Πρωτ. 3848
Διεκπ. 1813
Αθηνησι τη‚ 15ῃ Σεπτεμβρίου 2022
ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Πρός
τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί
τίς Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἐκ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ἡ ὁποία ἐλήφθη κατά τήν Συνεδρία τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 6ης μηνός Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ., Σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, κατά τήν ἐν λόγῳ Συνεδρία Αὐτῆς, διεξελθοῦσα τό ὑπ’ ἀριθ. πρωτ. 540/8.8.2022 ἔγγραφο τοῦ Σεβασμιωτά-του Μητροπολίτου Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου, δι’ οὗ διαπυνθάνεται περί τοῦ χρόνου τῆς ὑποχρεωτικῆς τηρήσεως ἀρχείων τῶν λογιστικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν Ν.Π.Δ.Δ. κατά τήν κειμένη νομοθεσία, λαβοῦσα δ’ ὑπ’ ὄψιν τήν ὑπ’ ἀριθ. 22/24.8.2022 Γνωμοδότηση τοῦ Ἐντιμοτάτου κ. Θεοδώρου Παπαγεωργίου, Εἰδικοῦ Νομικοῦ Συμβούλου Αὐτῆς, ὡς καί ὅτι παρόμοια ἐρωτήματα ἔχουν τεθεῖ κατά καιρούς καί ὑφ’ ἑτέρων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, ἀποφάσισε ὅπως Σᾶς γνωρίσει τά κάτωθι:
Τό ἀπώτατο χρονικό ὅριο ὑποχρεωτικῆς τηρήσεως ἀρχείων λο-γιστικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, Ἱερῶν Μονῶν καί Ἐ-νοριῶν προκύπτει ἀναλόγως πρός τήν κατηγορία ἀρχείου (παραστα-τικά φορολογικῶν ὑποχρεώσεων, παραστατικά ἀσφαλιστικῶν εἰσφο-ρῶν) σέ συνδυασμό μέ τίς ἑκάστοτε νομοθετικές διατάξεις, οἱ ὁποῖες καθορίζουν τόν χρόνο παραγραφῆς τῆς ἀντίστοιχης κατηγορίας οἰκονομικῶν ὑποχρεώσεων τοῦ Ν.Π.Δ.Δ.
Α. Φορολογικές ὑποχρεώσεις
α. Φόρος εἰσοδήματος
1. Ὁ Κώδικας Φορολογικῆς Ἀπεικονίσεως Συναλλαγῶν (ἀντικατέστησε τόν παλαιότερο Κώδικα Βιβλίων καί Στοιχείων π.δ. 186/1992), ὁ ὁποῖος κυρώθηκε μέ τό ἄρθρο πρῶτο παρ. Ε’ ὑποπαρ. Ε1, περ. 1 τοῦ ν. 4093/2012, προβλέπει στό ἄρθρο 9 («Διασφάλιση συναλλαγῶν καί Διαφύλαξη Δεδομένων») ὅτι:
«5. Τά βιβλία, τά στοιχεῖα, τά λοιπά δικαιολογητικά τῶν ἐγγραφῶν στά βιβλία, καθώς καί τά ἠλεκτρομαγνητικά μέσα, στά ὁποῖα ἀ-ποθηκεύονται δεδομένα βιβλίων, γιά τά ὁποῖα δέν ὑπάρχει ὑποχρέωση ἐκτύπωσής τους, διατηροῦνται στόν ἑκάστοτε ὁριζόμενο ἀπό τίς σχετικές φορολογικές διατάξεις χρόνο παραγραφῆς τοῦ δικαιώματος τοῦ Δημοσίου γιά ἐπιβολή φόρου καί ὁπωσδήποτε ὅσο χρόνο ἐκκρεμεῖ σχετική ὑπόθεση ἐνώπιον τῶν Διοικητικῶν Δικαστηρίων ἤ τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας.
