Η στρατηγική της Ε.Ε. για την αειφόρο ανάπτυξη, που υιοθετήθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Γκαίτεμποργκ, το 2001, έθεσε φιλόδοξους στόχους για μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση στη χάραξη πολιτικής, η οποία να εξυπηρετεί ταυτόχρονα τους οικονομικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους που έθεσε η Στρατηγική της Λυσαβόνας. Το 6ο πρόγραμμα Δράσεως για το Περιβάλλον εξειδίκευσε το πρόγραμμα με συγκεκριμένα μέτρα και μέσα, με χρονικό ορίζοντα το 2010. Η ενδυνάμωση της περιβαλλοντικής συνιστώσας της αειφόρου ανάπτυξης υλοποιείται με τη θέσπιση όλο και αυστηρότερων κοινοτικών οδηγιών αλλά, και με την ενσωμάτωση των περιβαλλοντικών στις τομεακές πολιτικές.
Αν και έχουν γίνει σημαντικά βήματα, όμως εξακολουθεί να υπάρχει έλλειμμα εφαρμογής της κοινοτικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Η αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης των φυσικών πόρων, στους οποίους βασίζεται η οικονομική και κοινωνική πρόοδος, οδηγεί σε πολλαπλάσιες απώλειες σε όλα τα επίπεδα – πολλές από τις οποίες (τις απώλειες δηλαδή) είναι μη αναστρέψιμες.
Σήμερα, ευρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της όλης καταστάσεως με επίκεντρο την ανταγωνιστικότηκα της οικονομίας. Οι συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής στους άλλους δύο πυλώνες της βιώσιμης ανάπτυξης, δηλαδή της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, είναι αρνητικές αφού οι άνω δυο πυλώνες περιθωριοποιούνται. Έτσι, θα έχομε οπισθοδρόμηση από θέσεις που έτειναν να προσεγγίσουν την ανάπτυξη ολιστικά και όχι ως οικονομική μεγέθυνση (μόνο).
