Ἀριθμ. Πρωτ. 5931
Ἀριθμ. Διεκπ. 2623
Ἀθήνῃσι 12ῃ Ὀκτωβρίου 2011
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
, εὑρισκομένη σέ Συνεδρία κατά τήν ἐτήσια συνέλευση Αὐτῆς ἀπό 4 ἕως 7 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἀποφάσισε ὁμοφώνως νά ἀπευθυνθεῖ πρός τό Ποίμνιο Αὐτῆς, μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν ὀξύτατη οἰκονομική κρίση πού ξέσπασε στήν Πατρίδα μας, μέ ἀβάσταχτες καί δυσμενέστατες συνθῆκες γιά τόν λαό καί τήν ἀξιοπρέπειά μας ὡς Γένους στήν κονίστρα τῶν λαῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Πρίν ἀπό ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό ἐπίμαχο αὐτό θέμα, θέλουμε νά σᾶς διαβεβαιώσουμε μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι καί πνευματικοί Ποιμένες
, οἱ Πατέρες καί Ἀδελφοί σας, μέ τούς συλλειτουργούς καί συνεργάτες μας Ἱερεῖς ἀπό ἄκρο σέ ἄκρο τῆς Πατρίδας μας, προσευχόμαστε ἀδιαλείπτως πρός τόν Τριαδικό Θεό, τήν Παναγία πανάχραντη Μητέρα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τούς προστάτες Ἁγίους μας, γιά νά ἐπιβλέψουν ἐπί τήν ταπείνωσή μας καί νά μᾶς ἐξαγάγουν ἀπό τήν δεινή αὐτή περιπέτεια στά δύσβατα μονοπάτια καί τά ἑλώδη θολά νερά τῆς ἀνέλπιστης αὐτῆς πραγματικότητας.
Ἀδέλφια μας καί παιδιά μας.
Τούτη τήν ὥρα τῆς σκληρῆς δοκιμασίας, τῶν ἀμφιβολιῶν καί τῶν ἀπογοητεύσεων, τῶν φημῶν καί τῶν εἰκασιῶν γιά τό πιθανό ζοφερό μέλλον τῆς Πατρίδας μας καί γιά τίς δυσάρεστες συνέπειες ἀπό τήν ἀφαίρεση ἀτομικῶν δικαιωμάτων μας, σᾶς προτρέπουμε καί σᾶς παρακαλοῦμε νά ἀκούσετε οὐσιαστικές ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στήν προβληματική τῆς παρούσας ἐφιαλτικῆς ὄντως καταστάσεως, πού κατά γενική ἐκτίμηση δέν εἶναι μόνον οἰκονομική, ἀλλά καί βαθύτατα ἠθική καί πνευματική, ἀφοῦ ἡ κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας, χωρίς μετάνοια, εἶναι ἡ αἰτία παντός κακοῦ σέ κάθε ἀνθρώπινη κοινωνία καί ἐποχή.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διαχρονικά καί ἀνάλογα πρός τίς ἀνάγκες κάθε ἐποχῆς, συμπαρίσταται στούς ἀδύνατους καί στούς ἐνδεεῖς καί παρηγορεῖ τούς πονεμένους μέ ἔμπρακτες ἐνέργειες συναντίληψης καί ἀγάπης ἐν Χριστῷ.
Ἔτσι καί τώρα ἡ Ἐκκλησία μας συμπαρίσταται καί θά συνεχίσει νά βοηθεῖ ὅσο δύναται, μέ τά μέσα πού διαθέτει, ὅσους πλήττονται καίρια ἀπό τήν λαίλαπα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Καί βεβαίως τά ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα, τά ἐξατομικευμένα βοηθήματα, τά ἐξειδικευμένα κέντρα προνοίας καί τά συσσίτια μέ τίς χιλιάδες μερίδες φαγητοῦ στούς ἀπόρους, χωρίς φυλετικές ἤ θρησκευτικές διακρίσεις, συνεχίζονται. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, σεβόμενη τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν προσωπικότητα τῶν ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν μας, οὐδέποτε ἐπεδίωξε τόν σχολαστικό προσδιορισμό τοῦ ὕψους καί τῆς ἔκτασης τοῦ προνοιακοῦ, κοινωνικοῦ καί φιλανθρωπικοῦ ἔργου Της, παρά τίς κατά καιρούς προκλήσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό μέρους ἰδιοτελῶν κέντρων παραπληροφόρησης.
Δέν ἀγνοοῦμε καί δέν παραβλέπουμε σέ καμμιά περίπτωση τήν σκληρή πραγματικότητα γιά τούς χαμηλόμισθους, τούς χαμηλοσυνταξιούχους, τούς ἀνέργους καί τούς ἀπολυθέντες ἀπό τίς δουλειές τους, τούς ἀγανακτισμένους καί τούς δοκιμαζόμενους ἀδελφούς μας, γι’ αὐτό καί τούς συμπαραστεκόμαστε χωρίς καμμία ἰδιοτέλεια ἤ ἀλλότριες ἐπιδιώξεις.
Φθάνουν πιά οἱ ἐπιβαρύνσεις στούς ἀδελφούς μας πού ἔχουν χαμηλό εἰσόδημα καί χαμηλή σύνταξη.