6. Ἐπιτρέπεται στούς ὑπόχρεους ἀπεικόνισης συναλλαγῶν, ἐφόσον δέν ὁρίζεται διαφορετικά ἀπό ἄλλες διατάξεις, νά διαφυλάττουν τά ἐκδοθέντα καί ληφθέντα φορολογικά στοιχεῖα σέ μικροφίλμ ἤ σέ ἠλεκτρονική μορφή (ὀπτικοί δίσκοι CD-ROM τεχνολογίας WORM) μέ φωτογράφιση ἤ ψηφιοποίηση ἀπό τά ἀντίστοιχα στελέχη, ...».
2. Τά στοιχεῖα φορολογητέων συναλλαγῶν πρέπει νά τηροῦνται - εἴτε σέ ἔντυπη εἴτε σέ ἠλεκτρονική μορφή - γιά ὅσο χρόνο διαρκεῖ ἡ παραγραφή τῶν σχετικῶν μέ αὐτά φορολογικῶν ὑποχρεώσεων. Ὁ γενικός κανόνας κατά τό ἄρθρο 36 παρ. 1 τοῦ Κώδικα Φορο-λογικῆς Διαδικασίας (ν. 4174/2013) προβλέπει 5ετῆ παραγραφή ἀπό τήν λήξη τοῦ ἔτους ὑποβολῆς δηλώσεως φόρου:
«1. Ἡ Φορολογική Διοίκηση μπορεῖ νά προβεῖ σέ ἔκδοση πράξης διοικητικοῦ, ἐκτιμώμενου ἤ διορθωτικοῦ προσδιορισμοῦ φόρου ἐντός πέντε (5) ἐτῶν ἀπό τή λήξη τοῦ ἔτους, ἐντός του ὁποίου λήγει ἡ προθεσμία ὑποβολῆς δήλωσης. Στίς περιπτώσεις πού γιά κάποια φορολογία προβλέπεται ἡ ὑποβολή περισσότερων δηλώσεων, ἡ ἔκδοση τῆς πράξης τοῦ προηγούμενου ἐδαφίου μπορεῖ νά γίνει ἐντός πέντε (5) ἐ-τῶν ἀπό τή λήξη τοῦ ἔτους ἐντός του ὁποίου λήγει ἡ προθεσμία ὑπο-βολῆς τῆς τελευταίας δήλωσης».
3. Κατωτέρω ὅμως στήν παρ. 2 τοῦ ἴδιου ἄρθρου ὁρίζονται ἐξαι-ρέσεις, κατά τίς ὁποῖες δύναται ἡ παραγραφή νά ἐπιμηκύνεται ἕως καί 1 ἔτος ἀκόμα (π.χ. λήψη συμπληρωματικῶν πληροφοριῶν ἀπό ἀλλοδαπή χώρα, ὑποβολή συμπληρωματικῆς φορολογικῆς δηλώσεως ἐντός του 5ου ἔτους τῆς παραγραφῆς). Ἐπίσης σέ περίπτωση ἀσκήσεως ἐνδικοφανοῦς προσφυγῆς ἤ τυχόν ἐκκρεμοδικίας παρατείνεται γιά ἕνα ἔτος μετά ἀπό τήν ἀπόφαση τῆς ΑΑΔΕ ἐπί τῆς προσφυγῆς ἤ ἀπό τήν δημοσίευση τῆς ἀμετακλήτου δικαστικῆς ἀποφάσεως. Εἴθισται ἐξ ἄλλου μέ εἰδικούς νόμους νά παρατείνεται γιά ἕνα ἐπιπλέον ἔτος ἡ 5ετής παραγραφή τῶν φορολογικῶν ἀξιώσεων τοῦ Δημοσίου. Κρίθηκε πάντως ἀπό τό ΣτΕ ὅτι εἶναι ἀντισυνταγματική ἡ παράταση τῆς 5ετοῦς παραγραφῆς μέ εἰδικό νόμο, ἐάν ἀφορᾶ φορολογικές ὑποχρεώσεις, οἱ ὁποῖες ἀνάγονται σέ ἡμερολογιακό ἔτος προγενέστερο τοῦ προηγουμένου τῆς δημοσιεύσεως τοῦ νόμου αὐτοῦ ἔτους, δηλαδή ὁ νομοθέτης δέν μπορεῖ νά παρατείνει τήν παραγραφή γιά φορολογικές ἀξιώσεις, οἱ ὁποῖες γεννήθηκαν δύο καί πλέον ἔτη πρίν ἀπό τήν δημοσίευση τοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος παρατείνει τήν 5ετῆ παραγραφή τους (ἀπόφαση ΣτΕ Ὁλομ. 1738/2017 σκ. 6: «Κατά συνέπεια, διάταξη νόμου περί παρατάσεως χρόνου παραγραφῆς φορολογικῶν ἀξιώσεων, οἱ ὁποῖες ἀνάγονται σέ ἡμερολογιακό