1ῃ Ἀπριλίου 2002
Υπ' αριθμ. 550
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Εὑρισκόμενοι ἤδη στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ἐπειδή σέ ὅλους τούς πιστούς καθίσταται ἀναγκαία ἡ περαιτέρω ἐνίσχυση γιά τήν συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος, προβάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό γιά προσκύνηση ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀλλά καί ἐπιστηριγμό αὐτῶν γιά τό ὑπόλοιπο τῆς κατανυκτικότατης αὐτῆς περιόδου, ἡ ὁποία διακρίνεται γιά τόν Σταυροαναστάσιμο χαρακτῆρα της. Γιά τόν λόγο αὐτό ἐπίσης ἔχει ἀπό ἐτῶν καθιερώσει ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν Ἑβδομάδα πρό τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὡς Ἑβδομάδα τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων, ἐφ' ὅσον ἡ Ἱερωσύνη ἀποτελεῖ βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ.
Ἡ κλήση ὡς πρός κάθε ἕνα πού ἐπιθυμεῖ νά γίνει Ἱερεύς ἀπευθύνεται ἀπό τόν Μέγα Ἀρχιερέα. Ἐκεῖνος εἶναι πού ἐκφράζει τήν ἀγάπη Του καί τήν ἐπιλογή Του "Ὁ διδάσκαλος πάρεστι καί φωνεῖ σε". (Ἰωάν. ια´ 28). Καί ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά ἀνταποκριθεῖ σ' αὐτήν τήν κλήση μέ τόν λόγον τοῦ Προφήτου "λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός Σου".
Σ' αὐτή τή διαλεκτική σχέση, θεωροῦμε ὡς ἀναγκαῖο, νά τονίσουμε μερικές βασικές προϋποθέσεις εἰσόδου στήν Ἱερωσύνη :
α. Ἡ πίστη : Ὁ ὑποψήφιος Κληρικός ὀφείλει νά ἔχει ὀρθή καί ἀκράδαντη πίστη στόν Κύριο. Ἡ πεποίθησή του αὐτή δέν πρέπει νά εἶναι ἀναιμική. Ὀφείλει νά διοχετεύει "εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν" τήν ὁμολογιακή του κατάθεση "Πιστεύω, Κύριε".
β. Ἡ καθαρότητα : Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει: "Πρῶτον δεῖ καθαρθῆναι καί εἶτα τῷ καθαρῷ προσομιληθῆναι". Ἐφ' ὅσον ὁ ἱερεύς θά στέκεται ἐμπρός στό Ἱερό Θυσιαστήριο καί θά ἀναστρέφεται μέ τόν Θεό καί θά συνομιλεῖ μαζί Του "ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρός τόν ἑαυτοῦ φίλον" (Ἐξοδ. λγ´ 11), ὑπάρχει ἡ βασική προϋπόθεση νά διακρίνεται ἀπό βίο ἄμεμπτο, ἀνεπίληπτο μακριά ἀπό τό ἀντιπνευματικό φρόνημα τοῦ κόσμου "ἵνα τάς σαρκικάς ἐπιθυμίας πάσας καταπατήσας, πνευματικήν πολιτείαν μετέλθῃ, πάντα τά πρός εὐαρέστησιν τοῦ Θεοῦ καί φρονῶν καί πράττων".
γ. Ἡ ταπείνωση : Ὁ ὑποψήφιος ἱερεύς ὀφείλει νά συμμετέχει στήν συνειδητή αὐτομεμψία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ὡς τόν τελευταῖο ἀνάμεσα στούς ἁμαρτωλούς (Α´ Τιμ. α´ 15), νά ὁμολογεῖ ὅτι "δοῦλος ἀχρεῖός εἰμι" (Λουκ. ιζ´ 10) Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος ζώσθηκε τό "λέντιον" γιά νά προσφέρει τήν διακονία του. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὁ ἐρχόμενος στήν Ἱερωσύνη "δόξης μάλιστα δεῖ καταφρονεῖν" (Περί Ἱερωσύνης, VI,7), ἐκφράζοντας ἔτσι τόν βαθύ ἀλλά καί ὑψηλό Σταυρικό της χαρακτῆρα.