Φθάνουν πιά οἱ φόροι καί οἱ περικοπές τῶν χαμηλῶν εἰσοδημάτων.
Φθάνουν πιά οἱ στρατιές τῶν ἀνέργων.
Ἀναζητήστε τούς φοροδιαφυγάδες καί ἐλέγξτε τό κεφάλαιο.
Σέ πολλές τοπικές κοινωνίες ἡ προσφορά τῆς Ἐκκλησίας στό ἐπίπεδο τῆς πρόνοιας καί τῆς κοινωνικῆς μέριμνας ἀντικαθιστᾶ ἀπόλυτα καί αὐτό τό Κράτος, στό ὁποῖο ὁ ἕλληνας πολίτης καταθέτει τή φορολογία του καί τίς ἀσφαλιστικές εἰσφορές του.
Ἄν καί δέν κρίνουμε σκόπιμο στήν παροῦσα συγκυρία νά καταθέσουμε ἀπολογιστικές θέσεις γιά τή διαχρονική προσφορά πρός τό λαό καί τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, ἐν τούτοις τό συνεχές παραλήρημα τῆς ἄγνοιας ἤ τῆς μυθοπλασίας σχετικά μέ τόν ἀμύθητο πλοῦτο τῆς ἀκίνητης περιουσίας Της, «τόν ὁποῖο πρέπει νά μοιράσει στό λαό», μᾶς ὁδηγεῖ νά δηλώσουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά δώσει ὅ,τι τῆς ἀπέμεινε, ὅμως ὅταν Αὐτή κρίνει χρονικά καί μέ τόν τρόπο πού Αὐτή γνωρίζει.
Αὐτό τό ὁποῖο πρέπει νά διατηρήσουμε εἶναι ἡ ἑνότητα καί ἡ ὁμοψυχία μας, γιατί μόνο ἔτσι θα μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τά δεινά τῆς κρίσης, καί συγχρόνως νά ἀναζητήσουμε πρότυπα ἐπιβίωσης μέσα ἀπό μία διαδικασία ἀνθρωπίνων σχέσεων ἀλληλεγγύης καί ἀλληλοβοήθειας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τόν κατ’ ἐξοχήν τρόπο ὕπαρξης καί ζωῆς. Συγχρόνως νά ἐπαναπροσδιορίσουμε τόν στόχο καί τόν σκοπό τῆς ζωῆς. Νά ἀλλάξουμε τόν τρόπο σκέψης καί συμπεριφορᾶς καί νά ἐπανέλθουμε στίς διαχρονικές καί πατρογονικές μας ρίζες, ἀπό τίς ὁποῖες θά ἀντλήσουμε πρότυπα ζωῆς καί κοινωνίας.
Ἡ ὑπέρβαση τῶν ἐγωισμῶν μας, ἡ ἀποδοχή τοῦ συνανθρώπου μας, ἡ προσφορά μας πρός αὐτόν, ὁ σεβασμός μας πρός τήν ἰδιοπροσωπία του, ἡ καταλλαγή καί ἡ συμβίωση ὅλων μαζί, σηματοδοτοῦν τό νέο μοντέλο κοινωνίας, τό ὁποῖο ὁ Χριστός εὐαγγελίζεται καί ἡ Ἐκκλησία προβάλλει, μέσα στή σκληρή σημερινή καί ἀπάνθρωπη κοσμική πραγματικότητα. Ἄς μήν ξεχνάμε τόν ἁγιογραφικό λόγο «ἀλλήλων τά βάρη βαστάζετε» (Γαλ. Στ΄, 2).
Πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅλοι,
ὅτι ἔχουμε ἐμπλακεῖ στά πλοκάμια τῆς σύγχρονης καταναλωτικῆς κοινωνίας, ὅτι παραμερίσαμε τόν Θεό καί τίς εὐαγγελικές διδαχές Του, ὅτι ἐμπιστευθήκαμε τούς ἑαυτούς μας ἀνεπιφύλακτα σέ ὅλους τούς διαχειριστές τῶν καρπῶν καί τῶν μόχθων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή εἶχαν τίς δικές τους ὑστεροβουλίες, δέν ἀποδείχθηκαν δίκαιοι καί εἰλικρινεῖς.
Ἀδέλφια μας καί παιδιά μας, ἡ Ἐκκλησία ὡς Μητέρα δέν πρόκειται ποτέ νά σᾶς ἀπογοητεύσει καί νά σᾶς ἐγκαταλείψει. Ἀγρυπνεῖ. Συνεχῶς θά προσφέρει καί θά προσφέρεται ἔμπρακτα, ἔστω καί ἄν τήν ἀμφισβητοῦν. Σταθεῖτε κοντά Της, στηριχθεῖτε σέ Αὐτήν. Κλεῖστε τά αὐτιά σας στίς σειρῆνες τῶν σκοπιμοτήτων καί ἀκοῦστε τό μήνυμα τῆς ἐλπίδας καί τῆς προσδοκίας πού σᾶς ἀπευθύνει γιά ἕνα καλύτερο αὔριο, περισσότερο ἀνθρώπινο καί κοινωνικό.
Τό λοιπόν ἀδελφοί, «Χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, εἰρηνεύετε, τό αὐτό φρονῆτε καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν. Ἀμήν».