ἔτος προγενέστερο τοῦ προηγουμένου τῆς δημοσιεύσεως τοῦ νόμου αὐτοῦ ἔτους, εἶναι ἀνίσχυρη ὡς ἀντικείμενη στήν ἀπορρέουσα ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κράτους δικαίου ἀρχή τῆς ἀσφάλειας δικαίου καί στίς ἐξειδικεύουσες αὐτήν εἰδικῶς στό φο-ρολογικό δίκαιο ἀνωτέρω συνταγματικές διατάξεις, γιά τόν λόγο ὅτι θά τροποποιοῦσε κατά τόν τρόπο αὐτό ἀναδρομικά εἰς βάρος τῶν φορολογουμένων τό νομοθετικό καθεστώς πού ἴσχυε κατά τόν χρόνο στόν ὁποῖον ἀνάγονται οἱ φορολογικές τους ὑποχρεώσεις ὅσον ἀφορᾶ οὐσιαστικό στοιχεῖο τῶν ἐν λόγῳ ὑποχρεώσεων».
4. Ὑπό τά ἀνωτέρω δεδομένα κατ’ ἀρχήν ἐπιβεβλημένη εἶναι ἡ διατήρηση τῶν φορολογικῶν στοιχείων κάθε φορολογικῆς χρήσεως ἐπί τουλάχιστον 5 ἔτη ἀπό τό τέλος τοῦ ἔτους, κατά τό ὁποῖο ὑποβλή-θηκε ἡ σχετική φορολογική δήλωση (ἤτοι ἐπί 5+1 = 6 ἔτη ἀπό τό τέλος τῆς οἰκείας φορολογικῆς χρήσεως γιά φόρο εἰσοδήματος ἤ 5 ἔτη ἀπό τό τέλος τῆς φορολογικῆς χρήσεως γιά δηλώσεις ΦΠΑ) λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν τῶν κατωτέρω ἐξαιρέσεων:
4.Α. Θά πρέπει νά συνεκτιμῶνται προβλεπόμενες παρατάσεις τῆς παραγραφῆς, οἱ ὁποῖες ὀφείλονται:
α) εἴτε σέ τυχόν ἐνέργειες τοῦ φορολογουμένου ἤ τῆς Φορολογι-κῆς Διοικήσεως πού παρατείνουν τήν παραγραφή ἀπό γεγονότα τά ὁποῖα συμβαίνουν ἐντός τῆς 5ετίας (π.χ. λήψη συμπληρωματικῶν πληροφοριῶν ἀπό ἀλλοδαπή χώρα, ὑποβολή συμπληρωματικῆς φο-ρολογικῆς δηλώσεως ἐντός τοῦ 5ου ἔτους τῆς παραγραφῆς, ὁπότε παρατείνεται γιά ἕνα ἔτος ἀκόμα ἡ 5ετής παραγραφή) ἤ ἡ ἄσκηση ἐνδικοφανοῦς προσφυγῆς ἤ ἡ ὕπαρξη τυχόν ἐκκρεμοδικίας (ὁπότε παρατείνεται γιά ἕνα ἔτος μετά ἀπό τήν ἀπόφαση τῆς Α.Α.Δ.Ε. ἐπί τῆς προσφυγῆς ἤ τήν ἀμετάκλητη δικαστική ἀπόφαση),
β) εἴτε σέ εἰδικούς νόμους, οἱ ὁποῖοι παρατείνουν τήν 5ετῆ παραγραφή, ἐφ’ ὅσον δημοσιεύονται τό ἀργότερο ἕως καί ἕνα ἔτος μετά ἀπό τήν φορολογική χρήση (ἔτος) πού ἀφορᾶ ἡ φορολογική ἀξίωση,
γ) εἴτε σέ περίπτωση μή ὑποβολῆς δηλώσεως τοῦ φορολογουμένου ἤ σέ περίπτωση περιελεύσεως μετά ἀπό τήν πενταετία νέων στοιχείων ἤ πληροφοριῶν εἰς γνῶσιν τῆς Φορολογικῆς Διοικήσεως, πού δέν θά μποροῦσαν νά εἶναι εἰς γνῶσιν αὐτῆς ἐντός τῆς πενταετίας καί ἀπό αὐτές προκύπτει ὅτι ἡ φορολογική ὀφειλή ὑπερβαίνει αὐτήν ἡ ὁποία εἶχε προσδιορισθεῖ ἀρχικῶς, ὁπότε ἡ πράξη προσδιορισμοῦ φό-ρου δύναται νά ἐκδοθεῖ ἐντός δέκα (10) ἐτῶν ἀπό τήν λήξη τοῦ ἔτους, ἐντός τοῦ ὁποίου ἔληγε ἡ προθεσμία ὑποβολῆς τῆς δηλώσεως, ἡ ὁποία δέν ὑποβλήθηκε (ἄρθρο 36 παρ. 2-3 ν. 4174/ 2013).
