Πρός
Τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα
Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Κατά τήν πορεία τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας ὑπάρχουν γεγονότα πού σφραγίζουν τήν ζωή καί τήν πορεία τῶν λαῶν, βοηθοῦν στήν ἀφύπνισή τους, συμβάλλουν στήν ὡρίμανσή τους, δίνουν σάρκα καί ὀστᾶ στούς ἱερούς ὁραματισμούς τους.
Στήν πλούσια δική μας Ἑλληνική Ἱστορία ὡς Γένους φιλοτίμου, φιλοπροόδου καί φιλοθέου, πολλά εἶναι τά γεγονότα ἐκεῖνα πού ξεχωρίζουν, ἀλλά μέσα ἀπό αὐτά, μεγάλης σημασίας εἶναι ἡ ἡμέρα ἡ ἱερή καί ἁγία τῆς 25ης Μαρτίου : Μέρα τοῦ Χριστοῦ, μέρα τῆς Παναγίας καί μέρα τοῦ μαρτυρικοῦ ἀλλά καί ὑπερήφανου Ἑλληνισμοῦ ! Ἕνας λαός στοχάζεται ὅτι «θέλει ἀρετήν καί τόλμην ἡ ἐλευθερία», στοχάζεται τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά τῶν Πατέρων του, στοχάζεται τήν προσφορά του στήν Ἱστορία, στόν Πολιτισμό, στήν Εὐρώπη κι ἀποφασίζει γιά ἀκόμη ἕνα ἔπος, γιά μιά ἀκόμη μαρτυρία, μέσα ἀπό τό μαρτύριο καί τήν ἐνσυνείδητη αὐτοθυσία.
Αὐτές εἶναι οἱ αἰώνιες ἀρχές τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἀρχές πού ἔχει ἐνστερνισθεῖ καί ἐφαρμόσει ὁ λαός μας, ἀρχές τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πλέον Πνεύματος, πού ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα ἀποφάσισε νά συνεχίσει νά κηρύσσει διαπρυσίως καί μέ τήν ἔνταξή της στή Νέα Εὐρωπαϊκή Οἰκογένεια, πού ἄρχισε τή ζωή της πρίν ἀκριβῶς 50 χρόνια, στίς 25 Μαρτίου 1957, στή Ρώμη, τή δεύτερη βάση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ μετά τήν Ἀθήνα.
25 Μαρτίου 1821. Ἡ ἡμερομηνία αὐτή καταγράφηκε στίς σελίδες τῆς παγκόσμιας ἱστορίας ὡς ἡ ἐπανάσταση πού καθόρισε σέ μεγάλο βαθμό τήν πορεία καί τήν ἐξέλιξη τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου. Μιά ἐπανάσταση πού ἐξήγειρε τόν ἑλληνικό λαό. Δέν εἶναι τυχαία ἡ περιγραφή τοῦ Κολοκοτρώνη ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Πλησίον εἰς τόν Ἱερέα ἦταν ὁ λαϊκός, καθήμενοι εἰς ἕνα σκαμνί, Πατριάρχης καί τσομπάνης, ναύτης καί γραμματισμένος, ἰατροί, κλεφτοκαπεταναῖοι, προεστοί καί ἔμποροι» (…)[1].
Ὁ Νεοελληνικός Διαφωτισμός μέ τούς ἐκπροσώπους του, ἀρκετοί τῶν ὁποίων ἦσαν Κληρικοί, ὅπως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἄνθιμος Γαζῆς κ.ἄ., τόνιζαν τόν ἐπαναστατικό ἐνθουσιασμό γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας. Ὁ Ρήγας Φεραῖος, κήρυκας τῆς φιλίας καί ἀλληλεγγύης τῶν βαλκανικῶν λαῶν, ἐπισήμανε ποικιλοτρόπως τήν ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν λαῶν: «Ὁ Βούλγαρος πρέπει νά κινεῖται ὅταν πάσχει ὁ Ἕλλην καί τοῦτος πάλιν δι' ἐκεῖνον καί ἀμφότεροι διά τόν Ἀλβανόν καί τόν Βλάχον»[2], ἀλλά καί τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψης καί τῆς πίστης. Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση ἔγινε τό κριτήριο μιᾶς πνευματικῆς περισυλλογῆς πολλῶν διανοουμένων στό ἐξωτερικό, ἕνας προβληματισμός πού ἀναπτύχθηκε μέ θαυμαστό τρόπο στίς περισσότερες πόλεις τοῦ ἐξωτερικοῦ, δημιουργώντας ἕνα πλῆθος ἀπό Φιλέλληνες[3].
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί μάλιστα ἡ Ἑλλαδική, πρωτοστατεῖ κι αὐτή στούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους, γιατί αὐτό ἀπορρέει ἀπό τήν ὅλη ἀντίληψή της γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Ἡ Ὀρθοδοξία βλέπει τήν ἐλευθερία ὡς τό φυσικό κλίμα ἀνάπτυξης καί πραγμάτωσης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί πραγματική ἐλευθερία εἶναι ἡ δυνατότητα κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό καί τούς συνανθρώπους του, σέ βαθμό γνησιότητας, πληρότητας καί αὐθεντικότητας[4].