Οἱ προϋποθέσεις αὐτές εἶναι ἀπαραίτητες, διότι ὁ Ἱερεύς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἵσταται ἐντός τοῦ Σιναίου γνόφου τῆς φοβερᾶς Ἁγίας Τραπέζης ἐκ προσώπου ὅλου τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί δανείζει στό Δημιουργό τά χοϊκά χέρια του γιά τήν προσφορά τῶν Θείων, Ἁγίων, Ἀχράντων, Ἀθανάτων, Φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων «ὑπὲρ τῶν αὑτοῦ ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων». Συγχρόνως ἵσταται ἐνώπιον τοῦ Θεολέκτου Πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ ἐντολοδόχος τοῦ Θεοῦ, μεταδίδοντας στό Λαό τήν Χάρη καί τόν Ἁγιασμό πού ἀναβλύζει ἀπό τήν ἀέναη πηγή, ἀπό τήν ὁποία παρέχεται «πᾶσα δόσις ἀγαθή καὶ πᾶν δώρημα τέλειον».
Εὔκολα κατανοεῖ λοιπόν ὁ καθένας τό μέγεθος καί τό ὕψος τῆς τιμῆς τῆς ἐπιδαψιλευομένης στόν νέο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος ἀποφασίζει νά εἰσέλθει στά ἐνδότερα τοῦ Καταπετάσματος, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, γιά νά λάβει τήν χάρη τῆς Ἱερωσύνης.
Ἀπευθυνόμεθα λοιπόν στούς νέους οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται αὐτή τήν κλήση γιά τήν Ἱερωσύνη ἤ δέν ἀποκλείουν ἀπό τήν ζωή τους τό ἐνδεχόμενον τοῦτο. Εὐλογημένη καί ἁγία εἶναι ἡ κλήση σας αὐτή ἀγαπητά μας παιδιά. Τοῦτο ὅμως δέν σημαίνει ἐφησυχασμό, ἐπανάπαυση, αὐτάρκεια καί ἀμέλεια γιά τήν πνευματική καλλιέργεια καί πρόοδο. «Μή ἀμέλει τοῦ ἐν σοί χαρίσματος ...» (Α´ Τιμ. Δ´, 14) τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἀντιθέτως ἀπαιτεῖται συνεχής ἐπαγρύπνηση καί πνευματική ἐγρήγορση καί καταβολή κάθε δυνατῆς προσπάθειας γιά τήν καλλιέργεια καί ἐνίσχυση τῆς ὑπάρχουσας κλίσεως, «ἀναζωπυρεῖν τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ» (Β´ Τιμ. Α´, 6). Τό σημαντικώτερον δέ στοιχεῖον γιά νά διατηρηθεῖ, αὐξηθεῖ καί πραγματοποιηθεῖ αὐτή ἡ εὐλογημένη ὄντως κλήση εἶναι τό νά συνυπάρχει ἡ κλίση αὐτή μέ τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία πρέπει νά αἰσθάνεται ὁ ὑποψήφιος Κληρικός ἐντός του ἀλλά καί νά τήν διαπιστώνει ἀπό τά γεγονότα τῆς ζωῆς του, διότι «οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τήν τιμήν, ἀλλά καλούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. Ε´, 4).
Μέ τήν «ἐν φόβῳ Θεοῦ» πεποίθηση ὅτι δεόμενοι τοῦ Θείου τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορος ἀναφέρουμε σ' Αὐτόν τίς ἰδικές μας καί τίς ἰδικές σας προσευχές, «οὐ διὰ τὰς δικαιοσύνας ἡμῶν, οὐ γὰρ ἐποιήσαμέν τι ἀγαθὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ διὰ τὰ ἐλέη καὶ τοὺς οἰκτιρμοὺς Αὐτοῦ» (Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου), σᾶς εὐλογοῦμεν ἐκ μέσης καρδίας καί εὐχόμεθα ὅπως «ἡ ἀήττητος καὶ ἀκατάλυτος καὶ Θεία Δύναμις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ» σᾶς ἐνισχύει καί κατά τό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γιά νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι «ἀκατακρίτως φθᾶσαι καὶ προσκυνῆσαι» τά Σεπτά Πάθη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν.
† Ὁ Ἀθηνῶν Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Σπυρίδων
† Ὁ Μαρωνείας και Κομοτηνῆς Δαμασκηνός
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
† Ὁ Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου Τίτος
† Ὁ Ἰωαννίνων Θεόκλητος
† Ὁ Γρεβενῶν Σέργιος
† Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμος
† Ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Ἀλέξανδρος
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Παντελεήμων
† Ὁ Ἀργολίδος Ἰάκωβος
† Ὁ Φωκίδος Ἀθηναγόρας
† Ὁ Ἄρτης Ἰγνάτιος