4.Β. Εἰδικά γιά τίς φορολογικές χρήσεις ἕως καί 31.12.2013 κατά τό ἄρθρο 72 παρ. 11 (πρώην ἄρθρο 66 παρ. 11) τοῦ ν. 4174/2013 (προστέθηκε μέ τό ἄρθρο 50 τοῦ ν. 4223/2013) διατηροῦνται σέ ἰσχύ οἱ παλαιές (πρό τοῦ ν. 4174/2013) διατάξεις περί παραγραφῆς τοῦ δικαιώ-ματος τοῦ Δημοσίου νά κοινοποιεῖ φύλλα ἐλέγχου καί πράξεις προσδιορισμοῦ φόρου, τελῶν, εἰσφορῶν καί ἐξακολουθοῦν νά ἔχουν ἐφαρ-μογή γιά τίς χρήσεις, τίς περιόδους, τίς ὑποθέσεις καί τίς φορολογικές ὑποχρεώσεις, τίς ὁποῖες ἀφοροῦν. Εἰδικότερα, οἱ διατηρούμενες σέ ἰσχύ διατάξεις γιά τίς φορολογικές χρήσεις ἕως καί 31.12.2013 προβλέπουν ὅτι:
α) ἐάν ὁ φορολογούμενος παραλείψει νά ὑποβάλει δήλωση φό-ρου εἰσοδήματος ἤ ἀπόδοσης παρακρατουμένου φόρου εἰσοδήματος (π.χ. ἀπό ἀμοιβές προμηθευτῶν), τό δικαίωμα τοῦ Δημοσίου νά κοινοποιήσει φύλλο ἐλέγχου παραγράφεται μετά ἀπό δεκαπέντε (15) ἔτη ἀπό τήν λήξη τῆς προθεσμίας γιά τήν ἐπίδοση τῆς δηλώσεως (ἄρθρο 84 παρ. 4 ν. 2238/1994) καί
β) γιά τόν ΦΠΑ τό ἴδιο δικαίωμα παραγράφεται μετά ἀπό δέκα (10) ἔτη (ἄρθρο 57 ν. 2859/2000), ἐάν δέν ὑποβλήθηκε ἐκκαθαριστική δήλωση ἤ ἔκτακτη ἀπό τόν φορολογούμενο, ἤ ἡ μή ἄσκηση τοῦ δικαι-ώματος τοῦ Δημοσίου γιά τήν ἐπιβολή τοῦ φόρου ὀφείλεται σέ πράξη ἤ παράλειψη ἀπό πρόθεση τοῦ φορολογουμένου ἤ ἐάν ἀπό συμπληρωματικά στοιχεῖα τά ὁποῖα περιῆλθαν εἰς γνῶσιν τοῦ Προϊσταμένου ΔΟΥ ἐξακριβώνεται ὅτι ὀφείλεται ὑψηλότερος ΦΠΑ ἤ ἄν ἡ δήλωση ΦΠΑ ἤ οἱ συνοδευτικές καταστάσεις ἤ ἔντυπα εἶναι ἀνακριβεῖς.