25 Μαρτίου 1957. Ὑπογράφεται ἀπό ἕξι Κράτη (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ἰταλία, Λουξεμβοῦργο, Κάτω Χῶρες) στή Ρώμη ἡ πρώτη ἱδρυτική Συνθήκη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Οἰκονομικῆς Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.). Ἕνας βίαιος πόλεμος ὁδηγεῖ καί πάλι τούς Εὐρωπαίους στή γενναία ἀπόφαση νά σταματήσουν, μέ ὁποιοδήποτε τρόπο, κάθε μορφή βίας. Ἡ διχοτόμηση τῆς Εὐρώπης, σέ Ἀνατολή καί Δύση, καί οἱ ἐθνικές ἀντιπαλότητες ὁδηγοῦν στήν ἀπόφαση «νά θέσουν τίς βάσεις μιᾶς διαρκοῦς στενότερης ἑνώσεως τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν» καί νά «ἑδραιώσουν τήν ἀλληλεγγύη…καί εὐημερία σύμφωνα μέ τό Χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν»[5].
Ἡ Ε.Ο.Κ. ἄλλαξε πολλές φορές τούς στόχους της τά τελευταῖα 50 χρόνια. Σίγουρα, ὅμως, ἡ ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τῆς Ρώμης στίς 25 Μαρτίου 1957, ἡ ὁποία δημιούργησε μία νέα εὐρωπαϊκή κοινότητα, ἦταν μία συνειδητή διακήρυξη ἐναντίον τοῦ πολέμου μεταξύ τῶν Χωρῶν, πού ἀπαρτίζουν σήμερα τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καί ἀποτέλεσε ἕνα σημαντικό βῆμα γιά τήν ἐνίσχυση τῆς ἐλευθερίας, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί ἰδιαιτέρως γιά τό σεβασμό τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Αὐτό πού ξεκίνησε πρίν ἀπό 50 χρόνια μέ τά ἕξι Κράτη σήμερα ἔγινε μία κοινότητα 27 Κρατῶν, τά ὁποῖα μετά ἀπό τίς ἀπάνθρωπες ἐμπειρίες τοῦ πολέμου, σήμερα βρίσκονται ἑνωμένα εἰρηνικά δίδοντας ἕνα παγκόσμιο μήνυμα γιά τίς εὐρωπαϊκές ἀξίες.
25 Μαρτίου 2007. 186 χρόνια μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση καί 50 χρόνια μετά τήν ὑπογραφή τῆς Συνθήκης τῆς Ρώμης, ἡ σημερινή ἐπέτειος ἀποτελεῖ μία ἀκόμη σημαντική εὐκαιρία γιά ὅλους μας νά γιορτάσουμε τά ἐπιτεύγματα τοῦ παρελθόντος καί νά ὁραματισθοῦμε τό μέλλον μας μέσα ἀπό τίς προκλήσεις τοῦ σήμερα.
Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἕνωσε εἰρηνικά τήν Εὐρώπη καί τῆς ἔδωσε δύναμη καί ἐλευθερία, προσπόρισε σταθερότητα καί εὐημερία στούς πολῖτες της. Ὡστόσο, καθώς ἐξελίσσεται μαζί μέ τήν κοινωνία μας, ἡ εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση δέχεται μηνύματα πού ἐπηρεάζουν ἄμεσα τίς ἀποφάσεις της γιά τό μέλλον τῶν πολιτῶν της. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης, ὅπως καί ὁ κάθε ἁπλός πολίτης, ἔχει καταθέσει ποικιλοτρόπως τίς προτάσεις της καί συνεχίζει νά προβληματίζεται καί σήμερα γιά τό μέλλον τοῦ νέου εὐρωπαϊκοῦ γίγνεσθαι.
Μπροστά στόν κίνδυνο τῆς παγκοσμιοποίησης πολλοί πολῖτες ἀπογοητεύονται ἀπό τίς πολιτικές ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἄμεσες ἐπιπτώσεις στήν ζωή τους. Ἡ ἀνασφάλεια ἔχει κυριεύσει σχεδόν κάθε κοινωνία. Κι ἐδῶ ἐντοπίζεται μία σημαντική σύγκρουση ἀνάμεσα στόν τοπικό καί τόν παγκόσμιο πολιτισμό. Αὐτό ὅμως μᾶς ἐπιτρέπει νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι ἡ πρόκληση αὐτή ἀντιμετωπίζεται μόνο μέ τή συνεχῆ ἐνημέρωση τῶν πολιτῶν γιά τίς ἀξίες ἐκεῖνες τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς σκέψεως καί τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, μέ θεμελιακό συστατικό τόν Χριστιανισμό, πού διαμόρφωσαν τόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό στό σύνολό του.
Μέ τήν εὐκαιρία αὐτῶν τῶν ἐπετείων καλοῦμε τόν κάθε πιστό νά σκεφθεῖ γιά τό μέλλον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί νά συμμετάσχει συνειδητά στόν διάλογο γιά τήν ἐξεύρεση λύσεων γιά τήν κοινωνική συνοχή. Νά στηριχθεῖ πάνω στά αἰώνια ἰδανικά τῆς Ἱστορίας μας, συμβάλλοντας στή δημιουργία μιᾶς κοινωνίας μέ ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού θά λειτουργεῖ μέ βάση τίς πανανθρώπινες χριστιανικές ἀρχές καί ἀξίες.
