ἔχει καί τό σθένος νά τήν τιμᾶ. Κατά ταῦτα, ἡ ἀδυναμία τῆς πολιτικῆς Εὐρώπης σήμερον νά ὁμολογήσει τήν ἱστορίαν τοῦ πολιτισμοῦ της, ἡ προσπάθειά της νά ἀποκρύψει τόν γεννήτορά της ἀπό αὐτοῦ τοῦ Συντάγματός της, ἀποτελεῖ σημεῖον ἐπικινδύνου ἥττης. Ἐξ ἐπόψεως πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς, δέν πρόκειται διά Σύνταγμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἀλλά διά Πρᾶξιν Βεβαιώσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Πνευματικῆς Παρακμῆς.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εὔχεται εἰς Κύριον ὑπέρ τῆς Εὐρώπης, εὔχεται ἐνθέρμως ὥστε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις τῶν λαῶν μας ἐπιτύχει. Ἐπισημαίνει ὅμως ὅτι δέν θά ἐπιτύχει ἡ Ἕνωσις ἐάν πωλήσει τήν ψυχήν της, ἐάν ἀρνηθεῖ τό πνεῦμα της, χάριν γεωοικονομικῶν σκοπιμοτήτων. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις ὀφείλει νά μείνει πολιτισμικόν μόρφωμα, ἔκφρασις ἑνός ἑνιαίου πολιτισμοῦ. Ἐάν τοῦτο ἀλλοιωθεῖ, ἐάν εὑρεθῶμεν ἐνώπιον μιᾶς μή εὐρωπαϊκῆς, μιᾶς ψευδεπιγράφου Ἑνωμένης Εὐρώπης, ὁ πολιτισμός μας θά εἶναι τό μέγα θῦμα τῆς ἀλλοτριωτικῆς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εὔχεται ὥστε ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη νά ἐνισχύσει παντί σθένει τήν παγκόσμιον εἰρήνην. Καί τοῦτο εἶναι ἀδύνατον, ἐάν συνεχισθεῖ ἡ παράκαμψις τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Ὁ πλανήτης μας βοᾶ πρός τόν Κύριον, αἰτῶν ἔλεος. Ἡ ἀδικία ἔχει ἐπικρατήσει καί, τό πλέον ἀναίσχυντον, ἐνίοτε τιμᾶται ὡς νικητής. Ἡ Εὐρώπη ὀφείλει νά στρατευθεῖ εἰς τήν ὑπεράσπισιν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἀπό τήν ἐπιβουλήν τῆς ἰσχῦος νά ἀγωνισθεῖ διά τήν εἰρήνην καί τήν βοήθειαν πρός τούς ἀδικουμένους.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀναμένει ἀπό τούς λαούς τῆς Εὐρώπης νά ἐργασθοῦν διά τήν προκοπήν τῆς Ἑνώσεως, καί ταυτοχρόνως διά τήν ἐνίσχυσιν τῆς ἐθνικῆς των ταυτότητος. Ἡ Ἐκκλησία ἐπισημαίνει ὅτι ἡ πάλη διά τήν ἐθνικήν ταυτότητα ὀφείλει νά συμβαδίζει μέ τήν ἀγάπην διά τόν ἄλλον καί τό ἐνδιαφέρον διά τόν πολιτισμόν του. Ἡ ἀφοσίωσις εἰς τήν ἐθνικήν ταυτότητα δέν δύναται νά συνιστᾶ ἄρνησιν τοῦ γεγονότος ὅτι «ἐλάβομεν χάριν καί ἀποστολήν εἰς ὑπακοήν πίστεως ἐν πᾶσιν τοῖς ἔθνεσιν ὑπέρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ» (Ρωμ. 1, 5).
Ταῦτα, ἡ Εκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖ ἱερόν χρέος νά διακηρύξη κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν. Ἐλπίζει καί εὔχεται ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης νά κατανοήσει τήν ἁσυνέπειάν της ἔναντι τῆς ἱστορίας της καί νά ἐφαρμόσει πολιτικήν σύμφωνον μέ τόν εὐρωπαϊκόν πολιτισμόν.
Ἀπευθυνομένη δέ εἰς τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον, ἐπαναλαμβάνει ἀπό καρδίας: «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί εἰρήνης ἔσται μεθ΄ ὑμῶν» (Β’ Κορ. 13, 11).
Ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος, Πρόεδρος
Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσςῶν κ. Διονύσιος
Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Μελέτιος
Ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. Νικόδημος
Ὁ Μηθύμνης κ. Χρυσόστομος
Ὁ Κίτρους καί Κατερίνης κ. Ἀγαθόνικος
Ὁ Διδυμοτείχου καί Ὀρεστιάδος κ. Νικηφόρος
Ὁ Ἄρτης κ. Ἰγνάτιος
Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνάτιος
Ὁ Νέας Ιωνίας καί Φιλαδελφείας κ. Κωνσταντῖνος
Ὁ Νικαίας κ. Ἀλέξιος
Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος
Ὁ Φθιώτιδος κ. Νικόλαος
Ὁ Ἀρχιγραμματεύων
Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Σκλήφας