5. Ἑπομένως, ἐπιβεβλημένη εἶναι ἡ διατήρηση τῶν ἀρχείων ἐσόδων καί συναλλαγῶν ὑποκειμένων σέ φόρο εἰσοδήματος ἤ ΦΠΑ ἐπί 5 ἔτη ἀπό τήν λήξη τοῦ οἰκείου ἔτους ὑποβολῆς τῆς δηλώσεως κατά περίπτωση (δηλ. γιά τόν φόρο εἰσοδήματος 6 ἔτη ἀπό τό τέλος τῆς χρήσεως) ὑπό τόν ὅρο:
αα) ὅτι δέν συντρέχει γιά τίς χρήσεις ἀπό 1.1.2014 καί ἐφεξῆς καμία ἀπό τίς παραπάνω ἐξαιρέσεις ὑπό στοιχεῖο 4Α (εἰδάλλως, ἄν συντρέχει ἐξαίρεση ἀπό τήν 5ετῆ παραγραφή, τά ἀρχεῖα χρήσεων 2017 καί ἐφεξῆς πρέπει νά διατηροῦνται γιά ἕνα ἀκόμη ἔτος) ἤ
ββ) ὅτι δέν συντρέχει γιά τίς χρήσεις ἕως καί 31.12.2013 καμία ἀπό τίς παραπάνω ἐξαιρέσεις ὑπό στοιχεῖο 4Β (εἰδάλλως, ἄν πιθανολογεῖται ὅτι συντρέχει ἐξαίρεση π.χ. παραλείφθηκε ἡ ὑποβολή ὁρισμέ-νης δηλώσεως φόρου εἰσοδήματος ἤ δηλώσεως ΦΠΑ, τά ἀρχεῖα χρήσεων ἕως καί 3.12.2013 πρέπει νά διατηροῦνται ἐπί 15 ἔτη γιά τόν φόρο εἰσοδήματος καί ἐπί 10 ἔτη γιά τόν ΦΠΑ).
Β. Εἰσφορές (ΕΦΚΑ)
1. Γιά τήν παραγραφή τῶν ὀφειλόμενων εἰσφορῶν στόν ΕΦΚΑ προβλέφθηκε κατά τό ἄρθρο 95 παρ. 1 τοῦ ν. 4387/2016 ὅτι:
«1. Ἀπό τήν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ παρόντος, οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Φο-ρέων Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης, πού ἐντάσσονται στόν Ε.Φ.Κ.Α. ἀπό μή καταβληθεῖσες ἀσφαλιστικές εἰσφορές ὑπόκεινται σέ εἰκοσαετῆ παραγραφή, πού ἀρχίζει ἀπό τήν πρώτη μέρα τοῦ ἑπόμενου ἔτους ἐντός τοῦ ὁποίου παρασχέθηκε ἡ ἀσφαλιστέα ἐργασία ἤ ὑπηρεσία. Ἡ ρύθ-μιση αὐτή δέν ἐφαρμόζεται στίς ἤδη παραγεγραμμένες, κατά τίς ἰσχύ-ουσες κατά τήν ἔναρξη ἰσχύος τοῦ παρόντος διατάξεις, ἀπαιτήσεις. Ἡ παραγραφή τῶν ἀπαιτήσεων πού ἔχουν γεννηθεῖ ἕως τήν ἔναρξη ἰ-σχύος τῆς παρούσας διάταξης, ἀλλά δέν ἔχουν ὑποπέσει σέ παραγρα-φή κατά τήν ἔννοια τοῦ προηγούμενου ἐδαφίου, ὁρίζεται εἰκοσαετής καί ἄρχεται ἀπό τήν πρώτη μέρα τοῦ ἑπόμενου ἔτους ἐντός τοῦ ὁποίου παρασχέθηκε ἡ ἀσφαλιστέα ἐργασία ἤ ὑπηρεσία».
2. Ὡστόσο ἡ 20ετής παραγραφή πού θέσπισε ἡ παραπάνω διάταξη κρίθηκε ὡς ἀντισυνταγματική μέ τήν ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ ΣτΕ 1833/2021, τό ὁποῖο ἔκρινε ὅτι κηρυσσομένης τῆς διατάξεως τοῦ ἄρθρου 95 παρ. 1 τοῦ ν. 4387/2016 ὡς ἀντισυνταγματικῆς, πρέπει νά πληρωθεῖ τό δημιουργούμενο κενό νόμου μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ κανόνα τῆς 10ετοῦς παραγραφῆς κατά τήν προγενέστερη νομοθεσία τοῦ ΙΚΑ:
«8. Ἐπειδή, κατόπιν τῆς ὡς ἄνω κρίσης περί τῆς ἀντισυνταγματικότητας τοῦ γενικοῦ κανόνα παραγραφῆς, πού θεσπίστηκε μέ τήν διάταξη τῆς παρ. 1 τοῦ ἄρθρου 95 τοῦ ν. 4387/2016, καταλείπεται κενό στή ρύθμιση, δεδομένου ὅτι δέν ὑφίσταται προϋφιστάμενο δίκαιο, πού νά ρυθμίζει κατά τρόπο ἑνιαῖο τό ζήτημα, ἐν ὄψει καί τῆς σαφοῦς βούλησης τοῦ νομοθέτη νά θεσπίσει κοινή ρύθμιση γιά τήν παραγραφή τῶν ἀξιώσεων καταβολῆς ἀσφαλιστικῶν εἰσφορῶν τοῦ συνόλου τῶν ἐντασσόμενων στόν Ε.Φ.Κ.Α. φορέων, βούληση, ἡ ὁποία ὡς πρός τό ζήτημα τῆς θέσπισης κοινοῦ κανόνα παραγραφῆς δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ καμία διάταξη ὑπερνομοθετικῆς ἰσχύος. Τό κενό αὐτό δέν εἶναι ἀνεκτό ἀπό τό Σύνταγμα, ἐφόσον, κατά τά γενόμενα δεκτά στή σκέψη 4, ἀπό τίς ἀρχές τῆς ἀσφάλειας δικαίου ἀπαιτεῖται ἡ πρόβλεψη προθεσμίας παραγραφῆς. Πρέπει δέ νά πληρωθεῖ μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ κανόνα τῆς δεκαετοῦς παραγραφῆς τῶν ἀξιώσεων γιά τήν καταβολή εἰσφορῶν ὅλων τῶν ἐντασσόμενων στόν Ε.Φ.Κ.Α. φορέων, ὁ ὁ-ποῖος κρίνεται ὅτι ἀποτελεῖ εὔλογο χρόνο παραγραφῆς τῶν ἐν λόγῳ ἀξιώσεων καί ἀποτελοῦσε, ὅπως προεκτέθηκε, τό προϊσχῦσαν δίκαιο γιά τίς ἀξιώσεις καταβολῆς ἀσφαλιστικῶν εἰσφορῶν τοῦ Ι.Κ.Α.-Ε.Τ.Α.Μ. (ἄρθρο 27 παρ. 6 τοῦ ἀ.ν. 1846/1951, ὅπως ἀντικαταστάθηκε τελικῶς μέ τό ἄρθρο 15 παρ. 2 τοῦ ν. 2972/2001, κατά τά προεκτεθέντα δέ ἡ δεκαετής παραγραφή εἶχε θεσπισθεῖ τό πρῶτον μέ τό ἄρθρο 44 παρ. 2 τοῦ ν.δ. 2698/1953), τοῦ μεγαλύτερου, ἕως τήν ἵδρυση τοῦ Ε.Φ.Κ.Α., φορέα κύριας ἀσφάλισης μισθωτῶν τῆς χώρας, ὅπως εἶναι καί οἱ ἐπίμαχες ἀξιώσεις» (ΣτΕ Ὁλομ. 1833/2021 σκ. 8).
Συνεπῶς, οἱ ὀφειλές ἀσφαλιστικῶν εἰσφορῶν ὑπόκεινται σέ 10ετῆ παραγραφή καί ἐπιβάλλεται ἡ διατήρηση τῶν σχετικῶν στοιχείων κάθε ἔτους γιά 10 ἔτη.
Ἐντολῇ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος
